Hoi Allen, hier is mijn verhaal...

Ik kwam tegen mijn ex 13 jaar geleden in buitenland(mijn eigenland) en na moeilijke paar jaar relatie van afstand kwam ik naar NL voor haar. Haar; ze was de vrouw van mijn leven, ik hield zoveel van haar...achh, er zijn geen genoeg worden om uit te leggen. Haar geur, haar lach, haar hoe aan mij kijkt. en een mooiste meisje van haar is er! Onze dochter ze is 6.

Het gebeurd heel snel, binnen paar dagen van ik hou van je naar donderop. Ik snapte niks van. Ik probeerde maanden lang goed te maken. Alles gedaan wat ze wilde/zei. Nee, niet gelukt. Van 90 naar 72kg binnen 3 maanden was ik afgevallen, van dol gelukkig naar burnout bijna. Echte klap kwam na 6 maanden. na een of 2 weekje dat ze van t huis vertrok naar haar moeder( dat dacht ik) ze was op vakantie met een man in Italie met mijn dochter. En ik? liep rond gek heledag op straten, in bossen... Kon niet meer werken, enige vraag die ik stel aan mezelf; Waarom? Ik kon al paar maanden weinig functioneren en met dit klap mijn hele wereld ingestord. Spaarrekening was al leeg en auto was weg geplunderd. 300eu in mijn zak, ik moest mijn leven opnieuw beginnen, in t buitenland die ik voor de liefde van mijn leven kwam, helemaal alleen, geen enkel familielid. Er zijn nog heel veel dingen gebeurd binnen die 6 maanden maar ik zal ze voor nu voormezelf besparen.

Ik mis haar nog steeds zo erg. Na alles wat ze deed. Ik kan haar gewoon niet vergeten. elkedag! geen enkel dag zonder haar te denken. elk keer als ik in bed lig, elk keer als ik wakker wordt. Denk ik enige ding wat ik wil is haar, naast me, net als vroeger, dol op elkaar. knuffelen, lepeltje lepeltje...Als ik gelukkige stellen zie, ik kan niet aankijken, ik wordt dan echt verdrietig van. Ze had alle haar kleding achtergelaten voor een rijke leven met haar nieuwe man. Ik kon eindelijk 2 maanden geleden haar kledingen weg gegooiden, bijna 3 jaar kon ik het niet, haar schoenen heb ik nog steeds. ik weet niet waarom maar ik kan gewoon niet weggoien. Droom ik vaak over haar, elk keer omhels ik haar, zo een dikke knuffel. Dat heb ik zo erg gemist. Als ik haar zie ben ik heel afstandelijk, ik zeg niet eens dag soms. Zo veel pijn heeft ze mij gedaan. Ik voel alsof ik moet mijn masker niet laten vallen, een bescherm reactie volgensmij, maar vanaf binnen wil ik haar zo een dikken knuffel en kusje geven.

3 jaar nu. Ze is zwanger(waarschijnelijk, zegt mijn dochter) van die man. en ik??? ik heb al tientallen vrouwen ontmoeten, sommige waren langdurig(langste 3 maand) en geen enken van hun was niet te vergelijke met mijn ex. Ik weet dat het niet meer kan maar toch ben ik steeds opzoek naar een vrouw als mijn ex. Zo een raar situatie/ gevoel is dit! Ze leeft maar ze is eigenlijk ook overleden. Ze komt nooit meer maar ik wacht steeds op...Begraven in mijn hart, die vrouw van mijn leven....