Mijn HD-LDVD is vrij bijzonder (High Definition LiefDesVerDriet)...
Verwarring. Ik dacht, eindelijk is het zover: de ware komt in m'n leven...
Maar... helemaal achteraf, was ik het niet voor haar... :'(

Het begon allemaal vorig jaar op m'n werk. Ik zal maar bij het begin beginnen.

Ik heb sinds 5 maanden terug, 6 weken lang, de heftigste verliefdheid ooit in m’n leven gevoeld... :'(
Het is gebeurd op m’n werk. Ik werk in de ICT waar vrouwen met een echte IT-knobbel schaars zijn.
Het begon eigenlijk al op het moment ruim voordat ze kwam en aangekondigd werd door m’n collega’s. Dat was ruim een maand daarvoor al: Er kwam een vrouwelijke stagiaire stagelopen op onze afdeling. Voor een half jaar lang. Ze studeerde ICT Beheerder niveau 4 en was 18 jaar oud (ikzelf was toen nog 25). Ze bleek ook uit mijn woonomgeving te komen.
Al ruim voor haar startdatum waren een aantal collega’s me al aan het ’treiteren’ met het idee dat ze haar aan mij zouden gaan koppelen, en dat ik haar in moest werken, begeleiden etc. omdat ik daarvoor ook al een mannelijke stagiair had ingewerkt en ik daar wel ’geknipt’ voor leek te zijn... Uiteindelijk had toch een andere collega (vrouwelijke collega van tegen de 30 met weinig technische knowhow) zich opgeofferd om haar te begeleiden en in te werken. Wel hadden ze de werkplek recht tegenover mij alvast gereserveerd voor als ze kwam.
Al met al hadden ze me al aardig zenuwachtig / gespannen gemaakt al ruim voordat ze er was. En dat was eigenlijk al het begin van alle negatieve gevolgen misschien...

25 Augustus was het dan zover... mijn eerste werkdag dat ze er was. Ik was behoorlijk gespannen maar tegelijkertijd sterk benieuwd wat voor iemand het was. Ondanks de zenuwen durfde ik wel gewoon naar m’n werk. Ik begon vroeger als normaal zodat ik alvast aan het werk was voordat ze kwam.
Omstreeks 8.00 uur ’s ochtends gebeurde het dan, ze kwam binnen, ik hoorde achter mij een nieuw stemmetje. Ze praatte zacht en verlegen. Ik bleef geconcentreerd naar m’n monitor kijken en ging stug door met werken. Toen zag ik een schaduw links van me mijn kant opkomen en zei een collega: "Eeh.. ITspecialistje, dit is onze nieuwe stagiaire, M."
Toen ik op dat moment naar links keek schrok ik me echt een ongaans: Wat een ontzettend knap kind!!! M’n bureaustoel viel figuurlijk zowat achterover. Ze was roodharig en erg knap uitziend. Ze had een ’lekkerruikend’ typisch vrouwenluchtje op, wat als een katalysator werkte op mijn spanning en angst. Ik hoorde haar met een behoorlijk zacht stemmetje zeggen:... "Hoi, ik ben M." en ongeveer gelijktijdig strekte zij en ik de rechterarm uit om een hand te geven. Met een behoorlijk bevende stem door de spanning en angst zei ik: "Ik ben ITspecialistje... Goedemorgen."
Een collega zei na het voorstellen plagend: "Zeg ITspecialistje, je moet als je een vrouw een hand geeft wel eerst gaan staan hè?" Toen zei een andere collega: "Ach, plaag die jongen toch niet zo!".
M. was zeer stil en timide, en zei helemaal niets toen ze op haar werkplek zat.
Het was voor mij tevens ongelofelijk dat zo’n enorm knappe/leuke jongedame net als mij een techneutenbrein kon hebben. Ze was net als mij rationeel hyperintelligent en emotioneel-sociaal zwakker dan gemiddeld. Achteraf was ik er zelfs achter gekomen dat ze NLD (nonverbal learning disabilities) en HSP (high sensitive person) had, maar tijdens de periode dat ze stageliep bij ons heb ik dat al die tijd niet geweten, al zag ik wel allerlei dergelijke herkenbare trekjes aan haar. Ook heb ik die hele periode niet geweten dat m’n collega’s al in de eerste week tegen haar hadden verteld dat ik Asperger-syndroom had.

De eerste en tweede week waren voor mij het zwaarst. In de eerste week was ik de eerste twee dagen zo ongelofelijk zenuwachtig en gespannen door haar, dat ik last van m’n maag kreeg en tegen misselijkheid aan zat. Verder merkte ik dat ik veel minder op kon tijdens de lunchpauzes. Ik had serieus eetproblemen.
De tweede week was ik wel minder gespannen, omdat ik dankzij collega’s in de gelegenheid was gekomen om mee te gaan met de pauzes waar zij ook bij was. Ik kon heel af en toe een klein beetje contact leggen, maar dat was heel beperkt en ik raakte dan heel snel gespannen en ontregeld. Aan het eind van de tweede week, op een vrijdagmiddag, kwam ze spontaan van haar werkplek naar mij toe en overvalde ze me met de open vraag: "Wat doe jij zoal allemaal voor werk hier?". Ze vroeg dit heel zachtjes, schuchter en terughoudend. Op dat moment kon ik mijn zenuwen niet meer camoufleren en begon tijdens m’n uitleg en verhaal te stotteren, trillen, blozen, kreeg het warm en benauwd. Dit MOET ze toen gemerkt hebben aan me.
Op een internetforum hadden ze de 'diagnose' behorend bij deze symptomen al snel gesteld: "Je bent verliefd!". Iedere keer als ik thuis van m'n werk kwam plofde ik op m'n bed of op de bank en kon dan uuuurenlang enkel alleen maar aan M. denken. Ik was totaal in de wolken.
Het contact met haar leek (naarmate de weken verstreken) steeds een kleine fractie beter te gaan. Hele kleine fracties. Ik kwam uiteraard ook het één en ander van haarzelf te weten doordat ik ook mee durfde met de pauzes en me mengde in de gesprekken. Zo had ze verteld dat ze o.a. fotomodel was voor de catalogus van fietsenfabrikant Sparta. Later kwam ik er ook achter dat ze vrijgezel was en nooit uit ging. Ze was een huismus. Verder rookte ze niet en dronk ze geen alcohol, net als mij. Verder was ze vroeger veel gepest op school en had ze op het moment ook helemaal geen vrienden meer. Dit had ze overigens in de laatste week (met een gedeprimeerde houding) verteld.
Het leek zelfs wel alsof ze zich een beetje aangetrokken leek te voelen naar mij, of in elk geval minder opgelaten leek te voelen dan bij de andere collega’s. Mogelijk omdat ze nogal wat overeenkomsten zag en omdat ik heel veel vakkennis bleek te hebben wat ze goed kon gebruiken. Ze ging 'toevallig' op dezelfde tijden mee pauze houden als ik dat deed, en ging dan vaak naast me staan of naast me lopen. Ook stelde ze vaak werkinhoudelijke vragen aan me. Ze was een aantal keer van werkplek veranderd (op verzoek van collega's) en op een gegeven moment zat ze schuin tegenover me (vrijwillig! Ze mocht toen zelf kiezen!), zodat ze naar me kon kijken, en ik naar haar. We zochten geregeld oogcontact maar zeiden niets tegen elkaar. Enkel wanneer ze een werkinhoudelijke vraag aan me stelde, wisselden we wat woorden en zinnen uit, maar enkel werkinhoudelijk en formeel.
Haar leraar van school en ook M. zelf, vonden na 2 weken al dat ze te weinig leerde op onze afdeling, te weinig mocht doen, en teveel hetzelfde herhalende werk moest doen. Verder was onze afdeling te administratief en te weinig gerelateerd met technische systeembeheer-werkzaamheden, en had ze niet de mogelijkheid om een passend project te bedenken en op te leveren aan het einde van haar stage. Dit alles heeft er teleurstellend in geresulteerd dat ze na 6 weken al stopte met haar stage bij ons en verder stage ging lopen op de systeembeheerafdeling van haar MBO-school. Ik raakte in m’n hoofd helemaal van slag toen ik dat aan zag komen. Ik durfde haar tot en met de laatste week dat ze er nog was, niet uit te vragen. Toen ik de week daarop het pijnlijke mailtje ’s ochtends op het werk las dat ze met onmiddelijke ingang haar stage bij ons beëindigd had, kon ik bijna wel in janken uitbarsten. Voornamelijk thuis heb ik het uitgehuild.
Ik had uiteraard nog het 1 en ander geprobeerd om weer contact te krijgen. Heb nog afscheid genomen door een afscheidsmailtje te sturen naar haar eigen email-adres. Hier reageerde ze postitief op en bedankte me voor het meeleven dat ik deed en het succes dat ik haar verder wenste, en hierin vertelde ze tevens dat ze NLD had en van mij al sinds de 1e week wist dat ik Asperger had conform mijn collega's.
Hierop probeerde ik het contact nog door te zetten, maar ze reageerde niet meer na m'n 2e mail...
Als laatste wou ik toch zekerheid hebben of ze nou wel of niet een oogje op me had, maar ik durfde dat niet persoonlijk aan haarzelf te vragen per e-mail. Bovendien was het (mail)contact nog te zakelijk hiervoor naar mijn idee.
Als alternatieve oplossing (wat achteraf misschien een hele foute mislukte en slechte alternatieve oplossing was) had ik een mail naar haar broertje gestuurd, met daarin mijn ervaringen en gevoelens over haar, en dat ik me nogal zorgen over haar maakte (ze was erg depri en teleurgesteld vanwege haar mislukte stage), en of hij dat gepast en gedoseerd aan haar mede wou delen, aangezien ik bang was dat ik haar anders te veel zou overvallen.
Een kleine week later kreeg ik een mailtje van haar moeder (haar vertrouwenspersoon) met daarin een vriendelijke afwijzing:

Beste ITspecialistje,

Aardig van je dat je je zorgen maakt om M. Dit blijkt uit je brief die je naar B. hebt gestuurd. Misschien kun je je voorstellen dat dit indruk op ons heeft gemaakt.
Je vraagt om een reactie op deze brief. M. heeft gevraagd of ik dit voor haar wil doen. Ik ben haar moeder.

ITspecialistje, de problemen waar jij in de praktijk (dagelijks leven) tegenaan loopt zijn voor M. voor een klein deel herkenbaar. NLD is geen Asperger en in die zin niet vergelijkbaar. NLD is met name een informatieverwerkingsstoornis (het kwartje valt traag). Uiteraard is het zo dat het een stoornis in het autistisch spectrum is en in die zin zijn er overlappingen met name in de menselijke interactie (ook daar valt het kwartje traag).

Voor M. is de wereld moeilijk maar wel een hindernis waar ze goed mee om wil gaan en dat gaat steeds beter. Bovendien kent ze haar kwaliteiten en daar zetten we juist op in! Het is voor haar het beste om met mensen om te gaan die sociaal, vrolijk en actief zijn. In die zin zou jij voor haar een soort ‘lot’genoot zijn en dat is niet wat ze wil. Ik hoop dat je dat begrijpt en voel je hierom niet gekwetst.

Daarom schrijf ik je even terug namens M. Ze kan je waarderen om hoe en wie je bent net als ze dat met iedereen heeft. Maar niet meer dan dat!

Vriendelijke groet,
Moeder van M.

Daarna is er geen contact meer geweest, maar ik kan haar gewoon niet meer uit m'n hoofd krijgen. Ik blijf de gevoelens maar houden. Ik blijf maar aan haar denken. Ik blijf maar LDVD voelen. Ik blijf alle andere meisjes en vrouwen om mij heen niet de ware en minder interessant vinden dan M. ...

Ik ben ook iemand die vrij weinig van vrouwen begrijpt. En dat feit is nu keihard op m'n neus gedrukt. Er was serieus een 'klik': We hadden dezelfde leefstijl, zelfde meningen, zelfde gedrag met veel dingen, zelfde niveau, weinig tot geen vrienden, zelfde interesses, (motorisch) onhandig, vergelijkbare dingen meegemaakt in het verleden... etc.
Ook mijn collega's vonden haar extreem goed bij mij passen. 'Treiterend' koppelen was niet eens meer nodig...

Ik vrees dat ik haar nooit zal vergeten, hoe noodzakelijk dat misschien ook (volgens anderen) is... ik kán het gewoon niet.
Ze was m'n eerste echte ware (onbeantwoorde) liefde. Ben nog nooit eerder in m'n leven zó zwaar verliefd geweest op een meisje...

Ook voel ik mij mislukt en heb ik het gevoel dat ik een prachtige kans verprutst heb, terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling was... Ik heb het gevoel dat ik 'te makkelijk' heb gedacht door het continue idee dat ze een half jaar lang zou blijven, en niet na een kleine anderhalve maand alweer zou vertrekken... ik heb continu het gevoel dat ik heel onjuist gehandeld heb...

Wat moet ik doen? Heeft iemand tips? Opmerkingen? Vragen?

een verwarde hopeloze onervaren en teleurgestelde mid-20'er