Vanmiddag was ik voor t eerst in weken boos.. Woedend heb ik in een kussen geslagen, woedend van onmacht en pijn. Ik ben je kwijt, jou en ons leven samen.. Ik smeek, breek en val en het leidt tot niks. Vandaag, vanavond zag ik je voor t eerst weer, na een week klussen in je eigen huis, even samen zijn, en slapen, maar vanaf het moment dat je er bent voel ik pijn, en kan ik alleen maar huilen. Wat is er toch meis, zeg je me..en ik vertel je alles.. Dat ik voor ons wil gaan' ook als dat latten betekend.. Je troost me, kust me.. Houdt me vast..en dan zeg ik je, ik ben zo blij dat we al een weekend gepland hebben, t zou me rust geven als we daarna als t goed voelt weer een weekend plannen.. Dan weet ik nog een beetje waar ik aan toe ben, dan kan ik het "wanneer zie ik je weer" loslaten en m'n leven opnieuw oppakken.. Want nog een week en ik ben dakloos, Tuurlijk. Vrienden , familie etc waar ik terecht kan maar toch heb ik een hoop te doen, dan kan die zorg los. En dan breek jij, diep, " ik weet t niet , ik weet niet wat ik nog kan geven, ik weet niet wat de toekomst brengt" .. Ik vang je tranen op en voel dat de mijne stoppen en plaatsmaken voor diepe stilte. Ik pak je hoofd vast en kus je, dwing je me aan te kijken, en zeg je, lief, jij wil mijn trouw, mijn toewijding, je wil dat dit de vorm van een relatie blijft hebben, maar ik kan dit niet alleen, ik kan niet alleen knokken, ik kan niet steeds wachten tot jij me genoeg mist om me te zien, ik wil niet dat alles draait om jouw leefregels, ik kan me niet enkel meten aan jouw wil.. Als je dit een relatie wil blijven noemen, als je mijn zijn, trouw en toewijding, mijn liefde mijn hart, dat alles voor jou wil.. Dan gaat t om ons samen, om onze behoeften, en als je dat niet belangrijk meer vind, dan ben je me kwijt. Ik voel een opluchting ter grootte van een luchtballon die knapt, en er komt een glimlach op mijn wangen waar ik zelf geen controle over heb, na maanden niet voor mezelf kunnen opkomen, jouw woede aanvallen dat je geen controle over me kon krijgen omdat ik rouwde om mijn pap, voel ik een oerkracht in me die eindelijk eens vanuit haar hart voor zichzelf opkomt.. Maar hemel, wat doet dat zeer, het is controle loslaten, kiezen voor jezelf, kiezen voor t beste en je hart laten breken en dubbelvouwen, omdat ik weet dat ik niet aan het lijntje gehouden wil worden en ook iemand verdien die voor me durft te springen. Wederom zie ik je breken.. Ik kus je tranen .. Je hebt t er zichtbaar ook moeilijk mee.. Ik weet niet meer wat te zeggen.. Zo zitten we even.. Ik voel me naakter dan naakt, kwetsbaarder dan kwetsbaar en in heel veel pijn, maar ik sta nog. Dan vraag je of ik wil douchen met je, wat ik beantwoord met een ja. Nog even roken..en jij spring vast de douche onder.. Als ik naar buiten loop voel ik verkramping in mijn buik, welke ik pas 1 keer eerder in mijn lijf gevoeld heb.. de week voor mijn vader overleed.. Het is diepste rouw, diepste pijn die ik ken, en zolang ik niet huil, gaat t ook niet weg. Het is of ik je loslaat, echt loslaat. Over een week verdwijnen onze spullen uit dit huis.. Ons leven dat we wilden bouwen is dan weg.. Al weet ik dit ondertussen al drie maanden is het of ik het nu pas echt doorzie.. Het is of een leven sterft.. Ik deel het met een dierbare, in diep verlangen even in haar armen te mogen zijn, ik wil weg, rust, huilen in veiligheid.. Dan stap ik naar binnen, bij jou de douche onder, kan niks zeggen, je houdt me vast terwijl ik huil zonder geluid maar vanuit mijn tenen.. Je zegt jeetje, wat ben je zwak, gaat t wel, wat ik beantwoord met dat ik me niet zwak voel, alles behalve zwak, maar teveel pijn, of ik wil delen, ja, dus dat doe ik, en terwijl ik deel voel ik je een stap terug doen, ergens heelt dat me. Gek genoeg, want steeds als ik echt dichtbij kom lijkt het je verder weg te jagen.. Steeds als ik je mijn diepste zijn laat zien.. Zo is t mis gegaan ook toen mijn pap in het ziekenhuis kwam. Ik kan het niet helpen, Nogsteeds met enkele regelmaat een diep gevoel te hebben van " ja maar jij bent het voor mij, ik sta hier naakt met mijn armen open..zie dan dat wij goud kunnen zijn" .. Maar vandaag kon ik weer voelen, even, dat ik wellicht mezelf voor de gek blijf houden. Mijn buikpijn bleef, is er Nogsteeds, ik voel me niet zwak, want ik heb een half jaar terug toen pap overleed gevoeld dat ik hier doorheen kom.. Dat ik dit aan kan. Maar man.. Man.. Wat voelt dit pijnlijk.. Jij slaapt nu, ik ben buiten gaan zitten .. Huilde, deelde nog even, en de woorden die het meest zeer doen " over een week is er een samen leven dood" en dat is zo.. Ik moet alles vanaf de basis opbouwen.. Maar niet vergeten waar ik nu al ben.. En steeds meer wordt t me duidelijk, dat ik dat echt alleen moet doen, geen samen basis meer, geen samen delen.. Even geen thuis..even geen enkele basis.. 

doorzetten maar heh?