Mag ik ff chagrijnig en verdrietig zijn. Het is nog geen twee weken geleden dat mijn vriend het uitmaakte en daarmee mijn hart brak. Ik voel me klote. Ben blij als ik me af en toe ietsje minder klote voel, door een beetje afleiding. Als ik die afleiding vind door tv te kijken e.d. en niks nuttigs te doen, is daar dan wat mis mee? Ik mag toch wel verdriet hebben nu mijn vriend t na 2,5 jaar heeft uitgemaakt? Mijn moeder denkt daar blijkbaar anders over. Telkens vraagt ze aan me 'ga je nog wat voor school doen', 'zorg je wel dat je toetsen haalt'. En vandaag zelfs 'Hoelang blijf je nog zo chagrijnig doen?' Mag ik alsjeblieft ff, mijn hart is gebroken, ik kan niet vrolijk en aardig doen.

Drie dagen geleden is ook nog eens zijn oma overleden, die ik erg aardig vond. Ook hier heb ik verdriet van. Hoewel ik weet dat het beter is zo, omdat ze nu geen pijn meer heeft, vind ik het toch verdrietig. Mijn verdriet om hem is erger, maar dat betekent niet dat dit me niks doet. Mag ik dan alsjeblieft ff chagrijnig zijn? Ik voel me klote, waarom snappen mensen dat niet? Waarom snappen mensen niet dat dat niet zo snel over gaat?

Morgenavond is pas twee weken geleden dat hij het uitmaakte. In tussentijd zijn er twee dagen geweest waarop ik totaal geen contact met hem heb gehad. Vandaag zou de derde moeten worden, als het me lukt om niks te sms-en enzo. Ergens volgende week zal ik hem weer een keer spreken. We kunnen nog steeds hardstikke goed met elkaar opschieten en plezier hebben samen. We hebben geen ruzie. Hij is mijn maatje, mijn beste vriend...en degene waarmee ik oud wil worden. Helaas gaat die droom niet door.

Ik huil niet meer heel de tijd enzo, maar ik voel me wel constant verdrietig. Soms vind ik iets best leuk om te doen ofzo, maar toch voel ik dan het verdriet nog, het zit heel diep in mij. Waarom gaat de tijd niet sneller?