zes maanden en nog steeds maalt ze vaak door mijn gedachtes heen. een maand geleden kreeg ik nog een sms van haar vanuit spanje. beste vriend enz. even email contact gehad. aangegeven dat ik het contact niet trok en dat ik of een relatie met haar wil of helemaal niks. maar ook daar weer op terug gekomen. ze emailde als laatste dat ze het veel beter vond dat ik toch weer open stond voor contact, vriendschappelijk. sinds die laatste email niks meer gehoord of ook niks meer verstuurd. elke morgen wordt ik nog met haar wakker en als ik ga slapen draait ze door mijn hoofd heen. de problemen die we hadden lijken steeds kleiner te worden en ik besef steeds meer dat ik zelf ook een hele hoop dingen heb laten liggen. had ik maar. verder gaat het met mijzelf ook niet echt goed. drink de laatste tijd veel te veel en ben verder constant bezig. en als ik niks doe zit ik zwaar depri te wezen. ik lijk het me nog steeds nee het houdt me nog steeds bezig. nu ook moeilijke tijden in de familie sfeer en ik heb zo de behoefte haar te mailen om mijn verhaal te doen. ze is denk ik de enige waar ik het bij zou kunnen. vrienden neem ik niet meer in vertrouwen omdat ik het al zo vaak over heb gehad. ik zwijg het dood maar het maakt me kapot van binnen. over twee weken komt ze weer naar nederland. de dagen tel ik. zal ze wel of geen contact opnemen. ik denk van wel, maar wat moet ik er dan mee? ik weet dat het niet werkte en de ruzies tussen huub en lieke van de goudenkooi doen herinneringen bij me naar boven laten komen. ja sorry ik kijk die troep af en toe.
ik weet dat de pijn minder wordt ik heb al eerder relaties gehad. maar zij mijn liefie mijn dapie mijn nerdema. nooit meer dat taaltje dat gefluister in de nacht. haar geur. ik maak mezelf gek en wil het vanaf het begin gewoon niet voelen. eerst vakantie veel dingen doen, drinken stappen daten maar niks geeft me nog voldoening. ik ben nu zes maanden verder en lijk echt serieus gek te worden. dat verlies van iemand mij zo in de war kan doen laten zijn. dat had je me niet aan de man kunnen krijgen een jaar geleden. het ging ok zo snel en abrupt voorbij. ik begin me echt zorgen om mezelf te maken. heb nergens geen intresse voor. ik wil niet arrogant over komen, maar ik ben geen lelijke jongen en vrouwen geven me vaak genoeg aandacht. maar ik veracht ze. een relatie, nee. zeker weer die pijn. kinderen, samenwonen gelukkig oud worden. ik word er al leip van als ik er aan denk. ik probeer mezelf op te pepppen met van alles maar in die zes maanden heb ik nog niet echt iets gevonden. soms denk ik als dit het leven is gelukkig en dan die intense hel pijn verdriet nou daar heb ik geen zin meer in. dan maar helemaal geen relatie meer.
ik wordt gewoon helemaal leip dat ze er niet meer is. en ga het nu pas realiseren. maar loslaten dat is zo een mooi begrip maar hoe doe je dat dan. mijn vorige exen waren zo vergeten een a twee scharrels en ik voelde me weer alsof ik haar niet nodig had, maar nu. ik wil het nog steeds goed maken ergens. zo dat is eerlijk dat had ik nog niet aan mezelf toegeven. helpt wel dit schrijven. ik ben er nog steeds van in de war en dat terwijl ik maar twee jaar met haar heb gehad. hoe kan dat nou. zo als ik dit schrijf voel ik me echt een soort van slachtoffer als of het geschrevene er niet mag zijn. maar het is er wel. goed komt het niet meer dat is voor mij n eigen gezondheid niet verstandig. maar waarom veranderd mijn geest mijn gevoel onder ander nou niet is een keer. kennen jullie die film eternal sunshine of the spotless mind. ik wou dat ik haar kon erasen zo alsof ze er niet geweest is. dan lag ik nu te slapen en niet te typen op deze site. liefde oh liefde waar ben je me heen!!!