Liefdesverdriet is een soort van een ziekte.

Ik wil hier even verder op uitweiden hoe ik het bedoel te zeggen.

@Jester ik zag bij je blog dat je mijn naam schreef dat jij het niet als een ziekte kan beamen, ja dat kan natuurlijk ook.

Mijn gevoel erover;

Ik ervaar het juist als een soort van ziekte. De eetrem, 10 kilo bijna afgevallen en dat doordat ik geestelijk en lichamelijk in een shock terecht kwam die voor mijn gevoel niet te dragen was, dus mijn lichaam ging uitwegen zoeken om die pijn te kunnen bestrijden. De erge pijn, de adrenaline vooral in het begin door het gedumpt te zijn, een intens liefdesverdriet, gecombineerd met radeloosheid, boosheid, prikkelbaarheid, later somberheid, lusteloosheid en de angsten die ik nooit had, voelde als ziek voor mij. Steeds maar bezig om het geluksgevoel naar boven te halen in je brein. Wat ook lukte soms al was het voor een momentje. En dan al die uren dat je met de scenario's in je hoofd bezig bent maakt ook letterlijk ziek.

Liefdesverdriet is de laatste tijd erkent als een aandoening met symptomen als van een ziekte. Neem nu een gebroken hart, komt ook echt voor, scheur in je hart door het liefdesverdriet, dat is wel het uiterste hoor, toch zou ik daar aan denken Ldvders als het weer zo oplaait in je gevoel. Denk aan je hartje! Alles wat je met je hersens bedenkt kan een weerslag op je lichaam hebben. Pijnlijke ervaringen maar ook de mooie!

Verliefdheid is een verslaving, ook een soort ziekte naar mijn idee, waarom moeten we anders afkicken van de ex? Met alle pijnen van dien. De pijn die door de hersenen naar het lichaam stralen komt in hetzelfde gebied voor bij verslavingen in de hersenen en daarom is het zo vreselijk zwaar ook. Hoe intenser de verliefdheid, hoe harder de klap is het liefdesverdriet.

Gohhh in wat een afkick ben ik in terecht gekomen. Zoveel hield ik van ex en zo verliefd was ik nog. Ik had een shotje ex nodig, toen, daarnaast was ook mijn boosheid die mij weer zo nu en dan kon helen om verder te gaan in het liefdesverdriet. Verliefde mensen zijn soms niet helemaal toerekeningsvatbaar. Ik denk dan het meer tot uiting komt als je te erg verliefd bent. Een beetje verliefd, nou dat is nog tot daar aan toe.

De adrenaline was heftig aanwezig en het gemis van de ex was te ondragelijk, ik was je kwijt, verdrietig en boos tegelijk en zwaar teleurgesteld. Wat een gevecht in mijn lichaam zeg, ik kroop echt over de grond van verdriet. Ziek voelde ik me. EN zo lachwekkend om te zien ook nu achteraf, ik op de grond in de badkamer op onze badkamerkleed, wat we gezamelijk hadden gekocht ik de Bijenkorf, al die herinneringen en dan het gevoel wat er bij kwam in mijn liefdesverdriet en daar zat ik op mijn knieen te smeken hou op met dat gevoel, tegen mezelf, ga weg, het maakt me te ziek! Als ik nu terug denk dan denk ik ben ik even blij dat die emoties nu zijn gaan liggen.
Ziek was ik van verdriet, ziek van ongeloof, ziek omdat ik ex mistte, ziek lichamelijk omdat ik niet de emoties van een afstand goed kon overzien, mijn lichaam voelde ziek, mijn lichaam voelde de bijverschijnselen door het (in paniek) denken, wat totaal uit zijn balans was. Dat uitte zich in ziek voelen.
Zomaar op straat schoten de tranen uit mijn ogen en dat heb ik niet meer. Gelukkig maar, ook een raar gezicht.

Mijn lichaam was gelijk in shock en echt wat ik voelde door die amputatie (ex) kan ik niet eens goed omschrijven. Je moet er in zitten om het te voelen.
Ook gaan mijn gedachten terug naar een nacht toen we een onenigheid hadden en jij boos wegliep en mij achterliet en ik in bed lag met een gevoel van een riem om mijn maag, die steeds strakker werd aangetrokken en tot ik het besef kreeg nu even stoppen en probeer rustig te zijn anders krijg je nog een hartaanval.

Overheersende pijn die mij steeds het gevoel gaf, het is een soort van ziekte. Mijn lichaam heeft pijn! Mijn huid ging ook vreemd reageren op een bepaalde plek door het verdriet, zo een huid had ik nog nooit gehad, kreeg het gelijk een paar dagen later in de shock, is nu ook weer weg. Mooi huidje weer. Dat is een uiting geweest door me ziek te voelen. Opvallend was dat mijn haar wel snel groeide, zou het komen door de adrenalinekick? Misschien hebben meer Ldvders dit? Of door de puurste chocola te eten die er maar is, dat ik alleen maar dat ging eten voor de endorfine (geluksstofje), ik dacht niet eens aan eten.

Ben er niet trots op dat ik al zolang bezig ben in het liefdesverdriet en ik had het ook zeker niet willen meemaken op deze manier. Er staat voor het liefdesverdrietverwerking een paar dagen tot een paar jaar. Het heeft voor mij geen enkele meerwaarde. Als ik aan mijn ex denk dan kan ik nog zeggen dat ik me helemaal open had gesteld en alle verliefdheidsstofjes die er maar te vinden zijn binnen gelaten heb en dat punt kan wel zo bij mij zijn dat ik nu voorzichtig ermee ben. Met openstellen zeg maar en dat is juist geen meerwaarde ook. Het heeft me alleen een minderwaarde gebracht.
Het enige wat ik kan bedenken als je iemand tegenkomt, dan kun je beter aan elkaar gewaagd zijn, uiteindelijk het samenvloeien, is dat er niet dan kun je beter gelijk in het begin wegrennen en bespaar je jezelf onnodig leed!

Ik kon niet stilzitten, moest steeds gaan lopen om een klein beetje een geluksgevoel te kunnen ervaren door de endorfine die ik door het vele lopen met doggy in mijn hoofd voelde, al was het voor een korte tijd, anders kon ik niet functioneren. Zelf met een groot liefdesverdriet kun je geluk ervaren. Omdat je eigen ikje dat ook zo graag wil en er alles voor doet in het liefdesverdriet om het naar boven te halen. Gelukkig ook maar.

Ik denk dat een zwaar liefdesverdriet een soort van ziekte is, althans de symptomen zijn als van een ziekte. Het mag ook zeker niet onderschat worden, nee dat heb ik nu wel ervaren voor het eerst in mijn leven een te erge onbeschrijvelijke pijn die angsten naar boven haalt, somberheid en zomaar een geluksgevoel omdat je je een moment wat sterker voelt en dan zo weer naar beneden slaat.

Die je eigenwaarde flink naar beneden doet dalen. Het is een vaststaand feit dat ik het zelf beleef en voel en herbeleef telkens weer die pijn die in je systeem zit vastklampt en je soms een beetje loslaat en daarna hard terugkomt om je even te laten voelen dat je nog liefdesverdriet hebt. Zo van waag het niet om mij te vergeten, ik, jouw liefdesverdriet blijf nog wel even bij je!

Je gaat gelijk op de automatische piloot als je gedumpt bent en in die shock terecht komt. Ik moet erbij zeggen dat je verschil van gradaties hebt in het liefdesverdriet en naar mijn gevoel heb ik de ergste gekregen. Een ongeloof ook nog erbij...
Liefdesverdriet is zeker wel helende naarmate de tijd verstrijkt. Mijn verstand zegt altijd weer waar maak je je nou druk om, om die ex? Toch is mijn verstand in het liefdesverdriet "ziek", wie wil zichzelf dat nu aandoen? Waanzin vind ik het, het liefdesverdriet, ook soms verliefdheid. Als er ooit een volgende keer komt gaan we het anders doen. Dat mogen we hopen dan. Als de waanzin van de verliefdheid weer gaat opspelen dan raak je je verstand weer kwijt. Dat gebeurd je nooit denk je, en toch is het mij ook dit keer overkomen. Als het een ander overkomt zou ik denken; nee gebeurd mij niet. Toch wel. Je zou denken verstand komt met de jaren totdat je te erg verliefd wordt op elkaar en de ander totaal anders reageert. Dan ga je het merken.

Luduvudu wordt er wel eens grappig gezegd, ja ook ik hoor, toch vind ik het een soort van ziekte die het lichaam bijna kapot kan maken, komt wel door je eigen hersens die je niet in bedwang hebt en het uit zich in ziek voelen. Niet in zijn balans.

Ik ben nu veel sterker geworden naarmate het liefdesverdriet vordert, ex zal mij niet meer zover kunnen krijgen door mij te raken met pijn, zo sterk als ik nu ben komt omdat ik al een tijd liefdesverdriet heb. Dus wat dat betreft ben ik wel aan het helen en ben er ook blij om. Ben er nog niet...

Als jullie tot hier zijn gekomen, hartelijk bedankt, lang verhaal geworden, vanuit mijn hart.

Veel liefs en kracht voor jullie in dit nare proces, het komt wel goed, uiteindelijk. Eerst het verdriet goed doorlopen en zoek ook afleidingen en dan gaat het vervagen... daarna ben je weer de als nieuw! Het heeft zijn tijd nodig omdat het liefdesverdriet niet 1,2,3 uit te bannen is.
Ieder zijn proces, een ieder zijn heling, succes in het proces!