Ik las je verhaal en begrijp hoe moeilijk het voor je is.
Ik weet helaas hoe het is om aan de 'andere kant' te staan. Bijna drie jaar geleden overleed mijn partner op jonge leeftijd. Ik weet niet hoe lang het exact geleden is dat zijn vriendin overleed, maar ik weet wel van mezelf dat ik het eerste jaar, anderhalf jaar, behoorlijk van het pad af was. Ik had in die periode geen nieuwe relatie in stand kunnen houden, mijn emoties waren nog 'all over the place' en alle pogingen tot iets nieuws waren toen alleen nog maar 'vluchtroutes'. Maar, iedereen is anders in het verwerken!!!
Je zult bovenal met hem moeten kunnen communiceren. Je mag absoluut van hem vragen om duidelijk aan te geven hoe hij zich voelt en wat hij nodig heeft. Ga het gesprek met hem aan.
Overdenk ook of hij, afgezien van de omstandigheden, wel de juiste partner is.
Durf ruimte te geven. Misschien ben ik een hopeloze romanticus, maar als het echte liefde is dan blijft dat en keert terug, ook als je hem een tijd los durft te laten.
Ga niet te snel, hij zit qua emoties al in een rollercoaster, kan er niet nog een achtbaan naast gebruiken. Rouwen vergt ook veel van je energie, soms ben je gewoon te moe om nog iets te ondernemen, of zit je teveel met je gevoelens om de gevoelens van de ander mee te nemen. En soms heb je dan gewoon rust nodig en zeker geen spanningen. An sich begrijp ik zijn sms-je wel, hij geeft duidelijk aan dat hij een off-dag heeft en even geen behoefte heeft aan verplichtingen. Ik vind zijn opmerking van Een vriendin ipv De vriendin zorgelijker.
Last but not least....en dit is een zware: rouwen zorgt ervoor dat je een periode heel erg op jezelf gericht bent. Ik was écht niet de leukste in die periode, ik had nauwelijks meer oprechte interesse in de perikelen van mijn vrienden (ik vond hun problemen toen echt pietluttig, soms zelfs gezeur omdat ik alles afzette tegen het overlijden van mijn lief) en kon alleen nog maar aan mijn eigen verdriet en sores denken. Het maakte een egoist van me, terwijl ik 'in real life' niet zo in elkaar zit. En het heeft best een tijdje geduurd tot ik ver genoeg 'geheeld' was om de wereld weer echt binnen te laten. Ver genoeg te komen 'to care'.

Desondanks geloof ik...communicatie is de enige oplossing. Praten over wat jij wil, wat hij wil, zonder druk, zonder verwachtingen maar wel met hoop, begrip en liefde. En als jullie dan op één lijn kunnen gaan zitten kan je het proberen los te laten en de tijd & ruimte te geven.

Als dat niet kan dan moet je toch ook echt aan jezelf denken en hoe verschrikkelijk moeilijk dan ook misschien toch concluderen dat hij tijd nodig heeft om het alleen te verwerken.
De toekomst kan altijd nog een goede verrassing in petto hebben. En wie weet komt hij er door wat rust en ruimte juist achter dat hij je niet meer kan of wil missen!

Ik wens je veel sterkte en hoop dat jullie een balans kunnen vinden.

Ook ik ben jong weduwe geworden en weet hoe het is om te rouwen als je partner is overleden. Ik snap heel goed wat je voelt en bedoeld maar eerlijk gezegd begrijp ik deze man ook heel goed. Hij zit er nog middenin en aan de ene kant denk ik dat hij jouw wel leuk vindt maar aan de andere kant snap ik heel goed dat het voor hem erg moeilijk is om nu al weer een relatie te starten met iemand anders. Hij wil misschien wel maar lukt hem gewoonweg nog niet. Het is zo vers voor hem nog. Ik ben ook bang dat hij misschien vindt dat je te snel gaat. Maar weet je? Misschien zou je, als je dat kunt opbrengen tenminste wat meer geduld kunnen hebben met hem want anders denk ik dat je hem straks misschien helemaal kwijt bent. Ik denk ook dat als deze man zich meteen weer in een relatie gaat storten hij zichzelf volgend jaar tegen gaat komen en het dan alsnog fout zal gaan met jullie.
Ik heb nu momenteel ldvd omdat ik weer een hele lieve vriend had ontmoet een paar jaar geleden en helaas door zijn onverwerkte problemen uit het verleden hij onze relatie beeindigd heeft 3 maanden geleden. Dit voelt voor mij wederom als rouw en ook zit ik daar dus weer/nog middenin. Ik denk dat als ik nu al een nieuwe relatie aan zou gaan met iemand (wat ik nu nog zeker niet wil) het dan binnen een hele korte tijd zal stranden omdat ik nog steeds middenin mijn verdriet zit dat ik mijn vriend kwijt ben. Dat zou dus niet gaan werken.
Ik weet hoe moeilijk het vor je is omdat jij hem echt heel erg leuk vindt maar probeer in godsnaam te respecteren dat hij tijd nodig heeft.
Ik wens je ontzettend veel sterkte toe en wie weet over een tijdje dat het wel gaat lukken met jullie als hij de dingen een beetje op een rijtje heeft kunnen zetten.
Het is natuurlijk niet niks als je partner is overleden en zeker niet als ze zichzelf van het leven beroofd heeft. Ik denk dat hij nog met allerlei vragen zit en misschien zelfs een schuldgevoel heeft.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Veel sterkte.

Groetjes
Vlinder

Geen eenvoudige situatie. Je wegcijferen mag je niet doen. Je bent tenslotte ook een persoon die graag 'ontvangt' en niet alleen maar 'geeft'. Zo op het eerste zicht denk ik dat hij nog volop in het rouwproces zit en dit zal nog wel ff duren. Het is logisch dat ie momenteel geen blijf met zichzelf weet en heen en weer wordt geslingerd tussen allerlei emoties. Ik vrees dat je dit zal moeten accepteren. Naar jou toe: misschien kan je beter wat afstand nemen. Maak hem duidelijk dat hij bij jou terrecht kan maar ga er ook niet teveel achter hem aan. Dit zou voor hem wel eens heel benauwd kunnen worden. En het kan ook niet de bedoeling zijn dat jejezelf in hem gaat verliezen. Ik zou zeggen: steun hem maar momenteel hoop op niets meer. De toekomst zal uitwijzen hoe hij zich verder zal ontwikkelen en hoe ie zich zal gedragen naar jou toe.

Hallo

Het is alsof ik mijn eigen verhaal zie staan...
Enkele maanden geleden werd ik halsoverkop verliefd op een man die net zijn vrouw aan kanker verloor.
Had hij me toen niet gezegd dat hij gevoelens voor me had (heeft ?), geen haar op mijn hoofd dat er aan gedacht zou hebben die verliefdheid te bekennen.
Er volgden enkele weken van puberachtig verliefd zijn. Al heb ik steeds in mijn achterhoofd gehouden dat hij de grote klap van zijn verlies nog moest krijgen. En die kwam, ergens in november. We zien elkaar nog steeds en ik ben nog steeds stapel op hem. Maar zijn verdriet is nog te groot om zich volledig te geven. Ik begrijp dat maar het is niet makkelijk. Je wil zo graag meer en van de daken schreeuwen hoe fantastisch hij wel is. Maar het kan niet, nog niet. Ik blijf hopen dat we op een dag gewoon opnieuw kunnen beginnen. Intussen ben ik verliefd met de handrem op. En dat is soms frustrerend maar het kan niet anders. Ik denk dat als ik hem nu geen ruimte om te rouwen geef het verdriet later erger zal toeslaan. Dus bewonder ik hem van op een afstand. We houden contact met elkaar. Elke avond een telefoontje, smssen etc. En ja we vrijen ook, en dat is fijn maar ik laat het aan hem over. Ik zeg hem vaak hoe fantastisch ik hem vind en soms ga ik ook wel eens in 'overdrive'...Het is niet altijd makkelijk om geduldig en positief te blijven maar Candi Staton (halleluja anyway) opzetten doet al eens wonderen. Ik heb ook momenten dat ik denk hem te moeten loslaten. Maar eigenlijk wil ik dat gewoon niet. Wat we ondertussen zijn ? Ik weet het niet en hij ook niet denk ik. Vrienden ? Zeker en meer ook maar ik zie me (nog) niet als zijn nieuwe vriendin. Van 1 ding ben ik overtuigd en dat is dat we een band voor het leven hebben. Al zal het dan misschien nooit wat worden, er zal altijd een diepe vriendschap tussen ons blijven. Maar ik hoop op meer, veel meer en hoop doet leven!
Veel moed, veel geduld en veel liefde gewenst. Dikke knuffel