Mannen... Soms zijn ze echt zielig en klein en kinderachtig.

Vorige week m'n ex gezien, en echt een heel goed gesprek gehad. Ik wou hem al een hele tijd zien, en na een maand uit elkaar leek het gepaste moment. Alles afsluiten, want de laatste keer dat we elkaar zagen, was allesbehalve rustig of vriendschappelijk.
Ik deed het zoveel beter, had voor het eerst het gevoel dat ik een uitweg zag uit al dit verdriet en er echt helemaal bovenop ging geraken. Langzaam aan werd ik terug gelukkig. We hadden een goed gesprek, gingen gauw nog eens afspreken en kijken of het ons zou lukken, vrienden zijn.

Tot gisterenavond. Tijdens een telefoongesprek met mijn beste vriendin vertelt ze me plots dat ze viavia gehoord heeft dat hij een ander heeft. Ze wist niet precies hoe lang, maar bij het horen van haar naam, draaide mijn maag om. Dat meisje stond al tijdens onze relatie als "heet wijveken" in zijn gsm, en de laatste maand had ik per ongeluk gezien dat hij berichtjes naar haar stuurde als "ik wou dat je hier ook was, jammer dat je al zo snel naar huis moest, ik wou met je feesten" op avonden dat we samen weggingen.
Ik had hem vorige week nog gevraagd of hij al een toekomst voor hemzelf zag, met iemand anders, en toen heeft hij vlak af in mijn gezicht gezegd dat er niemand anders was. Dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft.

Het was misschien niet mijn beste zet, maar gisteren kon ik niet anders dan hem confronteren. Ik was er zo van gedaan dat hij het mij niet zelf verteld had, terwijl we de afgelopen week regelmatig contact hadden, en de dag ervoor zelfs nog getelefoneerd hadden.
En toen werd het nog erger, want blijkbaar heeft hij al 3 weken een relatie met dat meisje. Tijdens ons gesprek, dat mij zo geholpen heeft, en waar hij mij vlakaf zei dat hij niemand anders had, had hij gewoonweg al een relatie met haar. En ik mocht daar geen probleem van maken.
Is het zo raar dat ik kwaad ben dat hij mij dat niet eerlijk verteld heeft? Ik heb er geen probleem van dat hij een ander heeft, en zou daar nooit een scene over gemaakt hebben als hij het mij eerlijk verteld had, maar dat het met zoveel leugens moet en het via andere mensen moet horen, het maakt mij zo kwaad.
Heb ik dan echt helemaal niets betekend? Ben ik dan echt helemaal niets waard?
Ik geloof geen woord meer dat uit zijn mond komt. Er komen toch alleen maar leugens uit. Dat hele gesprek, dat mij zo geholpen heeft, was een grote grap.

Hoewel hij mij op een manier aan de kant gezet heeft die niemand verdient, was ik voordien nooit kwaad, wat andere mensen ook zeiden. Ik vond het raar, kwaad zijn. Ik was alleen verdrietig. Maar gisteren, toen kookte ik plots. Dat ik zelfs dat klein beetje respect niet krijg. Niemand verdient zo iets. Hij is het niet waard dat ik nog tranen om hem laat.
Ik wist niet dat liefde, haat en verdriet zo dicht bij elkaar konden liggen. Al die mixed emotions.
Tijd voor mezelf nemen, weggaan met vrienden, en vooral, na het posten van dit bericht als eerste hem blokkeren op facebook, mijn vrienden vragen hem te verwijderen, en halve kennissen die een band hem hebben, defrienden.
Ik kan het even echt niet meer aan, zijn naam of zijn gezicht ergens tegenkomen.

Ik ga sterk zijn, me op mijn co-schappen en toekomst concentreren, en onderweg hopelijk beseffen dat ik terug best gelukkig ben. En ooit, dan kom ik de ware tegen. Die me tenminste met respect behandelt. Want dat verdienen we allemaal, nietwaar?