Liefste X,

Vandaag was ik bij je ouders. Ze wouden me nog eens zien. Het deed me deugd en tegelijk ook niet. Ze hebben het er ook zeer moeilijk me en begrijpen het ook niet echt. Heb ze gezegd om je te steunen in je beslissing, om je niet proberen om te praten. Dat werkt toch averechts en doet niemand goed.
Als je ooit terug wil, dan moet het volledig uit jezelf komen en neem er je tijd voor, neem je tijd.

Ga ik op je wachten, neen, dat niet. Hoe hard het voor mij ook is, ik moet verder. Ik verzorg me, zoals je ook zei in de briefjes die je achterliet de vorige weken toen je overdag je spullen kwam opruimen. Zoals ik eerder al schreef, onze wegen scheiden zich en komen mischien ooit nog samen, mischien ook niet. Denk nu niet dat dit eenvoudig voor me is, je loslaten, je proberen los te laten vergt op dit moment al mijn kracht, zelfs meer kracht dan ik momenteel bezit. Hoezeer ik je graag zou willen bellen, smssen, opzoeken, hoeveel ik ook nog voor je voel, ik probeer je met rust te laten zoals jij ook doet met mij.

Waar ik nu door moet, dat is zo moeilijk, zo zwaar, zo uitputtend. Ik put uit m'n innerlijke kracht om elke dag door te gaan. Mijn romantische ziel is de hoop nog niet verloren, wat het allemaal nog veel zwaarder maakt. Maar dat geeft me de kracht om je nu die rust te gunnen die je al zolang zoekt...

Soms, als er geen wolken zijn, kijk ik naar de sterren en droom ik dat jij er ook naar kijkt. En mischien is er zo'n blinkend sterretje dat ons ooit terug samen naar elkaar toe leidt?

De kleinste details doen me herinneren aan vroegere tijden, dingen die we samen deelden. Soms denk ik aan je warme lippen, aan onze intense kussen, aan je warmte, aan je lieve woordjes en complimentjes als ik 's nachts alleen in m'n bedje lig. Wat mis ik dat dan zo.

Dat je je dromen mag waarmaken, en dat er mischien ooit terug een droom komt waarin we samen zijn, want je bent, moet ik eerlijk toegeven, nog steeds in m'n gebroken hartje...

Kusje,
BlueEyes