Lieve M.,

Vanavond ben ik op een feestje geweest. Het was best een leuk feestje, maar toch lukte het me weer niet om jou uit mijn hoofd te zetten. Mijn gemoed werd weer zwaar en toen ik naar huis liep, kwamen de tranen weer. Ik dacht terug aan onze tijd samen en kwam weer tot de conclusie dat alles zo nep aanvoelt nu. Net alsof het er niet meer zo toe doet, net alsof het allemaal niet echt is. Een nachtmerrie, maar eentje waarvan ik weet dt ik niet uit ontwaak, om jouw elegante lijfje slapend naast me te vinden, waar ik dan mijn arm omheen kan slaan, me erin berustend dat het allemaal maar een kwade droom was.

Wat miste ik je weer vreselijk vanavond. Als ik jou nou maar aan mijn zijde had gehad, was het een heel geslaagde avond geweest. In plaats daarvan was er iemand die terloops, terwijl we grapjes aan het maken waren over nieuwe vlammen, opmerkte dat ik nog met een kater van mijn vorige relatie zat, waarna ze vroeg hoe lang het nou eigenlijk precies geduurd had. Vijf en een kwart jaar. En ze had gelijk, over die kater. Het maakt niet uit hoe erg ik mijn best doe, het lijkt erop dat jij me nog steeds in je ban houdt.

Nog steeds is het moeilijk te accepteren dat jij en ik in principe niks meer met elkaar te maken hebben. Allebei ons eigen leven leiden, onze gezamelijke geschiedenis ten spijt. Tegen mijn vrienden ontken ik niet dat ik nog steeds van je hou en het doet zo vreselijk veel pijn en verdriet om er dan aan terug te denken hoe het tussen ons is afgelopen. Mijn meiske... Waar ben je toch? Mijn geest is al maandenlang naar je op zoek, maar kan je niet vinden. Mijn lichaam verlangt al maandenlang naar je warmte en zachtheid, maar moet het zonder stellen.

Ik zal de allerlaatste op deze wereld zijn die jou iets slechts toewenst. En ergens vervloek ik mezelf erom omdat ik het gevoel heb dat ik het voor mezelf zoveel moeilijker maak. Ik gun je het allerbeste en zou het liefst degene geweest zijn die het je had gegeven. Maar de tijd dat ik dat kon is voorbij.

Je hebt me kapot achtergelaten. Ik weet het, ik was degene die ermee begon, mij valt een hoop te verwijten. Ik weet het echt, lieve schat, maar dat heb ik ook al aan je geprobeerd duidelijk te maken. Uit de tederheid die nog steeds voelbaar is in de spaarzame communicatie die we nog hebben, merk ik ook dat je wel doorhebt dat dit ook niet was hoe ik het heb gewild. Maar nu zijn we een half jaar verder en nog altijd spook je zo door mijn hoofd. Mijn lieve meiske. Ik kan me niet op andere meisjes richten, ik wil het eigenlijk ook helemaal niet. Op momenten als deze voelt het alsof ik nog steeds met handen en voeten aan je gebonden ben, terwijl het jouw keuze is om wegen te volgen die van elkaar gescheiden zijn.

Maar jij... ik volg je al maanden niet meer, ik snap je niet meer, ik herken je niet meer en toch ook weer wel. Ik weet wie ik eigenlijk tegenover me heb en ik zie hoe je dat probeert te verbloemen. Je mooie ogen, die eens vol liefde naar me keken, kijken nu onzeker naar me, ongemakkelijk met de situatie, als we elkaar eens per ongeluk tegenkomen. Vroeger konden we uren met elkaar praten, nu is een kort gesprekje alles wat we nog met elkaar delen.

Nog altijd heb ik er moeite mee te geloven dat dit is wat jouw gevoel jou ingeeft. Stiekem zou je diep van binnen misschien wel anders willen, maar het zit er niet meer in. Jij hebt je erbij neergelegd en dan rest mij niks anders me er ook bij neer te leggen en te hopen dat voor mij nog weer betere tijden aan zullen breken. Maar lieve schat, dat is soms moeilijk te geloven, als ik zo'n nachtelijke wandeling maak, een half jaar nadat het tussen ons eindigde, en ik alleen aan jou denk, terugloop naar wat eens ons appartement was, en eigenlijk niets liever zou willen dan lekker tegen je warme lijfje aan te kruipen, zoals we dat vroeger ook altijd deden.

Ik hou nog steeds van je... en het doet verdomde veel pijn. Ik mis je, lieve M. Ik mis je nog altijd. Zou je enig besef hebben van hoe dit allemaal tot nu toe voor mij is? En zou je er ook maar enigszins anders door tegen de situatie aan gaan kijken?

Kunnen we de spoken uit het verleden niet verjagen en met een schone lei opnieuw beginnen? Is het echt noodzakelijk dat we los van elkaar verder gaan? Is er echt zoveel stuk gegaan in dat laatste halve jaar?

M'n lieve M., ik wou dat ik nog toegang had tot je hartje en je hoofdje en dat we samen een manier konden vinden om hieruit te komen. Want een ding kan ik je wel vertellen: het lijkt erop dat het leven volstrekt niet leuk is zonder jou. Graag zou ik deze nepwereld, dit nepleven, achter me kunnen laten en met jou onze gezamelijke weg vervolgen.

Maar het mag niet zo zijn, dus... vaarwel lieve M.