Hoi Chrys,

Ik ben nu ook in een fase dat ik een polyamoureuze relatie overweeg.
Let wel min of meer gedwongen. Vrouw verliefd op collega wegens langs elkaar heen leven.
Dit na 22 jaar en het hebben van 2 jonge kinderen.
Door dit voorval ben ik weer wakker en heb natuurlijk alle fase van kwaadheid, jaloers en verdrietig zijn gehad.
Ik ben ook een relativist en realiseer daarbij dat cultuur en mijn lichaam mij nooit helemaal zullen laten relativeren.
Je kan met relativeren heel makkelijk alles positief maken. Als je dan uit gerelativeerd bent heb je een heel geloofwaardig verhaal waar je goed mee uit de voeten komt.

De natuur zegt ons niet trouw te blijven, ons lichaam is ingesteld op overspel.
Zoals je zegt is het huwelijk destijds ingesteld uit economische overweging.
Dat had te maken met de machtsbasis van de man in die tijd.
Tegenwoordig kunnen vrouwen onafhankelijker leven dan mannen. Gescheiden mannen nemen vaak snel weer een nieuwe relatie zo las ik laatst. De man schijnt meer afhankelijk te zijn van een relatie dan een vrouw.
Opmerkelijk vind ik want hiermee is de machtsbasis tussen man en vrouw dus verschoven naar de vrouw.

Een man in een poly relatie die er eigenlijk zelf geen relatie bij heeft behalve af en toe wat sex of de parenclub is dat wel een polyamorist vraag ik mij af. Heeft hij niet gekozen voor zon relatie omdat hij haar gewoon niet kan missen? Een man wordt hopeloos als hij op de datingsites vrouwen over prinsen op witte paarden ziet dromen. Natuurlijk is de getrouwde vrouwen markt erg groot maar je moet er niet aan denken dat een boze kerel amok bij je in de buurt komt maken? Of op je werk. Nee het is ook fijn je vrouw gelukkig te zien en de extra aandacht etc te krijgen die ze in ruil voor haar vrijheid teruggeeft.

Dat ik nu even vanuit de positie van de man redeneer doe ik omdat we het over polyamorie hebben. Het valt me op dat polyamorie vaker voorkomt als de vrouw overspel heeft gepleegt of dat zij wil scheiden. Wanneer de man overspel pleegt en wil blijven plegen is er vaker sprake van een polygame relatie of een swingers relatie. Het verschil zit in het aangaan van seksuele relaties of emotionele relaties.
Dat een man een vaste en emotionele relatie aangaat is natuurlijk ook mogelijk, maar ik zie vaak dat dit pas is aangegaan nadat de vrouw een polyamoureuze relatie is aangegaan.

Polyamorie is een levensovertuiging die je aan kan nemen. Je kan hierin edelmoedige liefde voelen en je partner delen (met vaak voorwaarden) of onvoorwaardelijke liefde.
Maar onvoorwaardelijke liefde is iets wat heel mooi is maar ook heel relatief.
Het gaat hierbij om gelijkwaardigheid. Ik tover de verschoven machtspositie maar weer even uit de hoed.
Is een relatie gelijkwaardig als de ander jou deelt uit edelmoedige liefde. Is onvoorwaardelijke liefde wel gelijkwaardig?
Wanneer een vrouw veel tijd geeft aan andere partners moeten de anderen delen. Mijn eigen vrouw is er van overtuigd dat ze de relatie buiten de deur wil houden. Dat blijft een stukje prive. Dus als ze weggaat blijf ik met 2 kinderen achter, die kan je niet alleen laten. Zo is de situatie al niet gelijkwaardig.
Ik heb meer een voorstelling dat iets meer gelijkwaardig is als ik die kerel ken en mag en ook graag met hem wil delen. Hoe gelijkwaardiger het wordt des te meer wordt er aan voorwaarden voldaan. Onvoorwaardelijke liefde is waarschijnlijk alleen voor emotionele masochisten weggelegd.

De gelijkwaardige liefde is op zich sociaal te noemen het past prima binnen onze cultuur van sociaal boekhouden.
Maar dat sociale boekhouden kan ook al de oorzaak zijn geweest van het mislopen van de relatie.
Meer relativeren en communiceren en vooral aandacht geven had beter geholpen.
Ons lichaam roept om liefde buiten de deur ook al gaat het goed. Onze cultuur zegt wat anders nl vertrouwen en zekerheid geven. En ja dat gaat allemaal ook in een polyamoureuze relatie.
met een beetje relativeren kan je je lichaam de baas zijn. Je kan zo relativeren dat je van vrij zijn gelukkig wordt. Een echte relativist heeft geen relatie. Een beetje relativeren is genoeg.

Ik kan nog niet ronduit zeggen dat ik me een polyamoureuze relatie kan voorstellen zonder dat deze hedonistisch is.
Je kan verschillende partners niet gelijkwaardige aandacht geven niet gelijke verantwoording laten nemen.
Ik weet dat de vriend van mijn vrouw ook een gezin wilt en een kind. Mijn vrouw zou hem tekort doen. Hij komt op de 2e plaats.
Natuurlijk is polyamorie een prima oplossing om over de pijn heen te komen en ook de ouderlijke relatie goed te houden. Maar is beschaafd zijn een hedonistische levenstijl aannemen of oog hebben voor de gevolgen die onze cultuur en levenstijl hebben? Global warming, armoede etc?

Ik denk als man doe maar sex buiten de deur en hou het verder zakelijk als je de grens van flirten perse wil overschrijden. Vriendschap is geen probleem, vrijheid ook niet. Verliefdheid is een natuurlijk proces die voor het binden van partners zorgt. Ga je dat aan dan zal de oude partner moeten inleveren.
Wordt je verliefd op een ander zal die ander dat opvangen. Het is niet zo heel moeilijk om die ander verliefd op jou te laten worden. Ik zal wel niet genoeg kunnen relativeren dat ik denk dat je van getrouwde partners af moet blijven als zij niet al van te voren voor polyamorie hebben gekozen met hun eerste partner.
Anders moeten er veel mensen inleveren voor jou geluk. Zon getrouwde man moet inleveren op zijn sociale netwerk etc en krijgt er een halve relatie bij waarin lang niet al zijn verlangens bevredigd worden.
Besef dat er altijd onbewust sprake is van emotionele agressie/chantage in relaties zowel monogaam als polygaam of polyamoureus.

I

Stel nou even, dat jaloezie geen rol zou spelen (in de praktijk valt dat namelijk echt reuze mee). Als er geen jaloezie is, wat is er dan precies zo gecompliceerd aan meerdere liefdesrelaties?

Als je meerdere relaties hebt, en je woont niet met zijn allen onder een dak, dan lijkt het verdelen van je tijd vaak nog het lastigste aspect. Je houdt van beide partners, dus je wilt ze allebei graag zien, en je wilt op bijzondere momenten bij de partner zijn die jou het hardste nodig heeft. Toch is ook dat niet zo lastig als het lijkt; natuurlijk hebben geliefden regelmatig tijd-onder-vier-ogen met elkaar nodig, maar bij veel dingen (bijzondere gelegenheden, bijvoorbeeld) is het een verrijking als de partners van je partners er ook bij zijn. Bij veel gelegenheden is meer zielen echt meer vreugd.
Je moet er een beetje creatief mee omgaan. Je moet er van houden om af en toe alleen te zijn, en je moet je lekker voelen met juist veel mensen om je heen; als je het heel fijn vindt om altijd rustig met zijn tweeën te zijn, dan is polyamourie niet de juiste keuze. Maar ik hoop dat ik, door de hele tijd uit te leggen hoe ik mijn leven leid, niet de indruk wek dat ik vind dat dat een betere manier is, ofzo. Het is alleen de beste manier voor mij.

Vrij vaak reageren monogame mensen bij het horen over polyamourie met "ik ben maar ouderwets" of "ik ben maar een simpele ziel". Nou vind ik ten eerste 'ouderwets' en 'simpel' helemaal geen negatieve begrippen. Ik vind ingewikkeld bepaald niet beter dan eenvoudig, en ouderwetse dingen hebben maar al te vaak bijzonder hoge kwaliteit; ze hebben niet voor niet de tand des tijds doorstaan om er in de moderne tijd toch nog te zijn. Maar als mensen zichzelf ouderwets en simpel noemen, gebruiken ze die woorden toch vaak als een soort diskwalificatie (al staan ze er zelf 100% achter dat ze dat zijn). Ik begrijp dat niet zo goed. Waarom maak je een opmerking die suggereert dat polyamourie moderner, moeilijker en daarom zogenaamd beter zou zijn? Ik beweer dat toch niet? Jij vindt dat toch ook niet?

Het kan mij werkelijk niet zo veel schelen dat jij van overzichtelijkheid, rust en 1 vaste thuisbasis houdt. Ik zie daar zelf de charme ook absoluut van in en je hebt groot gelijk dat je daar voor gaat.

Zelf heb ik het gevoel dat ik ook maar 1 thuisbasis heb. Het liefste zou ik zeggen dat ik zelf mijn eigen thuisbasis ben en altijd op mezelf terug kan vallen. Maar om eerlijk te zijn, voel ik me wel heel erg de partner van mijn man. We zijn al sinds onze tienerjaren samen, zijn samen opgegroeid tot wie we nu zijn en groeien nog altijd samen verder. Ik vrees dat ik niet zo zelfstandig ben als ik graag zou willen en dat ik me volledig ontheemd zou voelen als hij er ineens niet meer zou zijn.

Maar die thuisbasis, die mijn huwelijk met mijn man vormt, daarvan staat de voordeur open voor andere mensen. Wij zijn bereid daar anderen in toe te laten. Eerst op bezoek, maar als blijkt dat mensen betrouwbaar en bewonderenswaardig zijn, mogen ze gerust een vast deel uitmaken van onze basis. Daarmee wordt de basis breder, maar niet in stukjes geknipt.

Volgens mij staat trouwens het huwelijk van de meeste mensen open voor andere mensen. Verreweg de meeste mensen laten anderen met open armen toe in hun thuisbasis. Jij hebt toch ook kinderen, MrBean?

Ik wil inderdaad graag dat niemand anders last heeft van mijn polyamourie. Ik vind het moreel niet acceptabel om in andermans huwelijk te stoken. Zodra ik wist dat D.'s vrouw niet polyamoureus wenst te leven, en mijn aanwezigheid inderdaad hun huwelijk in gevaar bracht, heb ik me dan ook teruggetrokken uit het leven van D.
Ik wil andermans huwelijk respecteren, ook als dat mij slecht uitkomt, of verdriet doet. Daarom ben ik hier, met liefdesverdriet, weet je nog?