Liefste B****

Ik heb je vandaag weer gezien, bij het ophalen van onze dochter.

Het wordt tijd dat ik eerlijk ben, met mezelf en met jou. Na het lezen van enkele reacties op m'n vorige blog besloot ik om alles eens op een rijtje te zetten. Waarom hou ik eigenlijk nog contact met je? Het was een confronterende en terechte reactie die ik las..

Het zette me alleszins wel voor een uitdaging. Waarom hou ik contact met je? Voor onze dochter, uiteraard. Dacht ik toch. Maar ik denk niet dat dat de enige reden was, ik denk dat de echte reden iets anders is. Iets veel pijnlijker. De echte reden is dat ik het nog niet aankan om zonder jou verder te moeten. Voilà, het is eruit. Waar moet ik beginnen?? Terwijl ik dit schrijf nemen de tranen de overhand maar ik moet erdoor, ik moet je dit zeggen, je moet dit weten voor het te laat is. Voor je denkt dat ik helemaal niets meer om je geef, het moet eruit. Het spijt me enorm maar ik kan ons hoofdstuk anders niet afsluiten. En dat moet ik, dat wil ik. Ik wil verder, ik moet verder, ik wil ook gelukkig zijn.

Enkele maanden geleden besloten we samen om een punt achter onze relatie te zetten. We zouden beste vrienden blijven, niet alleen voor onze dochter maar ook voor onszelf. Ik wou onze 7 jaar samen niet zomaar uitwissen en vergeten. Je was m'n beste vriend ook al ging het niet als koppel. Ik heb zoveel aan jou te danken, zowel goede als slechte dingen. Ik wou je niet uit m'n leven, ik wou m'n beste vriend niet kwijt!

Maar toen je me deze week belde om af te spreken voor onze dochter ben ik geknakt. Als we elkaar echt zien dan gaat het altijd veel beter dan aan de telefoon. Dat gold ook voor deze keer.

Je belde me om af te spreken voor onze dochter. Ok dacht ik. En toen vertelde je me dat je binnenkort weer vertrekt om je nieuwe vlam te zien. Eerlijk? Ik brak gewoon. Hoe kon je me OPNIEUW zoveel pijn doen?! Toen we afspraken na dat hele gedoe met je vlam zag ik gewoon aan je gezicht dat je zoveel gehuild had, dat je er zoveel spijt van had. Je wou de hele tijd een knuffel van me, waarom denk ik nu. Waarom? Om me aan het lijntje te houden?? Ik was gekwetst en ik wou bevestiging van je. Dat je nog altijd van me houdt, dat je me mist, dat er een leegte is in je leven. Net zoals ik dat bij jou heb. Toen heb ik je op de mond gekust. Dom, ik weet het. Ik zag je ook twijfelen 'wat moet ik nu doen?'. Ik moest gewoon die bevestiging hebben dat je nog van me houdt. En toen deed ik het nog een keer.

Ik heb je toen eerlijk gezegd dat ik nog steeds aan je denk, dat ik nog steeds je favoriete koffie wil nemen in de winkel. Automatisme, ik kan het niet tegenhouden. Ik heb je toen echt m'n hart getoond, ik heb gezegd dat ik je nog mis ondanks dat ik weet dat het beter is zo. Je reageerde zo steunend en begripvol en tegelijk ook zo dat je me echt het gevoel gaf dat alles wat ik voelde, ook wederzijds was!!! En dan bel je me enkele dagen nadien om te zeggen dat je toch opnieuw naar je vlam gaat. Ik was gewoon helemaal gebroken. Op. Leeg.

Dit en enkele reacties op deze site hebben me ertoe aangezet om alles eens goed aan te pakken, om er de kuis in te houden. Het feit is dat je een leugenaar bent, dat ik nooit op jou heb kunnen rekenen. Tijdens onze relatie ging je stoppen met roken en je hebt het lang volgehouden. Maar je bent stiekem opnieuw begonnen. Je ging ervoor zorgen dat ik je vlam niet zou zien. Ik heb ze gezien. En zo zijn er talloze voorbeelden. Ik maak je hier niet zwart, begrijp me niet verkeerd maar het is genoeg geweest.

Ik wou zo graag zien wat ik wou zien maar het feit is dat ik geen vrienden meer kan zijn. Daarvoor heb je me te vaak in de steek gelaten en teleurgesteld. Ik weet dat je niet meent wat je zegt anders doe je al deze dingen niet. En ik kan het niet meer aan, het is teveel.

Ik kan het niet aan als je tegen me zegt dat je naar haar gaat terwijl je weet hoe moeilijk het nog is voor me. Sommigen zullen zeggen dat ik egoïstisch ben maar het kan me gn **** schelen. Ik heb me altijd voor de volle 100% ingezet in onze relatie en het feit dat jij alles zomaar aan de kant schuift en de hele boel bij elkaar liegt zegt genoeg. Mss ben jij wel degene die niet aan het verwerken is maar degene die de hele boel verdringt, niet??

Ik kan niet meer, ik ben op. Het wordt tijd dat ik mezelf bescherm tegen jou. Het idee dat je me mss binnenkort komt vertellen dat ze zwanger is ofzo is me er helemaal teveel aan. Ik wil het niet meer weten, ik weet dat er een nieuwe periode voor mij is aangebroken. Ik moet je loslaten, zo snel mogelijk. En het doet geweldig veel pijn!! Je was mn beste vriend. Eigenlijk wil ik je ook niet loslaten maar ik moet. Als ik het niet doe dan trek je me mee naar de bodem. En dat wil ik niet.

Daarom was ik vandaag zo koel tegen je. Het liefst van al wou ik je omhelzen en zeggen hoe blij ik was van je te zien. Maar ik weet dat dat niet het beste is. Ik weet dat ik je moet loslaten. Het spijt me.

Liefs