Vanochtend toen ik de hond uit liet kwam ik iemand tegen die nog niet wist van mijn stuk gelopen huwelijk. Dat kwam tersprake en op sommige momenten (vele momenten eigenlijk) kan ik er over praten alsof het niet over mezelf gaat. Emotieloos als het ware. Als of ik een masker draag.
Later toen een vriendin spontaan even langs kwam en wel een paar tranen. Vervolgens kreeg ik een sms van "hem" of hij vanavond langs kon komen om wat te bespreken. Ik heb hem gebeld en gezegd dat ik dan eerst wilde weten waarom en waarover. Hij vertelde zijn dingen en onderwerpen en een aantal dingen zijn over de telefoon besproken. En hij zou me wat mailen over een echtscheidingsmakelaar, een offerte.
Toch kwamen nadat hij de eerste zin had gezegd mn tranen/emoties weer boven. De pijn en het verdriet. Dan gaat opeens de rem eraf en kan ik niet blokken.

Hij vertelde dat hij de scheiding op een normale manier wilde afronden met mij. Waarop ik antwoorde dat dat niet meer ging lukken op een voor mij normale manier, door zijn eigen gekke sprongen (al met een ander het bed in duiken). En ik benadruk steeds hoe kwetsend ik het vind en oneerlijk. Steeds heen en weer gepraat hierover.
Steeds probeert hij begrip te krijgen voor zijn situatie maar ook tegen mij te zeggen dat hij me begrijpt En als hij in mijn schoenen zou staan,hem ook een klootzak zou vinden.... Tja... pfff wat moet ik ermee.
Hij heeft 1x gezegd dat het heel vroeg was om met een ander in bed te duiken, te vroeg. Zei zelfs: misschien is het wel een soort uitvlucht. En.... hij heeft de huisarts gebeld om een verwijzing voor een psycholoog omdat hij er nu eindelijk achter is dat ie hulp nodig heeft. (roep ik al weken) Met het verwerken van de afgelopen jaren.

Dus na het telefoongesprek van 3 kwartier heb ik weer zitten huilen en was erg gefrustereerd en boos. Lang had ik daar niet de tijd voor. Ik moet een kwartier later naar mn werk....
Als een soort zombie rond gelopen met een glimlach die fake was.
Mezelf moeilijk staande houdende door alle emoties en verdriet.
Aan de ene kant voel ik een soort begrip voor hem (hoe is het mogelijk.... !!!!!!)
Ook boosheid en frustratie en ik was zelfs op het punt hem een sms te sturen dat het me oprecht spijt dat ik hem niet kan begrijpen.... Pfffffff Niet gedaan uiteindelijk. (ben nog al fel geweest aan de telefoon namelijk) Emoties voerden weer de boven toon.
Als laatste zei hij; pas goed op jezelf en werkse. Ik kon het niet tegen hem zeggen, ik kon het domweg niet.

Nou goed. verder heeft ie me nog geappt of hij morgen de winterbanden ook voor mij onder de auto moet zetten. (ik had er aan gedacht maar het was mn eer te na om het nu te vragen) WEER afhankelijk... zucht.
Maar ja met die sneeuwval... toch maar toegehapt.Het is voor mn eigen veiligheid . Nou kom ie morgenvroeg en neem de auto mee om ze er onder te zetten( de banden staan bij hem thuis (ouders) Bah ik kijk er nu al tegenop.. maar ik ga echt proberen het morgen van mn emoties te winnen. Hopen dat ik wat slaap, dan sta ik sterker in mn schoenen.
Mijn lichaam is nu stressbom dus hopen dat ik wat kan ontspannen zo.
De ene dag denk ik: ik red het wel alleen, de andere dag als ik contact heb gehad, ook al alleen via sms dan voel ik me zooo belabberd. Is het normaal dat je het ene moment doet alsof er niks aan de hand is en het andere moment instort van emoties ( en vermoeidheid...???

Sorry voor mn onsamenhangend verhaal......

Liefs Jans1