Eindelijk ging ik weer eens lekker stappen. Lekker met m'n vriendengroepje, niet aan jongens of liefde denken, gewoon lekker uit m'n dak. Ja, hij zou ook komen. Hij, mijn ex-vriendje. Stukgelopen omdat het 'beter' zo was, stukgelopen omdat uit twijfels uit beide kanten nooit meer iets '100%' zou kunnen komen.
Leuk dat ik hem weer zou zien, dacht ik. Alles zou anders zijn, gewoon... Vrienden Gezellig. Hij had inmiddels een vriendin, een vriendinnetje. Een 'niet-serieuze'-relatie. Frustrerend, maar ach. Het was over en het was beter zo.
Daar was 'ie dan. (Gewoon drie zoenen geven, we zijn gewoon vrienden.

Het is nu al een tijdje geleden dat hij me heeft duidelijk gemaakt dat hij niet meer voor me voelde dan het normale:"een leuk meisje, maar meer niet".