Ik heb deze tekst geschreven, eigenlijk voor mijzelf, om het een beetje te kunnen relativeren. Ik dacht echter, waarom deel ik het niet met mijn lotgenoten hier op ldvd...

Het is nu een maand "uit" en ik heb haar nauwelijks nog gesproken.

Ik mis S. Haar lach om me heen, het samen knuffelen op de bank en een filmpje kijken. Ik realiseer me echter ook dat wij niet meer zo 1 2 3 zullen samenkomen. Heb K.(haar nieuwe vriend) vandaag gezien op een foto, en vond hem niet bijzonder knap, ik weet niet wat ze in hem ziet, ook heb ik mijn "exschoonzusje en broertje" gesproken, ze vonden de nieuwe vriend niet geweldig, en ze vonden het niet leuk dat ze mij nooit meer zagen, het deed me goed om dat te horen. Ik wil haar bellen of smsen, maar ik weet dat dat nu niet het juiste is om te doen. Ik moet het accepteren en het laten rusten, maar dat vind ik af en toe echt heel erg moeilijk. Ik denk vaak aan haar, en aan alle mooie dingen die we hebben meegemaakt. Ik hoop dat zei dat ook heeft, en dat ze met plezier terug kijkt op de relatie met mij.

Ik denk dat S. op dit moment tevreden is met haar leven, ze werkt, heeft een vriendje, en alles lijkt koek en ei. Als ze dadelijk naar Rotterdam gaat om te studeren word dat volgens mij een ander verhaal, ze moet daar helemaal overnieuw beginnen en dat gaat haar zwaar op haar dak vallen. Ze gaat met haar familie naar Frankrijk toe, en ik had het idee om daar naar toe te gaan met een gedichtje en een bos rozen, niet om het “goed” te maken, maar om gewoon met haar samen naar de zonsondergang aan zee te kijken, en gewoon even alles te vergeten. Ondanks alles wat ze me heeft aangedaan wens ik haar het beste, ik hoop dat ze gelukkig word, ook al weet ik dat dat niet met mij is. Ik hoop dat we elkaar over een tijdje goed kunnen spreken, zonder dat er haat gevoelens tussen ons in staan, maar ik denk zelf dat dat wel weer gaat gebeuren, nu nog niet, maar over een paar maanden wel.

Waarom mis ik het meisje dat me zoveel pijn heeft gedaan, en waarom mist zei mij niet? Het antwoord op deze vraag weet ik nog niet, de pijn word wel minder en ik hoop dat ik niet meer teveel aan haar denk.
Het is aan mij om de situatie te accepteren zoals hij is, ik kan er niets aan veranderen, dus me er druk over maken heeft helemaal geen zin, ik weet dat dit zo is, maar ik vind het moeilijk om het ook zo te voelen.

Liefdesverdriet, heb ik dat ook meegemaakt, pfff wat een ellende.