Jeetje met jou wil het ook maar niet beter gaan he?
het is een gevecht, die we tot nu toe steeds weer verliezen.
Ik probeer zelf ook steeds te zeggen, ooit komen we hier uit!
Zal het de tijd worden die alle wonden heelt..?
Zal het slijten?
Of kunnen we het op eigen intiatief gaan redden?

Ik zou je heel graag de gouden oplossing willen geven maar die bestaat niet.
Iedereen is uniek en geen ldvd is hetzelfde.
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen en hopen dat het snel een beetje leefbaar wordt.
het wel of geen contact, het is allebei slopend.

Liefs

Ik herken die gevoelens heel erg. Mijn ex is ook verder gegaan en ik probeer die vragen die jij stelt juist niet te stellen, al is het moeilijk. En soms lukt het gewoon niet. Dan bedenk ik dat ze naast hem in slaap valt en dan voelt het alsof iemand een mes in mijn maag steekt. Zelf heb ik er voor gekozen geen contact te hebben, maar ik denk dat het een heel persoonlijke keuze is. Zelf zou ik dat ook niet willen. Ik kan haar een berichtje sturen van 'hoe gaat het' maar er is geen antwoord wat ik wil krijgen. Als ze zegt 'goed' denk ik: oh, dus ze is wat leuks aan het doen met hem. Als ze zegt 'slecht' krijg ik misschien hoop wat nergens op gebaseerd is en antwoorden daartussen zouden me alleen maar laten piekeren. Ik kan me voorstellen dat je contact wil om het af te sluiten, maar dan moet hij daar wel voor open staan natuurlijk. En misschien wil zijn nieuwe vriendin dat ook niet, ik weet niet hoe open hij naar haar toe is over contact met jou.

Ik zou je wel advies kunnen geven, dan zou ik je contact afraden tenzij het echt een goed gesprek is om, als er geen kans meer is, in elk geval alles te hebben besproken zodat je geen vragen meer hebt en je voorzichtig verder kan. Maar ik kan niet in jouw hoofd kijken, dus ik weet niet of jij dat wil/kan en hoe je relatie met hem is. Mijn ex zou er verschrikkelijk onzeker van zijn geworden, dus probeerde ik het ook voor haar te voorkomen. Wat ik zelf heb gedaan is haar nummer wissen (en ik wist het niet uit mijn hoofd want je tikt het nooit in tegenwoordig). Daardoor moest ik het altijd opzoeken en die minuut zoekwerk bood me dan de kans er nog eens over na te denken. Na die minuut was de behoefte al wat minder en deed ik het niet. Kinderachtig misschien, maar mij hielp het om niet in een emotionele bui te gaan bellen ofzo. Maar dat kan voor jou heel anders zijn en dat kan je zelf het beste inschatten.

Zelf heb ik geen behoefte aan contact om het af te sluiten, maar dat is omdat ik bang ben voor haar antwoorden. Ik heb het inderdaad uitgemaakt omdat ik dacht dat zij dat wilde. Omdat zij mij zat was. En daar twijfel ik nu heel erg aan. Ze heeft niet lang geprobeerd me terug te krijgen. We hadden min of meer afgesproken het een paar maanden aan te kijken en dat hoefde ineens niet meer. Nu denk ik dat dat is omdat ze toen al een ander had, dat wist ik toen niet. Dat weet ik pas een maand of anderhalf. Ik had direct spijt, maar vond dat ik door moest zetten omdat ik echt dacht dat zij mij zat was. De spijt en het verdriet zijn pas naar buiten gekomen toen ik wist dat ze een ander had. Toen besefte ik me pas dat mijn hoop op niets was gebaseerd, dat ze niet meer terug kwam. De tijd is ook voorbij gevlogen zonder dat ik er erg in had. Voor mijn gevoel was ze een paar weken druk op het werk en thuis, net als ik in die periode en zouden we elkaar na de drukte weer zien. En het bleef maar druk. En nee, ze weet niet wat ik nog voel en hoe erg ik haar mis. Zij heeft iemand anders en dat moet ik accepteren. Maar dat is hoe ik er in sta, koppig en eigenwijs ook wel een beetje.