Hoi,

M'n eerste blog hier op dit forum. Waar te beginnen ... het onderwerp zal wel iets of wat gemeenschappelijk zijn denk ik . Net 4 weken uit een 2-jarige relatie en kvoel me enorm kut (net zoals de meesten die hun eerste post hier hebben gedaan). Alles leek perfect te gaan tot op een bepaald moment dat zij mij wist te vertellen dat ze iets miste in onze relatie, namelijk .. passie. Nu wil het gekke toeval dat dit iets was dat ik al gedurende ruime tijd miste maar toch een beetje probeerde op te krikken. Zij leek al na een paar maanden redelijk weinig zin in sex en affectie te hebben, terwijl ik hier toch van moet kunnen genieten bij tijd en stond en omdat dit toch ook een wezenlijk cruciaal aspect is in een liefdesband. Ik probeerde dit haar duidelijk te maken en zij gaf wel toe dat dit ook wel wat aan haar lag. Groot is dan natuurlijk de verbazing als dit al argument wordt beschouwt om er een punt achter te zetten. Wat mij momenteel echt dwars ligt is het feit dat er niet meer gevochten wordt om een goede relatie te redden en dat 2 jaar zomaar in de vuilnisbak worden gegooid. Kvoel me echt enorm kut bij momenten met een laag zelfbeeld, weinig sociale interesse en bepaalde foutieve gedachten. Ik kan zelfs niet meer genieten van de zon en terrasjes bij dit weer omdat ik haar echt niet wil zien of tegenkomen, en omdat wij beiden nogal sociaal geëngageerde mensen waren in onze kleine stad, waar iedereen iedereen kent. Dit is nu de 3de maal dat ik zowiets moet verwerken in m'n leven en ik weet dat dit tijd nodig heeft en overgaat, maar toch ... het blijft een periode waarin er (te)veel aan introspectie gedaan dient te worden en waarin er meestal maar 1 partij is die het lijden dient te torsen. Het is gewoon zo enorm klote om m'n zielsmaatje te moeten missen en wsl weldra in de armen van 1 of andere loser te zien terechtkomen. Ik word constant geplaagd door beelden van bepaalde personen die nu vaak in haar buurt hangen die dan de eerste aanrakingen, eerste kus, eerst keer haar jurk uit, mogen ervaren, terwijl ik echt met 100% zekerheid weet dat wij voor mekaar gemaakt zijn (daar wij beiden nogal speciale en moeilijke karakters hebben). Ik ben er 28 en zij 24, en zij is net terug gaan studeren en ik denk dat dat ook iets met onze breuk te maken kan hebben. Ik woon reeds alleen, zij nog bij haar gescheiden moeder. Haar beste vriendin heeft net nieuw vriendje ook na een relatie van 4 jaar en daar zij nogal impulsief is, kan ze al snel denken van "die nieuwboren spanning mis ik en wil ik ook" terwijl een relatie niet altijd kan blijven zijn zoals in de eerste paar weken.
Wat mij ook enorm stoort en pijn doet is dat zij als ze uitgaat niet kan stoppen met drinken, dus ook vaak echt totaal degoutant bezopen is, waarbij dan wsl eender welke gozer's avances worden geaccepteerd. Ik weet dat dit idd niet normaal is maar toch, ze is echt een goed meisje met een groot hart die zelf veel te onzeker is en weinig tot geen echte passies bezit (hetgeen ik ook mee bezig was haar bij te brengen zoals liefde voor boeken en muziek en wat zij ook zeer apprecieerde)

Het is egwoon zo enorm klote dat vrouwen zo beinvloedbaar zijn door periodes zoals de zomer, waarin ze plots vanalles lijken te missen en het gras ook groener lijkt aan de andere kant. Ik ben er zo zeker van dat wij nog zoveel leuke jaren samen konden beleefd hebben, maar ik ga niet achter haar gat lopen als een puber.

Allemaal nogal onsamenhangend mss maar ik schrijf dit dan ook recht uit m'n hart.

Verdomme, houden van iemand is zo verdomd pijnlijk en allesbepalend