Hey mark! Gevoelig hart ben je he? Ik ook!

Ik heb nu vier jaar hevig liefdesverdriet achter de rug. Ik kwam nergens toe. Dat hoeft dan ook niet want ik heb mijn studie nooit afgemaakt en ben mijn leven lang arbeidsongeschikt.

Ik denk dat ik snap wat je bedoelt, alhoewel ik denk dat je nog gevoeliger bent dan ik, zodat je heftiger emoties hebt. Zoals ik zei: Bij mij duurde het vier jaar (total loss), en die had ik ook echt nodig. De meeste mensen zijn na vijf, zes maanden er wel weer klaar mede. Ik heb alles gemanaged door een dagboek op de computer bij te houden (dat ik ook alweer grotendeels gewist heb), en in beweging te blijven (letterlijk). Uiteindelijk kom ik er de laatste tijd weer bovenop (ook met hulp van medicatie).

Gevoeligheid is soms zwaar, maar soms ook een mooie eigenschap. Fijn je te leren kennen Mark!

Ten eerste, je bent nog harstikke jong hoor! Denk dat het belangrijk is om je dat te realiseren. Je hoeft geen haast te hebben, je leven ligt nog voor je.
Ten tweede klinkt het mij (en dat is herkenbaar) dat je met twee dingen worstelt: onzekerheid cq zelfbeeld en een intense gevoelsbeleving. Zowel helaas als gelukkig is dat de aard van het beestje Mark. Die onzekerheid wordt met de jaren wel wat minder, maar zit vaak heel diepgeworteld. Die onzekerheid brengt echter ook mooie kanten met zich mee, het zijn mensen die vaak nietsontzienend eerlijk tegen zichzelf kunnen zijn, oprecht in het leven staan, integer en...juist...gevoelig.
Een intens mens zijn kan het leven op zijn mindere momenten zwaar maken, maar de mooie momenten zijn even zo prachtig. Het maakt het leven een beetje een rollercoaster, maar je kunt op een dag dan wel zeggen...'it was a hell of a ride!'.
De uitdaging ligt erin, denk ik, om het beste te maken van day to day life met de ik die je bent zonder te proberen die ik continue te veranderen of bij te schaven.

Toen de relatie met mijn ex strandde heb ik mijzelf ook enkele dagen ziek gemeld. Daarna ben ik weer aan het werk gegaan en dit was de eerste 2 maanden afwisselend zwaar maar ook een houvast. Door het slaaptekort was het heel moeilijk om het te blijven doen en ik werd er ook niet bepaald stabieler van.
Mijn collega's waren gelukkig wel heel begripvol en dat was erg fijn, mijn manager was dat bepaald niet. Drie weken na de breuk had ik een bila met haar waarin ze aangaf diep teleurgesteld in me te zijn (terwijl ik op dat moment echt op de top van mijn kunnen functioneerde). Het verbeterde de moraal bepaald niet.
Ik stond in die periode herhaaldelijk op het toilet te huilen maar verbaasde me er ook over dat ik op een gegeven moment mezelf wel wist te herpakken. Thuis voelde ik me verschrikkelijk, maar het werk was wel het eerste wat me weer redelijk afging.
Uiteindelijk kwam het bij mij in een stroomversnelling. Werken was het eerste wat 'herstelde' bij mij. Soms een beetje op automatische piloot, het was het enige dat ik nog kon, maar wel weer redelijk snel 'op niveau'. Enkele weken later had ik een volledig ander gesprek met de manager, die weer aangaf erg happy met me te zijn. (twee weken later nam ik ontslag omdat ik een andere baan had...maar dat is een ander verhaal ).

Wat ik wil aangeven...blijf niet teveel hangen in de opmerkingen of emoties van een moment. Enkele weken later kan het er ineens heel anders voor staan.
Doe wat je kan en bouw voldoende momenten van rust en slaap in om jezelf te beschermen voor een burn-out en probeer niet alle ballen even succesvol in de lucht te houden. Helemaal niet erg als je er even een paar laat liggen tot je je weer wat beter voelt. En behoud ook wat energie voor een sociaal leven, dat heb je zeker nodig om hier uit te geraken.
En mensen die je niet (willen) begrijpen...zijn het eigenlijk niet waard om je druk over te maken.

Sterkte de komende tijd! Komt allemaal goed!