Bjm, wat een moeilijke brieven schrijf jij. Ik hoop dat je niet echt deze mail opstuurt, eerlijk gezegd. Want hoewel hij erg mooi is, is hij ook erg beklemmend. En beschuldigend. Zo komt dit op mij over, in ieder geval. Ik zal dat proberen uit te leggen waarom ik dat denk. Let wel, he. De buitenstaander. Ik weet het niet. Jij bent de echte betrokkene, ik niet.

Ik denk dat jouw vrouw ook beseft dat het heel moeilijk gaat. Ik denk dat zij ook haar rol daarin een beetje beseft. En ik denk dat zij haar best doet daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Maar dat jullie geen van beiden willen toegeven dat er soms dingen enorm crashen in het leven. Relaties, huwelijken, vriendschappen. En als ze crashen kun je twee dingen doen: proberen het zinkende schip drijvende te houden, of accepteren dat het zinkende is. Of het werkelijk zinkt? Dat weten we niet, dat zal de toekomst uitwijzen. Misschien niet, maar het is maar heel gedeeltelijk in onze handen.

Maar er zit dynamiek in jullie situatie die een foute kant op leidt. Fout, volgens jou. En jij probeert die dynamiek tegen te houden. Om te buigen. Te ontkennen. Met liefde, en ontzettend veel geduld. Maar hij is er wel. De dynamiek die jullie uit elkaar drijft. En zij werkt niet mee, en daardoor gaat het allemaal fout. Geloof jij......

Daardoor zit er een heel onevenwichtige analyse in de hele zaak. Jouw analyse is onevenwichtig. Jij doet erg je best, zij is ziek geweest en beseft wat er fout gegaan is. Jullie proberen te praten, en als jullie erg goed je best doen, dan kan het nog goed komen. Jij doet erg goed je best, jij doet je stinkende best.... En je gelooft er in. En als zij heel goed gaat nadenken, en terugkeert naar haar eerdere zelf, dan zou alles toch moeten lopen? Je gelooft dat jullie probleem wel oplosbaar is. Dus waarom loopt het dan niet? Waar zitten dan de verantwoordelijken, waar zitten de schuldigen?

Wat je volgens mij weigert te accepteren zijn twee fundamentele zaken. De eerste heeft te maken met jouw eigen houding, en jouw eigen rol. De tweede heeft te maken met het ombuigen van dynamiek, en het tegenwerken van het lot. Eerst jouw rol. Ook al eerder ter sprake geweest, maar weer de spiegel. Jij bent kwaad, je voelt je vernederd, je voelt je gekwetst. Je bent belazerd, en je hebt haar weer met open armen ontvangen. Je denkt dat je goed doet, maar je hele lichaam verzet zich hier tegen. Je ontkent dat, maar je merkt dat het niet lekker loopt. Hoewel je steeds spreekt van open communicatie, ben je in mijn ogen zelf een zeer gesloten communicatie aan het voeren. Je bent jezelf aan het ontkennen, en daardoor heeft de tegenpartij geen enkele mogelijkheid om op JOU te reageren. En dat is slecht. Want zij is ook kwaad op jou! Ze is niet alleen een ziektebeeld, maar ook iemand met ambities, wensen en dromen. En jij zit dat behoorlijk in de weg. Dus jij moet weg, of in ieder geval, jullie hebben knallende ruzie. Maar jij weigert dat, je weigert de ruzie daarover. Je smoort de ruzie. Want je moet begripvol met elkaar communiceren.... Zie je de valkuil? De ‘begripvolle’ kant blokkeert dat de zaken duidelijk worden. Blokkeert dat jullie het moeten uitvechten. Blokkeert dat jullie elkaar de waarheid zeggen, wat dat ook is. En blokkeert dus dat er duidelijkheid komt........ Jij zult haar harder moeten melden wat er mis is, jij moet haar de ruimte geven zodat zij kan melden wat er mis is, en beiden moeten jullie de consequenties daarvan gewoon aanvaarden. Het is niet anders. Ook zij kan er niets aan doen. Zij is niet schuldig, zij is geen slachtoffer, zij is niet ziek. Jij ook niet. Beiden moeten verantwoording nemen voor wat hier gebeurt. En dat is een hard gevecht. Met nadruk op gevecht.

En dat brengt mij op het tweede punt. Sommige dingen willen gewoon niet werken. Misschien effe niet, misschien nooit niet. Maar soms lukt het niet. Hoe hard je er ook aan trekt. Het zogenaamde dooie paard. Of het zinkende schip. Als het niet werkt, als jullie niet voor elkaar voorbestemd waren, of als een van beiden er geen zin meer in heeft, dan moet je dat aanvaarden. Je maakt het proces moeilijker door dat uit de weg te gaan. Hoeveel verdriet je er ook van hebt, uiteindelijk ben je beter af door te gaan accepteren dat sommige zaken niet lopen. Waarom lopen sommige zaken niet? Nobody knows. Daarom hebben we het lot uitgevonden, he... Het ligt buiten onze eigen macht. Het wil gewoon niet meer. Er zijn geen schuldigen, er zijn alleen medespelers. En die moeten hier weer zo goed mogelijk uitkomen. Die individuen moeten weer door. De situatie hoeft niet door. Je moet accepteren dat de situatie is veranderd, en nog steeds blijft veranderen. Je moet de dynamiek er in gaan accepteren. Want die dynamiek sloopt alles, en op de puinhopen creert die dynamiek weer nieuwe kansen. Die dynamiek maakt alles weer vloeibaar, daardoor kunnen situaties gaan stromen. En soms zelfs de onverwachtse kant op. Die dynamiek moet je niet willen stoppen, en je hebt geen schijn van kans als je dat wel probeert. Dus: aanvaard hoe je leven loopt, en accepteer dat sommige zaken niet terugkeren. Hoe graag je dat ook wilt. En misschien keren ze wel weer terug. Keert zij wel weer terug. En zelfs dan kan je er niks aan doen.....