Ik heb mezelf ontzettend laten meeslepen zeg! Alles analyseren wat anderen zeggen over mij, mijn ex en onze relatie. De klap dat het uit was kwam heel erg hard aan de eerste weken, toen weer een piek gehad, ik vond het prima zo, toch weer meer contact gekregen, dingen gebeurd waar ik zelf spijt van heb, daardoor eigenlijk opnieuw verliefd geworden, hoop gehad op een nieuwe start, ongegronde hoop, bleek uiteindelijk, zelf de knoop doorgehakt, geen contact meer tussen ons, toch nog weer even over gesproken, zo blijf je ermee bezig, een half jaar lang!

Onvoorstelbaar wat kan er in een jaar veel gebeuren, en ze had gelijk zij is mij niet waard, eigenlijk heeft ze mij gebruikt om haar eigenwaarde te laten stijgen, tsja die zijn er dus ook. EN nu? Nu is zij totaal onverschillig, zit geen emotie bijna meer in, alleen gespeelde. En ik? Ik kan er eindelijk objectief naar kijken.

Ach ik laat het maar, geen pogingen meer.... ook niet om haar dingen in te laten zien over haar zelf. Het zal nooit gaan werken, en eigenlijk kan ik dat wel accepteren, een hoop geleerd, toch een mooie tijd gehad, en nu met steeds meer zelfvertrouwen uitkijken naar de toekomst!

Men wat was ik mat en vlak naar de buitenwereld toe de afgelopen tijd, ik vind het heerlijk om hier alles te schrijven had ik eigenlijk van het begin af aan moeten doen. Was een boeiend boek geworden dan

En tuurlijk mis je iets om je heen, maar dat gaat niet om haar persoonlijk, maar het gevoel dat er altijd iemand is om je heen waar je echt alles mee kan delen, maar voordeel is dat er vast weleens iemand komt waar dat wel mee gaat lukken.

"mensen die niet geloven in de kracht van positiviteit, geloven niet in zichzelf"