Het is nu dus maandag. Gisteren de kleine terug gebracht naar haar ouders, in de hoop dat zij gewoon thuis zou zijn.( Helaas dus )
Stom als ik ben heb ik haar nog geprobeerd te bellen maar kreeg haar voicemail, net als de rest van het weekend. Waarom bel ik haar nou toch????? Misschien met de achterliggende gedachte dat als er wat met Mike gebeurt dat ik haar wil bereiken????? Lijkt mij logisch. Maar toen ik Mike dus terug bracht was zij er niet, de hele nacht niet. Vanochtend ook niet op haar werk verschenen weet ik inmiddels. Wat mij vooral stoort is de vraag interesseert Mike haar dan echt niet??????? Ben ik idd niet meer dan een zaaddonor geweest??????? Ga nu voor mijn zoon en zal er alles aan doen dat hij bij terecht komt. Maar voorlopig doe ik niets anders dan huilen, zelfs op mijn werk. Huilen om mijn kind die door zijn moeder, in mijn ogen, verwaarloosd wordt en bij mij word "weggehouden". Ze heeft wel gezegd met vaderdag is hij bij jou maar afgelopen vrijdag kreeg ik een mailtje dat hij niet komt. Afwachten maar????????????