Op dit moment zou ik druk bezig moeten zijn met mijn huiswerk. Binnenkort is een belangrijke deadline en moet er van alles ingeleverd worden. Echter ben ik er met mijn hoofd niet bij en gaat het allemaal veel te langzaam.

Vorige week woensdag heb ik voor het laatst contact gehad met mijn ex. Dit was na een periode waarin hij mij ongeveer drie weken heeft genegeerd. In die periode heb ik hem geprobeerd met rust te laten, maar heb ik ook regelmatig contact gezocht omdat ik geen idee had waarom hij mij plotseling negeerde. We hadden geen ruzie gehad o.i.d. In de weken voordat hij me negeerde ging het weer goed tussen ons (was al een tijdje een knipperlicht relatie). Hij vertelde me dat hij me niet kwijt wilde, er altijd voor me zou zijn en we hadden afgesproken dat hij mee zou gaan een weekendje weg in juli. Toen begon hij me uit het niets te negeren. Ik heb van m'n leven nog nooit zoveel pijn en verdriet gehad. De vraag 'waarom?' spookt de hele dag door je hoofd. Op alle vormen van contact reageerde hij niet. Tot vorige week woensdag. Hij vertelde mij dat het niet goed wist wat hij wilde. Dat hij er over na moest denken. Uiteindelijk vertelde hij me dat hij waarschijnlijk alleen nog contact zou willen voor seksuele behoeftes. Maar dit wist hij ook niet zeker en wilde hij over na denken. Dit was voor mij de druppel waarop ik hem vertelde dat ik helemaal klaar met hem was. Ik laat me niet gebruiken!

De momenten dat we samen waren was altijd super. Hem vergeten doe ik nooit, en ik koester de mooie momenten. Het doet pijn je te realiseren dat jij blijkbaar veel meer van hem hield dan hij van jou. Hij zat met zichzelf in de knoop en durfde zich niet te vinden. Ik hou juist van duidelijkheid. Die twee dingen gaan niet goed samen.

Afgelopen maandag ben ik op mijn werk geweest naar een voorstelling. Hij werkt dan wel op een andere locatie. Hij wist dat ik daar naartoe ging. Toen we daarheen reden dacht ik zijn auto gezien te hebben! Ik dacht dat hij me bij de ingang op zou wachten. Dit bleek niet zo te zijn. Misschien had ik het niet goed gezien. Even later hoorde ik iemand mijn naam roepen. Het bleek om iemand anders te gaan met dezelfde naam. De hele avond heb ik om mij heen gekeken of ik hem zag. Maar hij was nergens te bekennen. Uiteindelijk ging ik teleurgesteld naar huis. Misschien hoopte ik stiekem dat hij me miste en me wilde zien. Gister en vandaag zit hij in de organisatie van een evenement. Hier sprak ik altijd heel enthousiast over. Ik had altijd gedacht dat ik hier naartoe zou gaan. Ook nu zit ik te overwegen om even een kijkje te gaan nemen. Maar ik denk dat ik het allemaal maar moeilijk voor mezelf maak. Hij is degene die twijfelt en blijkbaar gemakkelijk zonder mij kan (anders negeer je iemand niet keihard drie weken). Vandaag denk ik heel veel aan hem. Wat zou hij aan het doen zijn? Zal alles goed gaan? Denk hij misschien ook aan mij? Contact opnemen doe ik niet. Ik heb al te veel achter hem aangezeten, en ik heb hem van Facebook en uit mijn telefoon gegooid. Als hij contact wilt opnemen dan weet hij mij te vinden. Al denk ik dat hij dit nooit al gaan doen...

En zo gaat mijn huiswerk erg langzaam. Mijn gedachten dwalen steeds af....