Ik ben net lid geworden vanwege het feit dat ik toch -sinds mijn relatiebreuk-
na de eerste keer op deze site te zijn gekomen er veel aan heb gehad in termen van verwerking. Ik kan mij voorstellen dat dit toch een goede uitlaatklep is, dus bij deze mijn verhaal.

Met mijn vriendin is het ongveer 1,5 maand geleden uitgegaan; ik 34, zij 31. Wij zijn ca. 4 jaar bij elkaar geweest.
Wij hebben elkaar toentertijd via internet leren kennen. Wat ik bij haar zo fijn vond is dat zij ook ECHT van mij hield. Niet vanwege alleen mijn persoon of voor wat ik doe of vanwege mijn diversiteit. Dat gaf mij altijd een geborgen gevoel; iemand die hield van mijn ziel zeg maar, buiten alle materialistische omstandigheden. Wij konden redelijk praten, huishouding ging goed, konden goed met elkaar leuke dingen doen (al deden wij die achteraf gezien te weinig). Echter, zij is wel erg eigenwijs en de dingen die niet 'matchten' waren de verre reizen (hoeft voor mij niet zo, om na een bezoek aan balie terug te komen met een niet van herkomst terug te leiden mysterieuze builenziekte), veel familiebezoeken c.q. evenementen en als laatste mijn grotere behoefte aan ruimte. Ik heb meer naar haar behoeftes kunnen toegroeien dan zij bij mij. Dat zij dat onvoldoende kon heb ik altijd jammer gevonden. Ik vraag mij vaak af waarom zij niet zichzelf de kans gaf om ook naar mij te groeien. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik ook een tikkeltje egoïstich bent geweest. Toch te weinig naar haar geluisterd en toch te veel mijn eigen gang gegaan; de bekende vrouwelijk hints terzijde geschoven. Het blijft moeilijk een goede balans te vinden in dingen. Het besef komt pas als je een tijd alleen bent, omdat je tijd voor zelfreflectie hebt gehad: 'dat had ik beter kunnen doen en misschien als ik het zo had gedaan, dan waren wij nog bij elkaar'. Wij hadden al een paar maanden eerder besloten dat wij meer afstand van elkaar moesten nemen en ik besloot een huis te kopen. Wij hadden toen afgesproken dat wij elkaar nog wel zouden zien en wellicht dat wij het op deze wijze -dus beiden een eigen huis- zouden proberen. Toen ik al in mijn nieuwe 'kale' huis zat, belde wij elkaar nog steeds en zeiden we tegen elkaar dat we elkaar zo misten en dat we elkaar weer wilde zien. Op de laatste dag echter, toen ik mijn laatste boedels bij haar kwam haden, was ze vijandig en onredelijk tot-en-met. En dat viel mij erg zwaar. Zelfs mijn schoonouders vonden haar onredelijk. Ik heb vanuit mijn emotie gezegd dat ik haar niet meer wilde zien, maar ik meende dat niet. Ik heb haar na die ene dag niet meer gezien dan wel gesproken. Dat doet mij erg pijn.
Wat ik gek vind is dat ik er eerst van uit ging dat wij elkaar nog zouden zien (immers, dat hadden wij afgesproken) en dat na die laatste dag het lijkt alsof er een ledemaat van mij wordt afgehakt. Dat heb ik niet zien aankomen. De klap komt dan des te harder aan. Ik begrijp wellicht wel dat het voor haar zo makkelijker is om het een en ander te verwerken en op die wijze verder te kunnen met haar leven. Maar zeg dan gewoon waar het op staat. Zeg niet eerst elkaar nog te willen zien, om mij dan vervolgens te laten vallen als een baksteen. Gisteren ben ik haar op lexa en markplaatst tegengekomen met een contactadvertentie. De emotionele klap kwam dan ook gisteren heel hard aan. Ik heb toch veel gehuild omdat de plaatsing van haar advertenties mij echt deden beseffen dat het over is, terwijl ik nota bene zelf ook een advertenties heb geplaatst; maar bij mezelf merk ik dat ik nog te veel met haar bezig ben. Ik heb haar nog gisteren wel een mailtje gestuurd gewoon vanuit mij gevoel, dat ik toch van haar zal blijven houden en dat ik het raar vond dat wij elkaar niet meer hebben gesproken en gezien (zoals hierboven vermeldt). Een reactie op een eerder door mij gestuurd mailtje dat ik nog geld van haar kreeg heb ik ook niet meer gehad (dat was een paar weken geleden); wel heeft zij het geld teruggestort. Kortom, zie hier mijn geschiedenis. Ik merk overigens ook een frustratie in mijzelf dat ik zelf ook ouder word en dat ik ook graag een gezin wil met kinderen; ik word er immers niet jonger op.
In ieder geval: ik ben nu bijna klaar met de dingen die in een nieuw huis moeten gebeuren en ik heb nog een paar dagen vakantie. Nu ik het wat rustiger heb, merk ik dat de verdriet de kop opsteekt. Zoals ik eerder las van een LDVD-er je gaat verschillende soorten verdriet onderscheiden, huilbuien met koppijn, lichte snikken, verdriet met lichte mealncholie etc. Het is echter pas sinds gisteren dat ik haar geweldig mis en het gemis ook echt voel *zucht!*; dat donkere gat zuigt aan me. Ik ben in mijn leven wel altijd verder gekomen met mijn oppertunisme. Ergens koester ik gevoelsmatig de hoop dat het nog een keer goedkomt; rationeel weet ik beter. Ik blijf wat dat betreft een romanticus. Bedankt voor het lezen beste LDVD-ers! En reacties zijn altijd ter lering (en vermaak?).