Hallo allemaal,

Fijn dat er nog een site online is waar je dus nog een reactie op je blog kan verwachten.

Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben S. en mijn verhaal gaat over mijn beste vriend, J. Het ldvd is nog erg vers, het is afgelopen weekend uit de hand gelopen. Maar het heeft een lange geschiedenis. Als je dus geen zin hebt om een lang verhaal te lezen op dit moment, dan stel ik voor om deze blog weg te klikken .

Ik ben zelf 22 jaar, waar hij afgelopen zondag 27 jaar is geworden. En we kennen elkaar inmiddels al 10 jaar.
Ik leerde hem kennen op de middelbare school, waar hij in zijn laatste jaar zat en ik in het eerste. Hoe we elkaar leerden kennen maakt niet veel uit dus dat sla ik lekker over. Het 2e jaar van onze vriendschap, welke in het begin erg oppervlakkig was, bestond eigenlijk alleen uit een e-mail hier en daar. Hij was van school af en had een nieuwe opleiding om te volgen, ik moest ineens mijn draai zien te vinden bij mijn eigen klasgenoten. Dit ging mij niet al te goed af, maar ook dat laat ik even terzijde. Hij heeft mij daar wel bij geholpen, ook al was het maar via e-mail.

Eenmaal in het derde jaar van de middelbare en het jaar waarin ik de leeftijd van 14 had bereikt, begon ik ook met een bijbaan en leerde ik mensen kennen waarmee ik naar de kroeg kon (fantastisch, want toen mocht het nog van de wet en van mijn ouders ook, mits op tijd thuis uiteraard ). Daar kwam ik hem weer face to face tegen. Geweldig, want ik vond hem altijd leuk gezelschap en ik kon goed met hem praten, zag hem toen eigenlijk al als een goede vriend.

Twee jaren gingen voorbij waarbij ik hem regelmatig zag in het weekend, maar alleen in de kroeg. Veel gepraat met elkaar en elkaar dus steeds beter leren kennen. Vanaf m'n 16e werd alles anders. Ik had veel meer zelfvertrouwen gekregen (was overgestapt op lenzen, had m'n haren en kleding anders gedaan en mijn lichaam ontwikkelde zich gewoon simpelweg steeds meer). Inmiddels was ik al seksueel actief geweest, maar had daar geen relatie aan overgehouden. Dit wilde ik toen ook nog niet, ik vond vrijgezel zijn prima. Hij was op dat moment 21 jaar oud en zag (en ziet) er goed uit. Ik heb geen idee meer hoe de eerste keer tot stand is gekomen, maar we kregen dus op een gegeven moment een soort van "friends with benefits" relatie. Waarschijnlijk denken velen van jullie nu "Dat kan nooit werken". Dat dacht ik toen nog niet, want voor een jaar of twee werkte het prima, maar nu denk ik dat inderdaad ook.

De seks was geweldig en hij heeft me op dat vlak ook heel veel dingen geleerd. Maar op een gegeven moment werd de seks meer dan seks en begon ik bij mezelf na te gaan of het dus niet meer dan dat was van mijn kant. Dit werd ook bemoedigd door de dingen die hij tegen mij zei, al wel later in het stadium van onze vriendschap (ik had toen inmiddels de leeftijd van 18 bereikt zo ongeveer). Hij begon dingen tegen me te zeggen als: "Ik vind je echt heel erg leuk", "Je weet dat ik van je hou hè" en "Je blijft m'n meissie/vriendinnetje". Dit alles werd vaak alleen maar na de seks gezegd, heel sporadisch ook gewoon als we in de kroeg stonden of als we gewoon wat leuks gingen doen. Ik ben een heel gevoelig persoon van binnen, maar laat het niet snel merken dus ik zeg eigenlijk nooit als eerste dat soort dingen.

Even tussendoor, ik moet er wel bij zeggen dat hij eigenlijk steeds een vriendin had wanneer wij met elkaar af en toe het bed in doken. En wanneer hij geen vriendin had (noem het even tussenpozen), dan doken we alleen maar vaker het bed in omdat hij meer naar mij toe kwam. Hier wist ik dus eigenlijk altijd van maar het heeft me nooit tegen gehouden. Ik was namelijk steeds vrijgezel en dus vond ik dat ik niet verantwoordelijk was. Heel slecht misschien van mij. Ik heb dus altijd moeten zien (en alle verhalen moeten aanhoren) van zijn tijd met zijn vriendin (welke dat op dat moment ook was). En dat gedurende nu inmiddels 4 jaar. 4 jaar lang vind ik hem dus al leuker dan leuk en 4 jaar lang heb ik nooit de moed gehad om het met zoveel woorden tegen hem te zeggen.

Ik heb het hem namelijk wel al een paar keer gezegd, maar nooit met zoveel woorden. Er was bijvoorbeeld een keer na de seks (zal zo'n 2 jaar geleden zijn) dat ik op z'n borst lag en we wat lagen na te praten. En hij toen zei dat hij mij echt erg leuk vond. Omdat ik dus niet zo snel mijn gevoel blootgeef, vroeg ik eerst aan hem "Hoe leuk dan precies". Waarop zijn antwoord "Echt erg leuk" was. Top zou je zeggen, toch? Maar voordat ik eindelijk kon zeggen wat me al zo lang dwars zat, begon hij over een meisje wat hij had leren kennen en dat hij daar verliefd op aan het worden was.

Als ik het nu allemaal zo typ en het teruglees, denk ik dat de meesten van jullie zullen denken dat ik niet spoor en dat ik allang had moeten inzien dat hij met me speelt en alleen die lieve dingen zegt omdat hij seks met me mag hebben. Hoe vaak mensen dat ook tegen me zullen zeggen, ik geloof het niet. Liefde maakt blind hè.

Maar goed. Even een korte samenvatting. Van 12 tot en met 16 jaar ging het dus prima, we waren simpelweg alleen vrienden. Vanaf m'n 16e tot m'n 18e werd dat meer en hadden we ook seks met elkaar, maar ook toen ging het prima. Nog geen echte liefdesgevoelens. Vanaf m'n 18e tot en met nu werd het steeds emotioneler wanneer we seks hadden (van mijn kant dus) en achteraf had ik vaak m'n bedenkingen. Spijt is niet het goede woord, omdat ik de seks alsnog wel wilde omdat hij daar gewoon erg goed in is . Sorry voor de mensen die niet van dit onderwerp houden, maar moet het gewoon even kwijt .

De laatste anderhalf jaar was qua seks erg sporadisch, ik denk dat we in totaal misschien 3 keer seks hebben gehad. Voor het laatst was november vorig jaar. Had in die tijd al vaak de gedachte dat ik niet meer met hem naar bed moest gaan, omdat ik daarna emotioneel erdoorheen zat. Hij wil mij waarschijnlijk niet als vriendin en ziet mij nog steeds meer als beste vriendin met af en toe het voordeel van seks erbij. Nu niet denken dat het mij alleen maar om de seks gaat, maar ik merkte dat het daarbij ineens veel emotioneler was geworden waardoor ik doorkreeg dat ik hem anders ging zien. Behalve de seks kan ik ook nog eens heel erg met hem lachen en hebben we naast grappige ook hele serieuze gesprekken. Ik heb nog nooit iemand gehad met wie ik na 10 jaar nog steeds bevriend was.

Nu ben ik dus 22 en hij is afgelopen zondag 27 jaar geworden. We zijn vanaf vrijdag tot en met gisteren een weekend weg geweest met vrienden, totaal waren we met z'n 14en. Omdat de overige 12 personen allemaal stelletjes waren, sprak het voor zich dat J. en ik bij elkaar op de kamer sliepen. Dat was van tevoren al bepaald. Ik gaf niet aan dat ik dat erg vond, maar hij ook niet. Ook al heeft ie op dit moment wel weer een nieuwe vriendin. Zij kon niet mee in verband met werk. Vond ik prima (slecht, I know). Maar hij gaf dus ook niet aan dat hij het erg vond. Dan denk ik, je weet eigenlijk al dat er wat gaat gebeuren zodra wij bij elkaar slapen. Jullie zullen nu zeggen dat dat bij hem niet raar is omdat hij toch altijd al gewend is om vreemd te gaan en het hem dus eigenlijk niet zo veel interesseert. Naja prima, maakt ook verder niet uit.

Vrijdagavond/nacht. Iedereen ging z'n bed op zoeken en wij ook. Wij sliepen in een bedstee. Een erg knus, nog best romantisch plekje om met je beste vriend in één bed te liggen. En ik kon echt niet wachten. Ben nog steeds vrijgezel en heb in al die tijd maar drie mannen leuk gevonden, waarvan J. dus één is. Met iemand in bed slapen vind ik heerlijk dus daar keek ik vooral naar uit aangezien dat dus niet vaak gebeurd.
Zal jullie de details besparen. Maar we lagen dus in bed en vrijwel direct begonnen we met zoenen en ging het verder, steeds verder. Plotseling, tijdens de seks, geeft hij aan spijt te hebben en zegt ie z'n vriendin echt leuk te vinden. Ik zucht, en denk bij mezelf "daar gaan we weer, weer verhalen aanhoren over hoe leuk ze is". Is namelijk vaker voorgekomen. Dit was niet het geval, we eindigden in de kroelhouding zoals wij die noemen (lepeltje lepeltje).
Enige tijd liggen we zo, beiden geen woord zeggend. Ineens begint hij weer met zoenen in mijn nek en gaan we eigenlijk verder waar we zijn gebleven. Ik laat hem stoppen en geef aan met mijn lichaamshouding dat ik het niet wil. Hij vraagt vervolgens wat er is maar ik kan alleen maar zeggen dat ik het niet kán zeggen. Hij denkt op dat moment dat er wat ergs met mij gebeurd is in de vorm van aanranding. Ik moet een beetje lachen en geef aan dat dit echt niet het geval is. Hij blijft doorvragen en zegt uiteindelijk dat "ik ook heus wel ooit de ware tegenkom". Ik geef aan dat dat het ook niet is.

Uiteindelijk vraagt hij "Heeft het met mij te maken". Ik zeg niks voor een minuut lang maar geef uiteindelijk aan dat "zwijgen toestemmen is". Vervolgens vraagt hij "of ik van hem houd". En niet zoals we normaal tegen elkaar zeggen, ik merkte aan zijn stem dat hij doorhad wat er gaande was. Ik antwoord heel zacht "ja" en draai mijn hoofd weg, want de tranen beginnen gelijk op te komen. Vlak nadat ik "Ja" heb geantwoord, vraag ik aan hem het volgende:

"Ik wil dat je zegt dat het nooit iets tussen ons gaat worden"

Vrijwel direct herhaalt hij de zin. Gelijk voel ik van alles. Ik voel me leeg, ik voel me teleurgesteld, ik voel verdriet, ik voel opluchting, ik voel pijn. Misschien vragen sommigen van jullie af waarom ik die zin aan hem vroeg. In de 4 jaar dat ik hem leuk vind, dat ik meer voor hem voel en dat ik echt van hem hou, wist ik eigenlijk ook al dat het nooit wat zou kunnen worden. Je hoopt het, tuurlijk. Maar diep van binnen wist ik dat het niet ging gebeuren, nooit.

Terug naar het moment. Hij herhaalt de zin, ik voel van alles. Ik begin te huilen. Zonder al te veel geluid, maar ik huil wel. Hij geeft me een zoen op m'n mond en drukt me tegen zijn borst aan. Ik vind het fijn en kalmeer redelijk snel. Op de vrijdag overdag en de dag daarvoor gaf hij meerdere malen aan dat hij het zo tof vond dat we al 10 jaar vriendjes waren. Het betekent heel veel voor me en ik wilde dus zeker weten dat hij wist dat ik niet wilde dat dit zou veranderen. Ik gaf aan niet te willen dat hij anders naar mij ging kijken en ook dat we precies hetzelfde met elkaar om moesten gaan, omdat ik hem niet kwijt wil. Hij gaf aan dat dat niet zal gebeuren en dat ik "altijd zijn meissie zal blijven".
Vervolgens zegt hij dit (kan iets anders verwoord zijn, maar jullie zullen me snappen): "Ik wist het echt niet. Ik wist niet dat ik jouw verliefdheid verdiende". Super lief en ik weet zeker dat hij het meende. Het enige wat ik toen uit kon brengen was mijn standaardzinnetje "het geeft niet". Het geeft wel, maar dat liet ik al niet meer blijken. De muur was weer opgetrokken en ik gaf aan te willen gaan slapen. In de kroelhouding, dat dan weer wel.

De volgende dag was overdag moeilijk en in de middag had ik een dip. Wilde even alleen zijn. Kon op dat moment niet veel verandering aan zijn gedrag bemerken, dus op zich ging alles redelijk. Ik was vooral benieuwd hoe het slapen zou gaan de rest van het weekend. Die zaterdagnacht ging ik als eerste naar bed. Heb eerst gehuild, daarna sliep ik redelijk rustig in. Toen hij de deur van onze bedstee opendeed werd ik weer wakker en toen hij eenmaal naast me lag hebben we nog even gekroeld, waar ook enig voorspel bij kwam kijken. Heel raar, ik weet het. Kon er niets aan doen. Verder dan voorspel is het niet gekomen, ik belandde weer op z'n borst en we hebben vervolgens gepraat over van alles en nog wat. Over wie ik naast hem nog meer leuk vond (die kent hij ook, vandaar dat ik het hem nooit eerder had verteld) en ik vroeg aan hem of hij het echt niet eerder door had gehad wat ik voor hem voelde. Hij gaf aan van niet en daar heb ik het toen maar bij gelaten, wist niet wat ik nog meer moest vragen.

De dag daarna, zondag, verliep rustig. We gingen met z'n allen naar een stad vlakbij ons huisje en iedereen ging zijn eigen gang. Ik merkte aan mezelf dat ik het liefst bij hem wilde blijven, maar heb de keuze gemaakt om toch de andere kant op te gaan. Dit hielp, m'n gedachten kon ik even verzetten. O trouwens, hij was toen jarig en heb toen we samen in een kledingzaak waren besloten om sokken voor hem te halen (hij was ze aan het uitzoeken en toen gaf ik aan dat ik ze voor hem wilde betalen omdat hij jarig was). Kleinigheidje, verder niet boeiend, maar anders klopt het verhaal niet. Sorry jongens, ik weet dat het een heel lang verhaal is. Langer dan ikzelf nog verwachtte...

Zondagavond sliepen we voor het laatst samen in de bedstee. Ik lag weer als eerste in bed, hij kwam iets later. Hij kwam naast me liggen, gaf me een paar zoenen op m'n mond en zei toen "we gaan slapen, ik ben kapot". Heb toen een tijdje niets gezegd en vroeg toen (omdat ik het toch wel graag wilde) "of we niet nog even gingen kroelen". "Nee, even niet meer", en toen mompelde hij nog iets wat ik niet helemaal had verstaan maar kwam op mij over als een raar verhaal om eronderuit te komen.

Maandagochtend. 10 uur moesten we het huisje uit zijn, dus wekker gezet, snel alles inpakken en naar huis. Ik zat net als op de heenweg ook met hem op de terugweg in de auto, naast hem. Twee vriendinnen van ons zaten voorin. Niet veel contact gehad, hij zat voornamelijk met zijn vriendin te appen. Op een gegeven moment wilde hij wel een spelletje op mijn telefoon samen doen dus toen leunde ik weer even op zijn been en dat voelde heel fijn.
We zouden in onze woonplaats nog uiteten gaan die avond. Maar ik kon het niet meer. Ik voelde de tranen in m'n keel vastzitten en was gewoon kapot. Heb afgemeld en ben naar huis gegaan. Daar een zielige aflevering van Grey's Anatomy gekeken waardoor ik al moest huilen en toen kwam alles eruit. M'n hart deed echt zo ontzettend zeer. M'n moeder hoorde me en heb haar toen alles verteld. Ze wist al dat er iets ging gebeuren op seksueel gebied maar wist niet dat ik eindelijk ook had gezegd wat ik voor hem voelde.

Nu vandaag, zit ik tijdens mijn stage dit hele verhaal te typen omdat er simpelweg niets uit mijn handen komt. Ik heb geen honger, heb pijn in mijn ogen, ben moe van het slechte slapen en wil alleen maar huilen. Ik heb pijn.

Ik hoop dat ik eindelijk kan gaan verwerken dat het nooit wat gaat worden tussen J. en mij. En ik hoop dat we alsnog vrienden zullen blijven, ook al wordt het iets anders (omdat dat denk ik niet te voorkomen is). Ik hoop ook dat jullie mij kunnen helpen met tips om dit te verwerken. En anders wil ik gewoon vragen om jullie mening. Alles helpt. Ik moest het gewoon even kwijt. Desnoods reageert niemand. Ik moest het gewoon even kwijt.

Thanks, S.