Ik (41 jaar) heb een relatie gehad met een vrouw (13 jaar jonger) van mijn werk en zij wist van mijn huwelijk, en dat ik een kind heb van 2. Maar het groeide langzaam uit tot een echte relatie....met alles erop en eraan... Nu is mijn huwelijk niet zo best, merk ik na een half jaar met deze andere relatie... Ook een lang gesprek met mijn zus hielp me tot deze conclusie komen.

Maar hoe veel we ook van elkaar houden (zegt ze) we hebben toch besloten om te stoppen, om twee redenen: we wisten dat ik geen toekomst voor haar kan bieden, tenzij ik weg ga bij mijn partner, en dat heeft ze min of meer altijd in dr achterhoofd gehouden (ze heeft meerder malen tegen mij verteld dat ze maar 50% met mij omgaat....). Maar ik heb (natuurlijk) nooit dat besluit genomen om te scheiden omdat ik dacht dat het heel wat voeten in de aarde zou hebben. En twee ze heeft kennelijk in de tussentijd het al een beetje opgegeven, en is dus iemand tegengekomen met wie het goed klikt en waarmee ze nu een date heeft gepland.

Nu is het mij iig duidelijk dat mijn relatie niet goed is, en ik heb na een heel lang gesprek met mijn zus, die ook ziet dat mijn relatie al langer niet goed is, maar ik "zag" dat niet, besloten om te handdoek in de ring te gaan gooien.

MAAR nu heb ik dat besproken met die nieuwe vriendin, en die is nu toch een beetje in de war (begrijpelijk) en wil even rust, om te zien of ze nu ECHT met mij wil OF bezien of die nieuwe date wat is....

Dus je begrijpt mijn "probleem". Twee verhalen die met elkaar te maken hebben: kies ik voor haar of mijn relatie, wetende dat mijn nieuwe geliefde al in een fase is (denk ik) van opgeven. Ik wordt gek van liefdesverdriet (zo noem ik het maar even) en heb pijn in mijn borst, onderbuik, hoofd en nek. Ik loop alleen maar te denken over alle scenario's, en die ene waarbij ik weg ben bij mijn partner, en zij dus geen interesse meer heeft.....brrrrrr Ik tracht niet meer de hoop te koesteren dat de nieuwe liefde nog een keuze voor mij gaat maken, mede omdat ze een stuk jonger is en nog een aantal reizen wil ondernemen. Maar aan de andere kant passen we heel goed bij elkaar en zegt ze dat ze me ook nog heel leuk vind. Nu vraagt ze een tijd rust, en in de tussentijd is ook die date gepland.

Ik ben wel tot de volgende conclusie gekomen en dat helpt een beetje tegen lvdr: ik zit niet goed in mijn vel in mijn huidige relatie... dat is dus oud zeer....wat boven gekomen is.

Maar toch gieren de gedachten door mijn hoofd: als zij ECHT ZO VERLIEFD WAS OP MIJ, waarom kiest ze nu dan toch voor die date?? Ze heeft er zelf al mee gezoend....grrrrr

Robert