Mijn man is een heuse Malle Man. Ik benoem hem nog Mijn Man, het moet eigenlijk mijn Aanstaande Ex worden.

De leugens en uitvluchten die hij verzint om weg te komen met zijn sexuele escapades zijn te stom voor woorden. Ik vind ze een belediging voor mijn intellect. Zijn agressie als hij, na leugen nummer weetikveelhoeveel niet om feiten heen kan (hij noemt mij Sherlock Holmes, ik heb veel over computers geleerd en nog snel ook!), die agressie dus, is uitermate frustrerend. Over wat 'ie gedaan heeft gaat het nooit meer, handig wordt geswitched naar wat IK deed: ik doe Zijn Privé groot onrecht aan.

Hij is dol op Verblijfsplaats Onbekend, nadat hij het pand verlaat, en denkt dat ik geloof dat de kilometerteller van de auto stuk is als de afstand huis-Utrecht en terug niet de werkelijke 145 kilometer bedraagt, maar 137 kilometer minder.

Banale telefoonrekeningen verscheuren, waar slaat dat nou op? Het ding is online te bekijken, en wordt van een bankrekening afgeschreven. Een mobiele telefoon als plaswekker? Bij elk sms'je wat ik stuur vanuit de slaapkamer moet 'ie plassen. Soms wel drie keer in een kwartier, en prostaatproblemen, daar is ie nog wat jong voor.

Niet zo jong als hij zichzelf doet voorkomen op allerhande sexsites. Daar mist ie meestal een jaar of tien met de werkelijkheid. Uiteraard zijn de profielen voorzien van een prachtige foto van een klein stukje van meneer: dat stukje waar hij tegenwoordig zijn hersens heeft hangen, zo tussen zijn benen.

Ik heb hem lang het voordeel van de twijfel gegeven, en ben daarmee ernstig aan mezelf gaan twijfelen. Ik weet nu niet meer waarom. Liefde is een raar ding, of dat wat ik liefde noemde.

Vele tranen heb ik gehuild. Ik doe dat nog, maar weet dat er geen nieuw zeer meer bijkomt. Het is nu dat rouw-gevoel, het afscheid nemen van iets wat er niet eens was. Afscheid nemen van een illusie.

Het voelt gemengd dat ik niet de enige ben die zo'n man tegenkwam. Zo'n intelligente, psycholoog, charmant, sociaal, innemend, zorgzaam en niet onknap. Het enige wat overeind bleef is het 'niet onknap', alhoewel hij steeds vaker op een fretje lijkt. Het gemengde zit 'm voor mij in het feit dat er dus een heeeeeeeeleboel van dit soort sujetten rondlopen, en ze helaas niet te herkennen zijn aan uiterlijkheden. Mannen die zonder enige moeite alles wat ze de ene dag nog zo waarderen aan de kant slingeren om de andere dag hun 'hersenen' achterna te lopen. Het fijne van niet de enige zijn vind ik dat ik onmogelijk nog kan denken dat het allemaal mijn eigen schuld is.

Gezusters, samen staan we sterk. Ik lees jullie ervaringen en leef mee. Ik ga door mijn laatste hel met deze man, de hel die Afscheid heet. De enige pijn in deze relatie die iets positiefs oplevert, wellicht!

Sterkte voor een ieder in eenzelfde situatie, en wijsheid....

Monique