met wat gegoogle kwam ikhier terecht.
ik hoop dat het van me afschrijven van frustraties en verdriet me kan helpen om van de ldvd af te komen..

ik heb drie en een half jaar een knipperlichtrelatie gehad. hij maakte het steeds weer uit, omdat hij alleen wil zijn, geen verplichtingen, en kwam toch steeds weer bij me terug.
we wonen in hetzelfde dorp, en omdat we beide kids hebben, nooit samengewoond, maar hij was in 2012 steeds de week dat hij kidsloos was bij mij. dat vont ik prima, dan heb je ook de tijd voor jezelf in de andere week, een prima relatie, vond ikzelf, en volgens mij hij ook wel. maar steeds als het te lekker gaat, zoekt hij ruzie om onbenullige zaken en laat vervolgens 1 a 2 weken niks horen.
in december toonde hij berouw en zei sorry voor alles en nu ga ik er echt voor, en vervolgens dumpt hij me een week later.
sindsdien is het contact zeer matig geweest, en heb ik geprobeerd te daten met andere, om hem te vergeten, maar dat werkt niet.
toen zat hij zo weer een week bij mij voor mijn verjaardag, en hadden we een superfeest, waarbij iedereen dacht dat het toch echt wel goed zat en vervolgens, zonder iets te zeggen weer twee weken geen contact. ja een keer een half uurtje, ruzie zoeken en toch maar weer naar huis gaan.
ik heb vervolgens nog wat bij hem opgehaald en ben zonder iets te zeggen weer weggegaan. daarna heb ik een sms gestuurd, dat ik het jammer vond dat hij nooit eerlijk kon zijn, dat echte liefde in mijn woordenboek iets anders was en ik hem verder niet tot last zou zijn.

dat lukt me redelijk en het huilen werd al minder. hij kwam na anderhalve week onaangekondigd iets ophalen en dan moet je toch net doen of je aardig bent, maar heb wel gezegd dat ik me kut voel, en toen hij na een half uur weer wegging, heb ik hem weer per sms bedankt, dat hij me weer een paar klotedagen heeft bezorgd.
twee dagen daarna, hem gebeld, omdat ik groente over had van de tuin, (heel fout) en daarna ging hij op vakantie.
nu hij terug is, stond hij weer onaangekondigd bij me op de tuin. dat doet zon pijn, en hij vraagt steeds weer hoe het gaat, en ik zeg weer, nog steeds kut.
hij heeft gewoon niet door wat hij me aandoet of zo. ik weet ook wel dat hij veel om me geeft, we hebben echt een geweldige klik, maar hij heeft bindingsangst, of laat zich bewerken door zijn ex, die het niet met onze relatie eens is, en dus de kids opstookt. hij denkt dat ze mij niet mogen, wat bij drie van de vier zeker niet waar is, maar hij ziet overal beren op de weg.
ik kan als hij voor me staat mijn ware gevoelens niet uiten, omdat ik huilbuien wil voorkomen. ik heb al te veel om hem gehuild, dat moet stoppen, maar de liefde zit zo diep en zelfs een korte ontmoeting maakt dat alle vlinders weer helemaal opvladderen en dat voelt voor vijf minuten weer geweldig, tot hij weggaat en ik weer alleen ben.

doordat we in hetzelfde dorp wonen, wordt je overal met hem geconfronteerd, erg lastig om over iemand heen te komen dan.
ik heb na de breuk in december een hond genomen, een dalmatier, echt geweldig, die geeft gelukkig veel afleiding en liefde, maar kan nooit een man vervangen.
proberen door te gaan is zo makkelijk gezegd, maar o zo moeilijk, als je voelt dat de liefde van beide kanten niet over is, maar je niet precies weet wat ertussen staat.
als hij een ander neemt, kun je nog boos worden en weet je dat het nooit meer goed komt, maar nu, blijf ik stiekum hopen dat hij inziet dat hij me mist.
want als hij de dagen telt dat we geen contact hebben, zegt toch iets.

pff lang verhaal, veel frustraties, maar het helpt om het effe op te schrijven. je kunt je vriendinnen ook niet jaren hetzelfde verhaal blijven vertellen

groetjes, moi