Hi,

Op kerst is ze langsgeweest, alles was supergezellig. We hadden zelfs nogal redelijke persoonlijke cadeautjes gekocht. Na het hoofdgerecht en de een goeie babbel, met veel knuffels, kwmen de woorden eruit "ik heb een nieuwe vriend". Hoewel ik er van overtuigd was dat we nooit meer samen kunnen zijn, voelde ik voor de tweede maal de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik heb gehuild, ze heeft me getroost, ze zei zelfs terug "schatteke". Verder is de avond best leuk verlopen, ze leef slapen en is zelfs tot de volgende avond gebleven. Zoals vroeger gezellig tv kijken op zondag, met onze voetjes tegen mekaar. Toen ze weg ging zij je "red je het alleen en bedankt dat je dit hebt laten doorgaan". Toen volgde nog een dikke knuffel en ze was weg. Ik kon toen alles redelijk in perspectief zien, ze doodgraag dat we vrienden blijven, ze wil niet dat ik afstandelijk tegen haar doe, ze wil dat ik mezelf terug ben bij haar. Maar dat lukt me niet meer, ofwel creer ik een soort van muur, wat zij dan afstandelijkheid noemt, ofwel wordt ik overdreven emotioneel. Vriendschap, dat is het niet, 't is zoveel meer. Als ik ze knuffel voelt dit zo intens en goed, ook voor haar dat merk ik. Als ze bij me ligt en ik knuffel ze dan zegt ze niet dat dit niet meer kan. Ik heb respect voor haar, ze weet dat ik pijn heb, en ze wil me zo goed als kan helpen. Ze zegt nog van me te houden, maar haar gevoel is weg en na vier maanden nog niet terug gekeerd.

Sinds gisteren voel ik mezelf terug een ontzettende loser, de woorden "red je het alleen?", eerlijk? Nee ik red het niet. 't Lijkt net of het gemis is omgedraaid naar zelfverwijt. Ik ben me constant aan het afvragen, waar ik verkeerd ben gegaan, waarom ik niet meer in mezelf geloof. Drie jaar waren we bezig met onze toekomst, nu bestaat "onze toekomst" zelfs niet meer. Het lijkt ook alsof mijn eigen toekomst weg is. De energie die ik vroeger had is weg, mijn zelfvertrouwen is weg. Vrienden kunnen niet meer doordringen tot mij. Vier maanden later en ik voel me een wrak, ik wil hieruit! Nu al begin ik te fantaseren over wat ik ga zeggen als ze me nog eens belt. Het lijkt niet door te dringen dat ze een ander heeft. Waarom kan ik de vriendschap die ze wil niet geven. Waarom ben ik nu degene die steun nodig heeft, terwijl ze ooit verliefd is geworden op mij omwille van "mijn manier van door het leven te dartellen".

Mijn vrienden die ik vroeger hoog in het vaandel droeg, die me door dik en dun blijven steunen, interesseren me precies weinig of niks nie meer. Ik kan bij hen enkel over aar babbelen, enkel over hoe rot ik me voel. Bij mijn ouders ga ik bijna niet meer langs, ik schaam me over mezelf, vier maand is het uit en ik voel me weer als een verlaten kind!

Ik wil en kan niet tegen haar zeggen, dat ik geen contact meer wil. Hiervoor heeft ze me met teveel respect behandeld zowel in de relatie als na de relatie. Het zou voelen als een soort verraad. Ik zou ze pijn doen als ik haar uit mijn leven wil bannen. Ze wil zelfs als ik een nieuwe vriendin heb ze leren kennen, ik kan haar nieuwe vriend leren kennen? Ik kan dit niet, zo blijkt nu ik ben niet sterk genoeg. Nu moet ik in feite zoeken naar een nieuwe woonst, dingen regelen, maar ik ben verlamd. Hoe geraak ik hier uit?