Gister bij een vriend geweest, en jou helemaal de grond in geboord, ik lijk wel een jo-jo boos verdrietig dan weer boos dan weer verdrietig. Ik wil zo graag met je praten ik mis je zo erg. Ik heb je nodig, ik ben net een kip zonder kop.

Zuipen is ook de oplossing niet en ik voel me er alleen maar beroerder door, letterlijk god wat doet mijn kop zeer. Vanacht in de plee liggen kotsen, ook niet erg charmant. Kan me de laaste x dat ik zo dronken was niet eens meer herrineren, en dat terwijl ik niet eens zoveel gedronken had. Maar dagen slecht eten en dan gaan drinken is ook niet het slimste wat je kan doen. Die les heb ik nu in elk geval geleerd, ik denk dat ik maar gewoon helemaal niet ga drinken. Ik moet iets anders verzinnen, met de hond gaan lopen, stukje fietsen en if all else fails de ramen lappen. Iets als ik maar bezig blijf.

Zou dit gevoel weggaan als je het maar lang genoeg onderdrukt, ik hou voor iedereen een masker op, maar als ik alleen thuis zit dan is het alleen Mani en de pijn. En ik weet niet wat ik moet doen om beter te worden. Is het goed om boos te zijn? Wanneer kan ik zijn naam weer zeggen zonder te huilen.

Gadver dit zuigt zo erg, ik ga maar weer eens met de hond lopen.

-MANI-