dat liken is de allerlaatste strohalm waar jij je aan vastklampt... het is ook verdomde moeilijk om dat dan zelf los te laten... hij vindt de aandacht vast fantastisch, en jij blijft door het liken hopen op meer. Weet helaas precies hoe het voelt, zal zelf ook in zo'n situatie, eerst helemaal geweldig en daarna steeds minder maar je blijft vasthouden aan die potentie. De potentie wordt door hem levend gehouden met die likes maar zeg nou zelf, hoeveel moeite kost het nou werkelijk?

Brabbel stelt wel een goede vraag: waarom zorg je dan zelf niet dat hij je niet meer kan liken?
Waarom laat jij dit toe? Daar ligt de centrale vraag waar ik zelf ook mee geworsteld heb... waarom nam ik genoegen met zoveel minder dan ik verdien? Dat had bij mij heel erg te maken met eigen grenzen en laag zelfvertrouwen. Ergens diep vanbinnen nam ik met zo weinig al genoegen, want het was beter dan niks. Terwijl ik had moeten roepen: ben jij nou helemaaaaaal betoeterd dat jij zo met mij omgaat, ja dahaaaag . Maar deed ik ook niet... ik bleef vasthouden aan die hoop, eerst was het toch geweldig, misschien komt het nog terug.

Nu ben ik veel pragmatischer en harder daarin geworden: werkt iets niet, dan kijk ik of iemand op zijn minst echt zijn best doet, en of er echte communicatie is, maar doet iemand niet echt moeite voor mij, dan kap ik het zelf af. Kost even pijn, maar dan kan je wel verder met je leven!

Hey Rebecca,

Hij zet zijn likejes en voelt het misschien als een "plichtje" om wel aardig te zijn nog en jij zit met de brokken. Verwijderen...tot je er over heen bent?

Er is geen interesse en het zou wel netjes zijn geweest om eerlijk te zeggen, misschien durft hij niet zo.
Het kan zijn dat hij het zielig vindt voor jou en jou dan maar liked...ik mag niet invullen...gevoelens veranderen.
Ik ben vrouw en dit voelt zooooo niet goed...laat het niet meer toe...
Ga weer eens voor iemand die 100% voor je gaat, als je er aan toe bent.

Jij bent ook belangrijk, mooi en een lief mens!
Dat ben JIJ, voor minder ga je niet, geef voor jezelf die grens aan. Anders ben je te erg uit balans. Het doet natuurlijk pijn, ik heb grenzen aangegeven aan mezelf en ook vreselijke pijn gehad, maar mijn eigenwaarde is wel op peil weer als vanouds.
En het voelt ZO goed.

Pijn hoort bij het leven, daar groei je ook door en daardoor kun jij het in het ivervolg bedenken om het anders te doen.
Het is jouw tijd nu om dingen te veranderen en dat mede om je dan beter te voelen en geef jezelf grenzen aan...tot zover en niet verder...voelt bevrijdend hoor schat.
Dan heb je het zelf in de hand omdat je jezelf niet verloochenen mag en denk je tot hier en niet verder...ik ben een vrouw in balans, graag of heel niet. Noooooit achter een man aanlopen...we maken allemaal wel eens een "fout"....hoort ook bij het leven... het herstellen van een "foutje"ook.

Liefs