Vandaag eindelijk mijn eerste gesprek gehad bij Maatschappelijk werk, een intake gesprek.
Had om kwart over 9 de afspraak en was er mooi optijd (liever te vroeg als te laat).
Nou om 10 uur was ik eindelijk aan de beurt, pff....
Al vol met stress die kant op, dan nog meer als 3 kwartier wachten, ik had het al weer helemaal gehad natuurlijk en moest ook om 12 uur weer op mijn werk zijn.

Maar goed, het gesprek startte met de vraag waarom ik mij had aangemeld bij Maatschappelijk werk, nou euhh wat niet!!
En daar kwam mijn hele stortvloed eruit, mijn ex, mijn schulden, mijn ziekte, etc.
Heb bijna een uur lang zitten janken, pff...
Had die kerel niet eens tissues, ze waren op!
Het was een eerste gesprek, dus aan het eind moest ikzelf aangeven wat hun voor mij zouden kunnen betekenen, ja logsich dat ze mij dat vragen, maar ik weet zelf niet meer van hoe of wat, er zit mij zoveel dwars!!
Maar het plan van aanpak gaat als volgt, hulp bij mijn schulden en hulp bij de verwerking van mijn beïndigde relatie.
Tsja, had ik toch enigsinds zelf ook wel kunnen bedenken, maar goed het is een begin.
En moet toch ergens beginnen.
Ik wou dat het al ergens aan het eind was, ik heb geen geduld, wil het liefst zo snel mogelijk alles proberen op te lossen, heb die tijd niet, maar het kan niet anders...
Maar mijn ongeduld speelt mij ook parten, dat blijkt wel uit mijn vorige Blog.
Doe alsof ik het allemaal aan kan, maar ondertussen slaat binnen in mij de paniek toe.
Ook weet ik niet of mijn Maatschappelijk werker mij wel het vertrouwen kan geven dat ik nodig heb, hij had vandaag ook een paar opmerkingen waarbij ik dacht : Ik ben niet helemaal achterlijk!
Hij heeft een beetje een kinderlijke manier van benaderen, ik zit toch niet in een kleuterklas!!
Ik weet ook wel dat zo'n iemand er is voor begeleiding en dat je het eigenlijk allemaal zelf moet doen, zij reiken je alleen een aantal oplossingen/acties aan waar je eventueel wat mee kan doen, maar je moet het alsnog zelf doen...
Ik weet alleen niet of ik dat kan!!
Ik hou wel vol, zal er zeker niet meteen mee kappen, want ik moet toch wat...
Nou na een uur begon hij alles een beetje af te raffelen, want ja zijn volgende afspraak had natuurlijk ook vertraging opgelopen, maarja dat is niet mijn schuld, ik was er optijd!!
Nou een nieuwe afspraak voor volgende week dinsdag en dan gaan we verder kijken van hoe en wat.

Dus het was 11 uur en ik snel naar huis, denk kan ik nog even relaxen voordat ik moet beginnen met werken.
Word ik gebeld door mijn teamleider, ja het wordt 1 uur op de afgesproken plaats, nou prima nog even iets langer om te ontspannen en mijn doorgelopen mascara van 's morgens bij te werken.
Ik rond half 1 (nog maar net dus) nog even een sigaretje roken en dacht ga zo die kant op, belt mijn teamleider weer, het wordt 2 uur, pfffffffffffff!!!!!!!!!!
Aan de ene kant heerlijk hoor nog even niks hoeven doen, maar aan de andere kant heb ik zo'n behoefte aan structuur en heb sowieso een hekel aan mensen die hun afspraken niet nakomen en constant veranderen...
Ik kan daar zo niet tegen...

Dus vandaar weer dat ik hier al mijn frustraties opschrijf, want anders loop ik mezelf alleen maar weer op te fokken de hele tijd...
Echt het lijkt de laatste tijd echt (en heb het hier wel vaker neergezet) dat het mij allemaal niet gegund is, dat steeds alles mij tegen moet zitten..
En dan kan iedereen wel zeggen: Ja maar na regen komt zonnenschijn, maar ik vraag het me af, denk niet dat geluk in de breedste zin van het woord voor mij is weggelegd!
En wat iedereen ook altijd zegt is dat je je eigen geluk zelf in de hand hebt, dat geloof ik ook niet, want ik doe zo mijn best en wacht niet meer totdat het me komt aanwaaien, want dat heb ik ook lang genoeg geprobeerd...
Of dat mensen zeggen (kennen jullie vast ook allemaal) : Er zijn altijd mensen die het nog slechter hebben!!
Das ook altijd zo'n leuke...moet die gedachte mij troosten?
Alles is relatief, toch?
Moet ik blij zijn met alle rottigheden die ik heb, omdat er andere mensen zijn die het nog rottiger hebben?
Ik moet met mijzelf leven en niet met al die andere mensen, dat klinkt misschien heel bot en arrogant, maar zo is het toch??
Ik sta ook altijd voor anderen klaar, heb altijd meer aan anderen gedacht als aan mijzelf, cijferde mijzelf altijd weg en nu probeer ik dat eens niet te doen en het lijkt meteen alsof ik daarvoor gestraft wordt...

Ik baal ook zo van mezelf, ook als ik dit hierboven terug lees, ik ben zo zwart/wit opeens, kan het grijs niet meer begrijpen, terwijl ik altijd makkelijk de middenweg kon nemen...
Wie ben ik eigenlijk?
Wat wil ik?
Nou wie ik ben, geen idee, maar wat ik wil dat weet ik wel, ik wil weer gelukkig zijn, met mijzelf, mijn doen en laten, in alles!
Maar of dat gaat lukken, geen idee!?

Meer als mijn best kan ik niet doen, hoop dat alle factoren van buiten af dat ook doen, dat maakt het weer wat makkelijker....