Verhalen zoals die van jou, zijn voor mij vaak bij uitstek de momenten dat ik de behoefte voel om een tegengewicht te geven in de voorspelbare reacties die zich dan gaan richten op het destructieve gedrag en handelen van de (veelal mannelijke) ex.

Vaak is de verontwaardiging die volgt op mijn ‘felheid’, erop gericht om de inhoud van mijn reactie af te doen als ‘het beter denken te weten’, of ‘andere reacties onderuit te halen’. Daardoor gaat de boodschap die ik probeer uit te dragen, vaak ten onder aan alle commotie die erop volgt.

Ding is echter, dat ik op verhalen zoals die van jou, vanuit heel veel identificatie en herkenning schrijf. Ik heb ervaring met een ex, waarbij officieel, naast zijn Hyper Activiteit, ook een cocktail van 3 verschillende gedragsstoornissen uit de Cluster B gediagnosticeerd zijn. Ook wij hebben een kind samen.

Hoewel het zeker enig houvast geeft om deze ‘duidelijkheden’ of ‘afkadering’ (over iemand) te hebben, is het mijn ervaring dat het nog steeds niets verandert aan het feit dat het in de alledaagse praktijk nog altijd het gedrag an sich is dat alles zo enorm kan bemoeilijken. Je kunt dan wel de kenmerken herkennen en toeschrijven, maar hoe zich dat dan vervolgens in de dynamiek tussen 2 partners en hun persoonlijke ‘gevoeligheden’ gaat vormgeven, is enorm complex. Daar zijn namelijk altijd 2 partijen ‘aan het werk’.

De moeilijkheden dienen zich juist aan op de dieperliggende gevoeligheden van beide partners waar zij zich, in de dynamiek van actie-reactie, veelal vaak niet eens heel erg bewust van zijn.

In mijn geval, werd ik door elementen die in mij verborgen lagen (laag zelfbeeld, de behoefte om gewaardeerd te willen worden, gebrek aan zelfacceptatie – om maar wat te noemen), aangetrokken door weer elementen in hem die dus iets in mij leken ‘wakker te schudden’. Ik 'zag' in hem eigenschappen, die in het begin een enorme aantrekking op mij hadden. Waar ik allereerst een soort van (emotioneel) ‘gevoed worden’ leek te ervaren, veranderde dit steeds meer in een (emotionele) ‘ verhongering'. En ineens zat ik vast in een heel moeilijk te doorbreken patroon. Ik snap nu pas veel beter dat wat ik toen als 'aantrekking' heb gezien, eigenlijk veel meer ging om leegtes en behoeften in mijzelf die ik op hem projecteerde. Waarvan ik wenste dat hij deze voor mij kon vervullen.

In de ‘soort’ relaties die jij in je verhaal beschrijft, en waarvan ik ook mijn portie heb gehad, raken beide partners ongewild ‘iets’ bij elkaar aan, waarbij je uiteindelijk zo in elkaar verstrikt lijkt te raken dat je niet meer weet wat ‘van jou is’, en wat ‘van die ander’ is. Het maakt op die lagen eigenlijk helemaal niks meer uit welke stickers je op elkaar kunt plakken of onder welke Cluster in gedragsproblematiek iemand precies is onder te verdelen.

Wat het heel lastig maakt om in dit soort verhalen dus objectiviteit te bewaken, is dat een verhaal grotendeels maar vanuit 1 perspectief wordt beschreven.

Bijvoorbeeld dit stukje:

Ik heb mijzelf ook in dit soort situaties bevonden. Dramatische, destructieve situaties die volledig escaleerden. Ik herinner me ook de heftige reacties van mijn omgeving, wanneer ik hierover vertelde. De focus lag veelal op zijn extreme gedrag.

Waar ik echter, na lang emotioneel rehabiliteren, achter ben gekomen is: de doorbraak begint eigenlijk pas wanneer je in staat gaat zijn om je eigen gedrag in die dramatische, destructieve escalaties onder de loep te nemen. Aan je eigen gedrag kun je namelijk sleutelen, daar kun je meester over worden. Aan het gedrag van die ander valt weinig te veranderen, omdat het over veranderingen gaat, die van binnenuit behoren te worden aangestuurd. Met (het verkrijgen van) inzicht als de altijd draaiende motor. Ik kan me in de situatie die jij hierboven beschrijft, voorstellen dat daar heel veel meer dingetjes hebben gespeeld en aan vooraf zijn gegaan, voordat het op die wijze escaleerde. Onderlinge sluimerende frustraties, bijvoorbeeld. Of je niet gehoord of gezien voelen. Het is te makkelijk, om het af te willen schrijven op iemands ‘stoornis’.

Zeker is zijn gedrag, zoals je dat hierboven beschrijft, extreem te noemen, maar mijn eigen ervaring is dat in soortgelijke situaties, ook mijn eigen gedrag de koers van zo'n moment heeft mede bepaald. En daarin praat ik niet over ‘schuld’, maar veel meer over ‘eigenaarschap’ waar het je eigen handelen en gedrag betreft.

Het wordt al eerder goed verwoord:

Hier durf ik zelfs nog aan toe te voegen, dat er in dit soort gevallen vaak 2 partners zijn die elkaar emotioneel manipuleren. Het is niet altijd beperkt tot maar 1 partner, ook al kunnen de manipulaties zich op verschillende manieren of gebieden afspelen.

Volledig herkenbaar. Herken je dit gevoel als iets dat je al veel eerder in je leven op deze manier hebt ervaren? Of is dit pas ‘gekomen’ ten tijde van het samenzijn/contact met deze man? Wat is het precies, of hoe ziet dat eruit, wat jij ‘verdient’? Ben je in staat om allereerst zelf wel te zien ‘wie je echt bent’ en ‘waartoe je in staat bent’?

Je schrijft dat je ‘ervoor hebt gezorgd dat je alles op de rit had qua vrienden, werk, sport etc.’; ‘je ouders en vrienden zijn trots op je’. Er is dus genoeg zichtbaar, waartoe je in staat bent, kennelijk. Sowieso, het alleenstaande ouderschap zonder enige financiële support van ‘de andere kant’, is een behoorlijk pittige taak weet ik zelf, en daar is bewondering voor op te brengen.

Maar tegelijkertijd, val je jezelf ook enorm af door woorden zoals 'kansloos':

Waar baal je zo van, dan? Waarom denk jij dat 'er iets verkeerds aan je zou zijn'? Even los van de eventuele bevestiging die ‘het relatie hebben met een goede vent’ jou zou kunnen brengen, geloof jij wel in jezelf? Als je de koers terug in jezelf zou gaan volgen, wat zou je daar allemaal kunnen tegenkomen die deze, toch best negatieve beeldvormingen over jezelf, zouden kunnen verklaren?

Bijzonder ingewikkelde vraagstukken komen hier bij kijken. Hier gaan zoveel processen mee gepaard, dat het onmogelijk is dit denken ‘te kunnen oplossen’ door het contact, zoals hier wordt geopperd, maar resoluut te verbreken. Zo simpel is het nooit.

Je gunt je zoon, uiteraard, de band en contact met zijn vader. Wat jij hierin belangrijk vindt of prioriteit aan geeft, is geheel aan jou zelf. Wel is het noodzakelijk, dat je jezelf blijft bevragen waar jij precies de grens mag trekken tussen wat in het belang is van je zoon, en wat uiteindelijk ook in het belang gaat zijn van jou. Wanneer het jou emotioneel teveel gaat kosten, is dat toch een gewicht waar je íets’ mee moet. Het heeft namelijk altijd zijn weerslag op je eigen functioneren en, indirect, ook op het kind dat erbij betrokken is.

Zoals hier:

Je zoontje is nu nog klein. Maar er komt natuurlijk een leeftijd, dat een kind zich steeds beter bewust wordt wat er zich in zijn omgeving afspeelt.

En dan niet alleen tijdens het contact tussen vader-zoon waar jij dus het nodige blijkt te moeten incasseren iedere keer, maar ook vooral wanneer vader fysiek niet aanwezig is en je eigenlijk nog steeds stress ervaart van zijn gedrag die, zo te lezen, een stabiel onderling contact ondermijnt. Zeker heeft een kind recht op zijn vader en het siert je dat je je hier voor inzet. Alleen is het goed voor jezelf als je in het oog blijft houden, dat dit natuurlijk niet ten koste gaat van jouw emotionele stabiliteit.

Hoewel ik van mijn omgeving al tijdens het 2e jaar, de adviezen kreeg ‘om vader uit ons leven te verwijderen’, heeft het mij 7 jaar gekost om uiteindelijk een definitief besluit te nemen. Ik heb innerlijke worstelingen, pogingen en de processen die daaruit voortkwamen, jaar in-jaar uit moeten doorleven, om uiteindelijk het enige besluit dat toen nog fier overeind stond te kunnen nemen. En dat bleek uiteindelijk de juiste.

Lastige processen, dat wel. Vergt veel. Maar tegelijkertijd gaat het niet allemaal in 1 keer, gelukkig. Je transformeert geleidelijk in andere fases, draait geleidelijk richting andere perspectieven. Heb vertrouwen dat ‘hoe je je nu voelt’, niet zo blijft.

Even this shall pass away…