Ja hoor het is weer zo ver. Ruim anderhalf jaar geleden is mijn 2,5 jaar durende relatie stuk gelopen. Daar heb ik veel pijn en verdriet over gehad. Dat zulen de meeste hier wel kennen. Echter na een half jaar vond ik opniew mijn geluk! Tot nu toe dan...

Alles ging goed. Ik heb uit mijn vorige relatie veel geleerd. Ben een stuk losser geworden en hoe gek het ook klinkt, ik heb der ook veel zelfvertrouwen door gekregen wat ook erg helpt in een relatie.
Mijn vriendin is niet jonger dan mij. Zij is 21 en pas 23 geworden. Ik ben wel haar eerste serieuze relatie. Nooit langer dan een paar maanden had ze een vriendje, en zelfs dat was met uitzondering.
Het begin van de relatie was voor mij moeilijk omdat ik mijn vorige relatie nog niet vergeten was en dat ik daarvan nog steeds pijn mee droeg. Ik sloot mezelf af voor familie, gewoon omdat ik daar nog niet aan toe was. Wij hebben nu een jaar verkering. Eigenlijk nooit ruzie, af en toe meningsverschil. Hoort erbij.

Laatse weekend was gezellig, zoals eigenlijk elk weekend is. Door de week zien we elkaar regelmatig. We deden nooit echt leuke dingen omdat dit er niet in zat vanwegen 'verplichtingen' (werk, verjaardag etc). Afgelopen maandag stond ze huilend aan mun bed. Ze zach het niet meer zitten. Het koste moeite zei ze. Ze vond dat we te verschillend waren wat misschien ook wel klopt, maar geen probleem hoeft te zijn toch? Ze intresseerd zich voor andere jongens, maar ze weet niet precies op wat voor manier, maar dat ze het doet vind ze verkeerd en niet eerlijk van haar zelf tegen over mij. Nou moet ik zeggen, ik kijk ook naar andere dames, niet meer dan gezond toch? Uiteindelijk ben ik blij-ste met mijn eigen schatje!

We hebben afgesproken om rustig aan te doen. Meer tijd voor onszelf te nemen. We zijn allebei druk op het moment. School, werk, familie. In het weekend elkaar wel ff zien natuurlijk. Ze smst dat ze me mist, ze voelt haar kut omdat ze niet weet wat ze moet. Ze houd van me, en wil me ook niet kwijt, maar het voelt niet meer zo als eerst.

Zou dit allemaal een tijdelijk dipje zijn, omdat dit allemaal nieuw is voor haar. Of zijn het voortekenen voor dat ik me weer op kan gaan maken voor een strijd tegen de eenzaamheid en slapeloze nachten en alles nog een keer opniew kan gaan mee maken?