Herken het gevoel! Op het werk verzink ik vaak ook in die gedachten/herinneringen,soms biedt het werk zelf wel afleiding...Soms kan ik zelfs bepaalde collega's niet onder ogen komen omdat die mij aan haar doen herinneren (de buurman ervan bijvoorbeeld en nog een erg goede vriend van haar).
Dan ontwijk ik die persoon en ga ik effe ergens alleen uitblazen.
Denk dat alleen de tijd redding kan bieden!
In het begin had ik dit heel erg,nu al "iets" minder...
Ik probeer ook niet teveel aan de mooie herinneringen te denken want dan doet het juist meer pijn.Ik denk dan eerder aan negatieve zaken,dat zij toch niet zo perfect was als ik mij nu inbeeld,al is dat ook niet gemakkelijk.

We houden halsstarrig vast aan de gekste dingen; relaties zonder liefde, tradities waarvan de betekenis verloren gegaan is, onderlinge vetes waarvan niemand nog weet hoe ze ontstaan zijn. Zelfs angst, verdriet, en pijn kunnen we niet lossen. Waarom? Wat hebben al deze dingen, en vele andere dingen die we als positiever ervaren, met elkaar gemeen?

Het is duidelijk dat we niet blij zijn met de gevolgen, maar ergens zit zelfs achter het meest negatieve gevoel, iets verborgen waar we aan hechten.

Dat “iets” is onze identiteit, ons ego, ons idee een zelfstandige entiteit te zijn, los van de wereld. Het geeft ons een houvast in de stroom van het leven. En we houden ons nog liever aan een brandende tak vast, dan dat we zonder houvast meegevoerd zouden worden, en zouden oplossen in de stroom.

Maar laat ons die identiteit eens nader onderzoeken. Waar komt ze vandaan? Wat is haar bron?

Van bij de geboorte, en zelfs daarvoor, krijgen we een hele reeks ervaringen te verwerken. De aard van die ervaringen hangt ondermeer af van de omgeving, de cultuur, het gezin waarin we opgroeien, de opvoeding die we krijgen, de mensen rondom ons…

Rond de leeftijd van drie jaar beginnen we onderscheid te maken tussen “ik” en “de wereld”. Hier ligt het ontstaan van het ego, de identiteit, ons “ikje”.Van dan af bouwen we onbewust uit al die indrukken een zelfbeeld op.

Naarmate we ouder worden voegen we dingen toe aan dit zelfbeeld, op basis van ervaringen, maar ook, en misschien zelfs vooral, door alles wat onze omgeving ons verteld. Wanneer we op school goede punten halen, krijgen we een etiket “verstandig” opgekleefd. Moeten we blijven dubbelen, dan krijgen we het etiket “dom”. Praten we méér dan de meeste mensen in onze omgeving, dan krijgen we het etiket “babbelaar”. Praten we net minder, dan noemt men dat misschien verlegen, enzovoort…

Op die manier bouwen we dus aan onze identiteit. Ook onze gewoonten, onze positie in de maatschappij, onze relaties, angsten, verlangens en zelfs pijn worden hierin opgenomen.

Alles welbeschouwd kunnen we dus zien dat onze identiteit of ons ego niet werkelijk onze essentie vertegenwoordigd, maar eerder een verzameling is van bijeengesprokkelde toevalligheden. Bovendien is die zogenaamde identiteit constant onderhevig aan veranderingen.

Maar omdat we ons zo sterk vereenzelvigen met dit beeld, voelt het een beetje als sterven wanneer dit beeld onderuit gehaald word. In feite kunnen we zeggen dat wanneer we al die verschillende aspecten inderdaad zouden loslaten, op dat moment ons ego, dit denkbeeld, zou sterven.

Wanneer bijvoorbeeld een relatie stukloopt, dan voelt dat als sterven, omdat we ons zodanig met die relatie vereenzelvigd hadden.

Maar het voelt evengoed als sterven als we het verdriet om de dood van een familielid moeten loslaten, omdat we ons ook met dat verdriet vereenzelvigen. Hetzelfde geld wanneer we beseffen dat een diep verlangen (bijvoorbeeld het krijgen van kinderen) niet zal verwezenlijkt worden.

Om de dingen te kunnen loslaten moeten we eerst en vooral inzien dat deze dingen slechts een valse identiteit vertegenwoordigen, een denkbeeld. Onze essentie, ons ware Zelf, blijft onaangetast omdat die per definitie onveranderlijk, en dus onaantastbaar is. Alle etiketten die we onszelf opkleven kunnen ons uiteindelijk enkel pijn en lijden, teleurstelling en verdriet brengen, omdat ze geen blijvende waarheid vertegenwoordigen.

Maar zolang we bedolven zitten onder een berg van valse etiketten, zolang we geloven dat we werkelijk die verzameling toevalligheden zijn, kunnen we ons ware Zelf niet vinden.

Daarom is het nodig om al onze identificaties, alle denkbeelden die we niet kunnen loslaten, onder ogen te zien. En telkens moeten we ons afvragen of dat werkelijk is wie we zijn. Zodra we hier bewust aandacht aan schenken, zullen we vanzelf merken dat het slechts tijdelijke fenomenen zijn die niets met onze essentie te maken hebben.

Als we dat inzien laten we vanzelf los. Net zolang tot we ieder denkbeeld opgegeven hebben en we zo terugvallen in onze essentie, ons ware Zelf, het Zijn.

Sterkte!!

Havana

Ken het gevoel heb er nog steeds last van ben nu 3 jaar met me ex uit elkaar. Probleem is dat ik een kind met haar heb van 4jaar daar door blijven we contact houden en is afstand doen geen optie omdat je elkaar altijd wel even ziet of spreekt. We hadden een tijd dat ik me kind niet meer zag omdat ze m bij me weg hield en toen was het makkelijker om afstand te doen maarja ik zag me kind niet, dus snel alles omgegooid voor me kleine. Verschillen aan de kant gegooid en toch weer goeie vrienden van elkaar geworden maar nu komt het. Door dat ik weer goed met haar ben ben ik weer vaak bij haar om haar te helpen met me zoontje eten samen doen wel dingen samen. Maar dat is het en dat frustreer me zo hard want wil haar heel graag terug , nog steeds. Daar door kwel ik mezelf zie in het weekend via face als ik de kleine heb hoe leuk ze heeft met uitgaan en dan beeld ik me dus ook die dingen in dat ze van uitgaan terug komt en met 1of andere kerel bed in duikt en dat ik dan thuis zit met kind. En dan maandag ben ik weer helemaal fucked up daar van omdat ik dat hele tijd gevoel heb van wat heb je gedaan dit weekend. En gaat weer ten nadelen van omgang met ons kindje omdat ik dan weer pissed op haar ben. Nou moet ik er wel bij zeggen dat ze me de hele tijd zegt van kom hier en dan donder maar weer op. Wel wel niet en weet niet zo goed wat ik met dit gevoel aan moet.en dan laatst zeg ze ik wil je weer terug, heb ik gezegt als dat echt zo is dan vecht er maar voor heb genoeg laten zien dat ik je terug wil, en dan gaat er weer een tijd over heen en gebeurd er weer niks vanuit haar kant. En is ze weer te druk met uitgaan en vriendinnen. Dus knap lastig allemaal weet ook niet zo goed wat ik er mee aan moet. Kun je zeggen ja doe alles apart ondanks dat je kind hebt maar gaat ook niet ze heeft spierziekte niet heel erge spierziekte maar soms kracht verlies dus dan help ik haar weer met kleine sochtends naar school brengen ophalen. Dus dat alles maakt het super lastig voor me.