Dusss... Al maanden hadden we veel contact. Om de paar weken onze nachtelijke ontmoetingen, bijna dagelijks smssen heen en weer en regelmatig ook bellen tot uren in de nacht.. 1 keer hadden we ruzie gehad (november) maar dat had vooral te maken met wat er in het verleden gebeurt was en ik het daar nog altijd moeilijk mee had (schuldgevoel) en dit belemmerde me in omgang met hem. Ik was altijd bang dat ik het weer ging verpesten dat ik enorm oplette wat ik deed of zei. Na die ruzie en ook omdat hij niet meer verdween werd dat minder...

Het eerste weekend dat ik met hem doorbracht was om hem te helpen zijn huis op orde te krijg. Het was een ware ravage en ik ben hem gaan helpen om het op te ruimen. Laat ik het zo zeggen: ik heb hem naar zijn garage geschopt en ben aan de slag geweest in zijn huis. Hij voelde er zich niet goed bij maar ik ben blijven aandringen want ik kon het niet meer aanzien. Ik wist dat hij zelf de moed niet vond om het af te werken en dat hij een steuntje in de rug nodig had (hij was er al een paar keer aan begonnen maar het schoot niet op). Toen hij klaar was in zijn garage was ik nog niet klaar. Hij moest nog ergens naartoe dus terwijl hij weg was had ik zijn woonkamer afgewerkt en een bad genomen. Toen hij terugkwam en zijn woonkamer zag straalde hij helemaal. We namen plaats in de zetel om een film te kijken. Deze keer niet in elkaars armen maar wel hoofd aan hoofd (dit kon nu zijn bank was opgeruimd) en hij zei zo: Je moest dat niet gedaan hebben maar het is wel leuk. Zijn gezicht op dat moment vergeet ik nooit meer en daarvoor heb ik het ook gedaan. Ik zag hem stralen en dat was lang geleden.

Naarmate we meer contact hadden kreeg ik ook meer twijfels over wat ik voelde voor hem. Hij zende ook gemixte signalen uit maar dat deed ik evenzeer.. De ene moment was ik tot over mijn oren verliefd en het andere was hij een gewone vriend. Alhoewel ik heb nooit als gewone vriend heb gezien want het was toch meer dan dat maar ook niet genoeg voor een relatie met op te bouwen. Heb het een hele tijd omschreven als een platonische liefde. Hoe ik het ook draaide of keerde het was iets bijzonders.

Begin maart had hij zijn rug bezeerd en ging ik hem natuurlijk weer gaan verzorgen. Er was al die maanden niets meer gebeurd tussen ons maar die avond kuste hij me weer maar weer had ik die twijfels of we er wel verstandig aan deden om dit te doen. Heb hem toen een paar keer afgewezen, zei hem zelfs dat hij dat niet mocht doen en dat hij weet dat ik een zwak heb voor hem.. Maar het was sterker dan mezelf en ik kuste hem terug. Verder zijn we niet gegaan omdat ik het er nog altijd moeilijk mee had. Toen heb ik hem gevraagd of hij gevoelens had voor mij en hij zei een beetje wel maar dat een relatie niet ging werken tussen ons. En ik was daar ook van overtuigd. Daarom dat ik ook niet verder kon gaan.. Het was de eerste keer dat we over gevoelens naar elkaar toe praten maar het deed me wel tot besef komen dat ik echt wel gevoelens voor hem heb en dat dit wederzijds is. Alleen waren we er beiden van overtuigd dat het niet ging werken en we wilden ook onze vriendschap niet kapot maken. Ik kwam eindelijk tot besef dat ik al die jaren mezelf iets had wijsgemaakt dat ik niet verliefd was maar ik was wel duidelijk verliefd en nog geen klein beetje!!! Verliefd tot over mijn over maar onze vriendschap was belangrijker dan een relatie te beginnen waarvan we beiden wisten dat het toch niet ging blijven duren... En het was goed dat zoals het altijd geweest was.. Een innige vriendschap..

Na een paar dagen was zijn rugpijn beter maar was hij op het werk door zijn knie gegaan. Hij ging naar de dokter en de week erna vertelde hij me dat hij een zware operatie aan zijn knie moest ondergaan. Een paar dagen voor zijn operatie hebben we nogmaals afgesproken en had ik hem gevraagd of hij me ging laten weten of alles goed verlopen was (ik wist dat ik hem een tijd niet ging zien). Hij was echt bang dat het mis ging lopen en had hele negatieve gedacht dat moment dus ik probeerde hem gerust te stellen (had de kaarten laten leggen) De dag van zijn operatie verging ik van de zenuwen en heb ik heel impulsief een tongpiercing laten steken. (Als ik stress heb doe ik impulsieve dingen) Een paar dagen erna heb ik een tattoo laten zetten. Er ging 1 week voorbij.. 2 weken en nog altijd had ik niets van hem gehoord. Uiteindelijk heb ik hem dan maar zelf een bericht gestuurd om te vragen hoe het was en dat ik me zorgen maakte. Hij reageerde terug dat alles goed verlopen was en dat hij bij zijn moeder was om te herstellen. Hij kon nog niet veel zelf doen dus dat was de beste optie. Vroeg hem of ze wel goed voor hem zorgde en dat deed ze (ik weet dat hij een slechte band heeft met haar) maar hij ging blij zijn dat hij weer naar huis kon gaan. Dus ik stelde hem voor om hem op vrijdag op te halen zodat hij een avondje thuis kon zijn. Dat avondje is een weekend geworden. Ik bracht hem smorgens naar de verpleegster om zijn wonden te verzorgen en weer bij hem thuis zorgde ik voor hem. Om de zoveel uur moest zijn ijspack vervangen worden en omdat hij nog niet goed kon stappen deed ik dat. Zelfs midden in de nacht. Hij voelde zich daar niet goed bij maar zijn operatie was nog maar een paar weken achter de rug en al gaf hij het niet toe hij had nog altijd pijn dus vond ik het niet meer dan normaal dat ik dat deed voor hem want hij moest rusten.

Hij had maar een paar dagen in het ziekenhuis moeten blijven en daarna was hij bij zijn ex (en nog steeds zijn beste vriendin god weet waarom) geweest om te herstellen. Dat liep al fout van dag 1. Hij moest zelf om zijn medicatie gaan naar de apotheek en in plaats van hem te verzorgen liet ze hem een beetje aan zijn lot over. Daarom had hij beslist om naar zijn moeder te gaan en daar werd ze boos maar hij had iets van als ik het toch allemaal zelf moet doen dan heeft het geen zin dat ik hier blijf. Uiteindelijk monde het uit op ruzie (de zoveelste).....

De week daarna wou hij weer naar huis voor het weekend. Ik vroeg hem of ik hem moest halen maar dat was niet nodig maar ik mocht wel langsgaan dus deed ik dat. Hij vroeg me wanneer ik ging gaan omdat hij thuis een bad wou nemen (dat mocht hij nu de eerste keer na de operatie) en hij graag had dat ik in de buurt was voor het geval dat er iets ging gebeuren. (nog even zeggen dat ik de enige ben die bij hem binnen mag komen). Dus op vrijdag ging ik naar hem toe en ben ik weer het hele weekend gebleven. Weer staken onze gevoelens de kop op en gebeurde er meer maar nog altijd gingen we niet all the way. Wel wat friemelen enzo maar niet meer dan dat.

Ik was ergens in maart naar een kaartenlegster geweest en die wist me te vertellen dat er een verdoken liefde is tussen ons. Van de een wat meer weggestopt dan van de ander. En dat hij schrik had van de liefde en om gekwetst te worden (wat ik al wist). Ook zei ze me dat ik veel geduld zal moeten hebben met hem maar dit heb ik hem nooit verteld. Hij wist dat ik geweest was maar niet wat ze verteld had. Dit weekend vroeg hij me wat ze gezegd had en ik vertelde hem dat van die verdoken gevoelens en bang van liefde. Dit bevestigde hij me. Hij vertelde me ook over zijn ex en wat ze hem allemaal aangedaan had. Ik wist wel al veel maar dit waren veel intiemere issues. Op gebied van sex was hij daardoor erg onzeker geworden en dacht hij dat hij pervers was (omdat zei dat vaak tegen hem zei) maar hij is ver van pervers en ik zei hem dat ook. Als hij pervers is wat ben ik dan wel niet want de dingen die hij wou waren zijn dingen die in de meeste relaties wel gebeuren. Ze waren toen al 6 jaar uit elkaar maar nog steeds had ze een grote invloed op hem (en nog altijd).

Na dit weekend is er maanden niks meer gebeurt tussen ons maar onze vriendschapband was hechter dan ooit. Toen is alles in een stroomversnelling gegaan maar daarvoor meer in het volgende verhaal. Ik kom er nog wel hoor. Weet dat het veel is maar ik moet het hele verhaal van me afschrijven...