Zo makkelijk om te zeggen,
"laat het los, laat het gaan".
Moeite om dan uit te leggen,
wat ik allemaal al heb gedaan.

Afstand doen van je eigen gevoel,
echt lukken doet het maar niet.
Elke gedachte mist zijn doel,
waarom nu toch dat verdriet.

Ik zou geen traan meer moeten laten,
geen tranen meer om hem
Hij heeft mij immers verlaten,
voor hem is het meer dan klaar.

Een hart dat soms onrustig blijft kloppen,
door het gevoel wat er nog is.
Kan het niet zomaar wegstoppen,
niet wetend wat ik nu echt mis.

Soms mis ik hem, dan weer alles eromheen,
maar dit alles samen zorgde voor geluk.
En dat gevoel gun ik echt iedereen,
dat niet te omschrijven gevoel, dat extra beetje geluk.

Dagen worden weken, maanden worden jaren,
het waren momenten in de tijd.
Maar dat gevoel wat ik met hem heb mogen ervaren,
dat gevoel ben ik voorlopig nog niet kwijt...