Mailtje verstuurd...

na een dikke week gewacht te hebben en naar die SEND knop te hebben gestaard is het me gisteren gelukt...

Hij is minder lief dan de eerste versie... maar ik heb nog steeds geprobeerd om lief te blijven, geen verwijten te maken... maar wel eerlijk mijn teleurstelling en gevoel uit te spreken... en vooral te benadrukken dat ik rust en duidelijkheid nodig heb... ik wil ook vanaf nu zelf het contact in de hand houden... ik wil niet meer wachten op haar mailtjes, belletjes what-thefuck-ever...

************************************

Hai M...

Je vroeg wat ik wilde...?

Ik heb er de laatste weken heel veel over na gedacht... het is ook de reden geweest dat ik zelf geen contact meer heb gezocht... ik wilde voor mezelf een goede beslissing maken... Ik ben wel een week met deze mail bezig geweest... ik heb hem al 100 keer bijna verstuurd, en elke keer veranderde ik weer een zinnetje... moest ik weer even wachten... nu kan ik niet meer wachten...

Ik vind het wel heel moeilijk om te zeggen... maar het is voor mij beter als we elkaar niet meer gaan zien... ik mis je nog steeds, ik hou van je en ik zou je heel graag in de buurt willen houden, maar ik kan het simpelweg niet meer... als ik je zie verlang ik nog steeds naar je... Ik wil je aanraken, bij me houden, dichtbij je zijn... Ik kan dat niet zomaar ineens even gaan uitschakelen... dat verlangen en die hoop gaan ook gewoon niet weg... ik heb ook geen enkel idee hoe jij dat "vrienden zijn" ziet, maar ik kan vrij zeker zeggen dat ik dat niet kan... ik kan niet 'zomaar' een vriend voor je zijn... en het doet ook best heel erg veel pijn dat jij die overstap zomaar even voorstelt en verlangt van mij...

Ik merk dat elke keer als ik weer iets van je hoor, weer iets van je zie, aan je denk, je eventjes voel, of een geest of een echo van ons tegenkom, al mijn twijfeltjes, verlangens, gevoelens, verdrietjes, teleurstelling en boosheid weer bovenkomen... Mijn hele wereld staat dan weer compleet op zijn kop, en ik ben weer terug bij af... en dat wil ik niet meer... ik wil rust... ik wil geen pijn meer... ik heb genoeg verdriet gehad, genoeg gepiekerd... genoeg mijn best gedaan...

Ik ben heel erg in de war van alles... nog steeds snap ik niet hoe zo snel alles is veranderd... maar ik moet ook gewoon iets doen en ik zie geen andere oplossing.... ik hoop dat je dat snapt... ik kan niet maanden met dit gevoel gaan blijven rondlopen, want het holt me uit en er blijft niets meer van me over als ik het niet stop... Er is gewoon teveel gebeurd die laatste paar weken... Ik zou graag willen dat het anders was... ik mis je nog steeds elk uur van de dag... Bij alles denk ik "Wat zou M hier van vinden...? Waar is ze nu? Hoe voelt ze zich? Wat doet ze nu? Zou het goed met haar gaan?"... In mijn huis zijn ook zoveel herinneringen aan ons, en ik krijg ze maar niet weg, het is een museum van "ons" geworden... alle plaatsen, voorwerpen, ze dragen een herinnering, een moment, een gevoel met zich mee en het maakt me gek dat ik daar zo met mijn hoofd mee bezig blijf... en ik moet het stoppen... dat is zowieso al iets heel moeilijks, en al zeker als ik jou in de tussentijd gewoon blijf zien...

Ik wil nog steeds zo ontzettend graag mooie (en vervelende) dingen met je delen zoals ik altijd gewend ben geweest... omdat jij mijn maatje bent... maar dat kan niet meer... dat maatje is weg... en alles is voorgoed veranderd... en er is geen weg meer terug... Ik weet gewoon niet meer wat ik daarmee aan moet.... ik moet toch iets? Dat snap je toch wel?

Daarnaast moet ik ook zeggen dat ik teleurgesteld ben... Ik hou van je, en veel van wat er gebeurd is begrijp ik, maar het is onvermijdelijk dat na alles wat er gebeurd is die afgelopen 2 maanden er ook gewoon een deel beschadigd is in mijn gevoel en in mijn beleving van wat wij zijn EN waren... Die laatste tijd heeft heel veel gekleurd voor mij en heeft mijn fijne herinneringen aan ons voor een deel ontnomen en veranderd... Ik ben onze tijd samen (en met name het einde) heel anders gaan bekijken... Wie weet komt er ooit een moment dat dat anders is, en dat ik terug kan kijken op een mooie, fijne en bijzondere tijd samen... nu ben ik daar niet klaar voor, en heel eerlijk gezegd heb ik er ook geen behoefte meer aan...

Op korte termijn hebben we nog een probleem : de spullen... ik heb nog een halve kast aan kleding, schoenen en jassen van jou... jij hebt nog bordspellen, dvds en de gamecube van mij... Het lijkt mij het beste om dat zo snel mogelijk te regelen... Ik stel ook voor dat we ook niet meer gaan mailen hierover... Laten we de rest maar gewoon per telefoon doen... Er zijn nu 3 maanden voorbij straks, waarin er van alles gemaild en geschreven is, maar amper gepraat...

Ik bel je later deze week wel, en dan maken we daar een afspraak voor...

Ik hoop dat je begrijpt dat ik iets moet doen om mezelf een beetje te beschermen... Ik wil gewoon geen vaagheid meer... Nogmaals, ik wens je het echt allerbeste in je zoektocht... ik hoop oprecht dat je gaat vinden wat je zoekt...

Wees lief voor jezelf!

Mike

**********************************************