Alles lijkt zo anders, alles lijkt zo onbekend. M'n leven leef ik niet meer, ik word geleefd. Als een schaduw achtervolg ik mezelf. Ik lijk dingen van mezelf te verliezen, onderweg laat ik duizenden stukjes achter, m'n zelfvertrouwen, m'n optimisme, m'n zin in het leven. Als schaduw probeer ik alles op de rapen maar al snel word me duidelijk dat een schaduw helemaal niets kan oprapen, dat een schaduw maar een schaduw is, en grijpt naar dingen die voor hem niet grijpbaar zijn.

Soms spring ik naar m'n lichaam, ik hoop dat het me opvangt, maar m'n lichaam reageert niet meer. M'n lichaam wil maar 1 ding en dat is hij.

Ik wil enkel terug bij hem zijn. Morgen is het leven misschien gedaan, waarom moet m'n laatste dag dan zo ellendig zijn? Erg onwaarschijnlijk natuurlijk dat ik morgen zou sterven, maar het leven neemt wendingen die niemand kan voorspellen. Waarom moeten we het lot dan tarten en waarom maken we niet van elke dag onze laatste dag, elke dag genieten... Ik begrijp niet waarom hij me liet staan, hij zegt dat ik een droom ben, hij zegt ook dat hij niet wil dat ik iemand anders heb maar het al aanvaard heeft. Als hij van me houdt, waarom komt hij dan niet bij me? Als hij van me houdt, waarom laat hij dit dan nu gebeuren?

Even zie ik weer licht in zijn ogen, even voel ik zijn lippen, even hou ik de warmte vast in zijn armen. Ik wou dat even een eeuwigheid kon worden.