je hoeft toch niet het hele verhaal te vertellen tegen mensen, maar je kunt wel zeggen dat jullie uit elkaar zijn, dat er al een tijdje dingen speelden en dat jij nu dus verder gaat met je leven. Daarmee haal je hem niet naar beneden, maar geef je wel duidelijk een grens aan. Ik vind het (wederom) echt gemeen van hem dat hij anderen in de waan laat en nu weer tegen jou komt klagen dat jij flirt, hallo mag je alsjeblieft, nogmaals hij is degene die jou niets te bieden heeft. Zegt (wederom) weer genoeg over zijn karakter en jouw karakter, dat jij het ondanks alles nog netjes probeert te doen en nog steeds probeert om hem maar niet naar beneden te halen. Dat doe jij niet hoor, dat doet hij zelf met zijn gedrag, jij hoeft zijn straatje toch niet schoon te vegen? Hij ondertussen kan het gewoon echt niet verkroppen dat jij verder gaat, en gaat daar nu tegen jou over zeuren? Ik dacht dat jullie hadden afgesproken dat er niets meer was tussen jullie, omdat hij weigert de noodzakelijke stappen te zetten om jou echt toe te laten in jouw leven? Dan moet hij nu gewoon ook zijn mond houden, lijkt me.

Verder herken ik heel veel in jouw verhaal, het was lange tijd mijn grote pijnpunt. Ik was ook altijd vol vertrouwen in mensen, vanaf moment 1. Liet couchsurfers logeren in mijn huis, onder het motto een grote open gemeenschap van mensen die elkaar helpen. Ging er van uit dat mensen het beste met mij voor hadden. Altijd super open en warm naar iedereen. Daar ben ik echt enorm van teruggekomen. Wat ik je wel vanuit eigen ervaring kan vertellen is dat het gevoel dat het hele leven een puinhoop is waar je je moet zien te redden, dat heel weinig mensen te vertrouwen zijn etc., dat dat weer zakt. Nu is in heel korte tijd jouw hele wereldbeeld scheef komen te staan omdat je leert dat blijkbaar niet iedereen zomaar te vertrouwen is. Geen wonder dat dat gevoel nu even overheerst.

Wat volgens mij belangrijk is, is een balans te vinden tussen dat negatieve gevoel van de wereld is een chaos, en de oude naiviteit dat je iedereen zomaar kunt vertrouwen, dat je iedereen eigenlijk meteen al heel open over jezelf alles vertelt en heel makkelijk toelaat. Hou die open houding, maar let goed op acties van mensen. Je gevoel vertelt je vaak al heel veel, tenminste in mijn geval had mijn intuitie het eigenlijk altijd goed, je pikt wel degelijk signalen op dat er dingen niet kloppen, en geef in een vroeg stadium helder grenzen aan en durf zelf weg te lopen. Mijn exen hebben wel degelijk achter mijn rug om kwaad over me gesproken, ik heb mezelf nooit verdedigd omdat ik zelf weet dat ik mijn best heb gedaan en dit soort dingen is menselijk, willen mensen roddelen ze doen maar, willen mensen slecht over mij denken ze doen maar. Mijn echte vrienden kennen mij en weten wie ik ben.

Nu benader ik nieuwe mensen nog steeds met een open houding, maar als er dingen gebeuren die schadelijk voor mij zijn, die ik niet fijn vind, dan geef ik dat aan. En ik kijk naar hun reactie, en op basis daarvan ga ik verder kijken. Open zijn naar iedereen kan geen kwaad toch, alleen bij mij duurt het een hele tijd nu voor iemand echt in mijn 'inner circle' zit, vertrouwen is niet iets wat je zomaar cadeau krijgt, dat moet je toch een beetje verdienen. Die open kinderlijke onschuldigheid ben ik dus ook wel kwijt, maar je kunt het vervangen door een houding die ook heel positief is voor jezelf en voor anderen.