Dag allemaal,

Ik schrijf eigenlijk nooit op blogs, maar ach..waarom een keer niet.
Ik merk bij het lezen van de diverse verhalen dat leeftijd er niet zo zeer toe doet. Of je nu 18 bent of 60...de emoties zijn kennelijk dezelfde.
Sinds drie weken heeft mijn vriendin te kennen gegeven dat ze met de relatie wil stoppen. Vanaf dat moment natuurlijk paniek, verdriet en angst voor het alleen zijn. Dan begint de periode van verwarring; ze stuurt een sms-je, ik beantwoord...we bellen..ze wil me niet kwijt maar weet niet meer of ze verder met me wil na 6 jaar en heeft ruimte nodig. Ruimte om na te denken.
Ik merk dat ik daar bang voor ben en haar niet wil verliezen en ga toch probreren af en toe contact te zoeken. toch proberen control te houden op de situatie...gewoon bang.
Ik veins afstand, maar kijk elke drie minuten op mijn telefoon of ze on-line is bij welke app dan ook. Soms heeft ze ook paniek en weet met dan te vinden. Ik beantwoord de telefoon binnen 2 seconden en ben weer voor haar beschikbaar.
Ik merk, zoals vele anderen hier, dat ik me afhankelijk opstel. Zij denkt en pakt ruimte, terwijl ik in de wachtkamer zit en me gespannen voel, maar vier uur slaap per nacht, en verdreit en soms paniek overheersen.
Ze is nu gisteren voor twee weken op vakantie in het buitenland met haar zoontje.
Ik heb gezegd dat ik haar zal loslaten en dat we het contact erg moeten beperken. Hooguit drie of vier keer in die periode omdat ik anders de hele dag op mijn gsm kijk en teleurgesteld ben als ze niets van haar laat horen.
Ik merkte dat dat haar erg pijn deed. Daar had ze geen rekening mee gehouden, dat ik haar ook ging (proberen) los te laten. Ik merkte dat dat duidelijk niet de bedoeling was. Zij ziet mij als haar 'veilige' thuishaven die in de wachtkamer zit te wachten totdat zij een defintieve belissing heeft genomen.
Gevoelsmatig wil ik dat ook eigenlijk, maar het is zo fout..zo oneerlijk..en zo ongelijkwaardig....
Wat ik ook merk in deze situatie dat ik mij niet meer de vraag stel of zij wel de juiste partner voor mij is. Ik hoop zo erg dat ze voor mij kiest. Maar als ik me dan fantaseer dat ze tegenover mij staat en die woorden uitspreekt weet ik niet of ik het uberhaupt wel kan. Er is weer veel schade toegebracht aan de relatie...zij heeft me laten vallen..zo voelt het in ieder geval. En dan zou ik weer bij haar mogen komen? Geeft zij mij wel wat ik nodig heb of loop ik als een afhankelijke pinquin achter haar aan te sjokken. Waarom verlies ik mijzelf toch in relaties? Bang om alleen te zijn ?

Afhankelijk zijn van je partner, control en regie willen houden op de situatie (waar is ze...wat doet ze...met wie is ze ...), zegt ook iets over het zeflresepct. Ik probeer mijzelf ook voor te houden dat ik een lieve, aardige en betrouwbare man ben (natuurlijk met mijn fouten en onvolkomenheden) en dat als ze me niet wil...tja. Dan misschien maar beter van niet.
Het enige wat ik kan doen...moet doen..is ruimte bieden...en zien waar dit heen gaat. Haar loslaten en haar niet benaderen via een sms..Over twee dagen, zo is afgesproken, hebben we weer contact.
Maar mensen ..wat is dat moeilijk en wat voel ik me alleen en eenzaam. Gisteren wel bij vrienden geweest en dat is goed..maar dan alleen thuis zijn valt me zwaar tegen. Toch maar net een sms-je gestuurd...dom dom dom dom.
Het is allemaal "au"