Een paar maanden geleden heb ik een meid leren kennen, waar ik helemaal spapelgek op werd. Na een paar heerlijke afspaakjes waren we twee maanden lang onafscheidelijk. De gesprekken waren super, we voelden elkaar haarfijn aan, een blik was genoeg, de passie was enorm en ik voelde me de koning te rijk... Tot dat ze aangaf niet verder te willen met me. Er was niet iets specifieks aan de hand zei ze, maar het voelde toch niet zoals het moest voelen. Rationeel kan ik best zeggen, ach ja, heel erg jammer, maar wat wil je, na twee maanden is het allemaal nog zo pril.. gewoon doorzetten dan maar. Gevoelsmatig was ik er toch behoorlijk van overstuur. Dat is nu zo'n drie maanden geleden en we hebben nog regelmatig contact. Het blijft alleen niet bij een kopje koffie. De passie is er nogsteeds, de blikken, de aanraking. Ik vind het heerlijk om bij haar te zijn, maar ze wil toch echt niet iets met me. En als ze dan weer weg gaat, krijg ik een ontzettend rotgevoel. Ik zou graag de vriendschap willen houden, al vraag ik me af of dat echt m'n drijfveer is.. Probeer ik niet gewoon te vluchten voor het gemis door juist met haar af te spreken? Heb ik de stille of valse hoop dat het weer wat zou kunnen worden? M'n vrienden zeggen allemaal: Joh, hou daar nou mee op, da's niet goed voor je.. En toch als ze contact met me opneemt, kan ik het gewoon niet laten om iets met haar af te spreken. Misschien leidt het nergens toe, misschien heeft ze volgende week iemand anders.. ik weet het, ik weet het.. Ik wil haar niet kwijt, ook niet datgene wat ik nog met haar heb, maar het voelt steeds zo verrot achteraf.. Hebben jullie dezelfde ervaringen gehad? Wat zou ik moeten doen?

Groetjes Gege