Eindelijk ging ik weer eens lekker stappen. Lekker met m'n vriendengroepje, niet aan jongens of liefde denken, gewoon lekker uit m'n dak. Ja, hij zou ook komen. Hij, mijn ex-vriendje. Stukgelopen omdat het 'beter' zo was, stukgelopen omdat uit twijfels uit beide kanten nooit meer iets '100%' zou kunnen komen.
Leuk dat ik hem weer zou zien, dacht ik. Alles zou anders zijn, gewoon... Vrienden Gezellig. Hij had inmiddels een vriendin, een vriendinnetje. Een 'niet-serieuze'-relatie. Frustrerend, maar ach. Het was over en het was beter zo.
Daar was 'ie dan. (Gewoon drie zoenen geven, we zijn gewoon vrienden.
Stap 1 ging echter al fout: er volgde een innige omhelzing en 'lieve' woordjes. Alles kwam terug, er was niets veranderd. De klik, de gedeelde interesses, de verlangens, de... Alles.
Alleen, hij was niet meer alleen, hij had een vriendin. Het is beter zo. Het is verdomme helemaal niet beter zo, ik mis hem!
Zoveel maanden zijn er overheen gegaan, ik had het verwerkt, andere vriend gehad, afgesloten. Punt.
Niet dus.
Ik voel me zo klote, alles komt terug, alle twijfels.
En ik maak geen kans. 0,0. Ik zie wel dat hij ook wat voelt, dat hij het ook moeilijk heeft, maar hij gaat door. Door met z'n vriendin. Door zonder mij.