Vage grens tussen Liefdesverdriet en Liefdesgeluk.

Twee tegenpolen met elk hun typische kenmerken. Ik heb al zo vaak verhalen gelezen waar ik mezelf in kon terugvinden. Pseudoniemen van elkaar, onze situaties brachten ons samen om onze ervaringen, veelal verdriet en ontgoochelingen met elkaar te delen.

Maar desondanks onze tegenslagen trachten we ons heel krampachtig vast te klampen aan hoe mooi het wel was, TOEN. Toen was alles mooi, eerlijk, helder,.. Maar bovenal voelde je eindelijk jezelf, kon je 100% jezelf zijn zonder ook maar iets te forceren. Je voelde je vederlicht want de last om jezelf te bewijzen was er niet, of dat was al achter de rug.

Je geliefde heeft je immers aanvaard zoals jij bent als persoon met al je kwaliteiten maar zeer zeker ook met al je gebreken.. Eerste kennismaking betekent dat je je persoonlijkheid aanbiedt maar verpakt in een mooie verpakking.. Op de achterkant staat een mooie positieve samenvatting beschreven van "wie ben ik?"

Ik lees ook haar samenvatting.. Onze interesses worden bij elkaar aangewakkerd, onze nieuwsgierigheid wordt gekieteld. Wij willen meer weten van elkaar dan die samenvatting.. Straffer nog, waar wij eerst enkel nog interesse hadden voor elkaars positieve punten, is niet meer voldoende. Wij willen een stap verder en geven ons beiden wat bloot door onze mindere kanten van onze persoonlijkheid te tonen.

Vanaf hier maken we een emotionele connectie, vanaf hier voelen we ons verbonden, speciaal, vertrouwd, gelukkig en vrij, maar boven al deze zaligmakende gevoelens is er ook een enorme kwetsbaarheidsgevoel... Ik kan mezelf niet meer verstoppen achter mijn verpakking, mijn samenvatting geldt niet meer voor haar..

Ik heb ook haar verhaal gelezen, haar verpakking heb ik bewaard. Haar samenvatting wordt mijn verhaal om haar te introduceren bij mijn vrienden, familie, collega's en kennissen. Maar onze connectiviteitsverhaal is exclusief voor mij bestemd. Niemand heeft daar zaken mee, ik ga haar vertrouwen in mij niet ontgoochelen..

Plots donder en bliksem bij heldere hemel, rust wordt verstoord door paniek, alles wordt minder spontaan, mijn best doen alleen is niet meer genoeg, in feite voel ik haar wegglijden tussen mijn vingers zoals de zandkorrels door mijn vingers wegsijpelen..

Hier sta ik dan... Verweesd sta ik hier helemaal alleen op een verlaten strand, ik sta verstijfd van ongeloof met mijn voeten in de zee tot aan mijn enkels, mijn armen hangend naast mijn lichaam, mijn hoofd gebogen starend naar mijn voeten die dienst doen als mini-gelegenheids-golfjesbrekers...

Ik lees en herlees haar verhaal, keer op keer... Juist, ik heb niets gemist, zo heb ik haar leren kennen en zo wilde ik het ook houden, ik wilde ten hoogste een herdruk van het origineel.. Ik kan mezelf niet meer zijn bij haar...

Ooit zal ik haar verpakking aan haar geven en laten lezen.. Worden haar ogen waterachtig en pinkt ze een traantje weg,... dan weet ik dat ze het weet over wie het gaat... Dan bestaat de Eerste Versie nog..

Vraagt ze echter om wie het gaat,...dan zeg ik haar dat ik naar die persoon op zoek ben en draai ik me om, ga terug naar het strand, maak ik een papieren bootje van haar verpakking en laat ik het voor altijd los, vanaf dat moment zal mijn hart een litteken nalaten maar tegelijkertijd ook eindelijk openstaan voor een volgend verhaal....

Dat was TOEN...

NU... sta ik op het strand met een papieren bootje in mijn rechterhand...