Hallo allemaal,
Ben een tijd niet op de site geweest en ineens sinds een paar dagen had ik er behoefte aan om hier weer wat te schrijven, mijn relatie is nu meer dan 2 jaar geleden van de ene op de andere dag gestopt, per tel. en nooit heb ik hem daarna nog kunnen zien of spreken, die kans gaf hij me niet. De eerste weken/maanden waren er de pijn en het ongeloof, de hoop, de woede. 8 brieven geschreven, sms-jes gestuurd, nooit antwoord gehad, wat ga je dan iemand haten, iemand waar je ooit zoveel van hebt gehouden, waarom, waarom. Nu, na al die tijd heb ik mijn rust terug en ook de acceptatie dat het definitief over is en voorbij, maar nooit zal ik het kunnen vergeten, het geeft een wond in mijn hart en nog elke dag denk ik wel even aan hem, met verbittering, helaas en verdriet, het is net of een bepaalde levensvreugde er niet meer is. Maar ik zie nu zelf ook in, dat ik ook mijn fouten heb gemaakt, ik zette hem op een voetstuk, deed alles om het hem en zijn kinderen naar de zin te maken, is hem dat ook teveel geworden, had hij een soort bindingsangst en waarom ben ik in die relatie niet vaker voor mezelf opgekomen? Ik ben na al die tijd wel verandert, heb meer zelfvertrouwen gekregen, lees veel, ga erop uit enz. Maar sommige dingen blijven pijnlijk, bepaalde muziek, stellen zien die samen gelukkig zijn, winkelen op zaterdagmiddag (ik zocht dan vaak met hem naar leuke sexy kleding) maar ook als ik met de auto of fiets zelfs maar in de buurt van zijn straat kom, dat geeft me een naar gevoel. Kortom, het gaat steeds beter, maar ik ben er nog niet, nooit geweten hoe heftig deze gevoelens zijn en hoe lang het soms kan duren. Soms denk ik erover om na die lange tijd mijn ex. eeen brief te schrijven waarin ik hem nadrukkelijk zeg dat ik geen contact zoek en geen antwoord verwacht maar wel alles schrijf waarmee hij me gekwetst heeft, maar of het een goed idee is? Ik ben bang dat ik onbewust toch weer op een soort antwoord ga wachten. Paula