Hallo ,
Voor mij nog vreemd om hier een blog te schrijven, het is iets heel intiems en dierbaars wat ik zomaar even op internet plaats en dat brengt me een beetje aan het twijfelen. Toch doe ik het, want ik moet mijn gevoel delen, wil het van mij afschrijven.
6 maanden terug,
via een datingssite leerde ik mijn voormalige vriend kennen, na 3 weken mailen kwam er een date uit. We gingen naar een leuk restaurant en daarna de stad door.
Vanaf dat moment waren we bijna onafscheidelijk. We zagen elkaar in de eerste weken alleen in het weekend daarna ook 1 dag doordeweeks.
Hij was geweldig voor mijn 3 kinderen en hij zei zo vaak dat het zo goed voelde en dat hij wist wat hij wilde..
Maar zoals bij vele verhalen die ik hier al heb gelezen was er bij mij ook een donderwolk ontstaan.
De eerste week kwam hij er eerlijk vooruit dat hij nog getrouwd was maar in scheiding lag ik vond dat wel lastig maar hij verzekerde mij dat hij al een jaar weg was bij haar en ik me geen zorgen hoefde te maken.
Nou .. het heeft me continue bezig gehouden.
en niet zonder rede uiteindelijk..
Na 6 maanden een relatie met hem te hebben gehad heeft er geen scheiding plaats gevonden en heb ik nooit iemand van zijn kant ontmoet.. heb er vaak naar gevraagd maar hij kon zich niet openen zei hij..
Ik mocht het doen met foto's en verhalen. Terwijl ik in die tussentijd al meerdere keren me bleef afvragen of ik niet beter kon stoppen bleef hij me ervan verzekeren dat het dit is wat hij wilde. We gingen weekendjes weg en regelmatig uit dus daar wekte hij vertrouwen mee omdat ik overal hand in hand met mijn lief liep en hij mij t gevoel gaf ik de enige was in zijn wereld, maar toch steeds voor even. Als t weekend voorbij was voelde ik meteen weer een afstand.. is moeilijk te beschrijven hoe dat voelt.
Tot afgelopen weekeinde
Ik kon het niet meer.. zo verliefd maar zo onzeker.
Ik wilde meer, meer weten van hem en ik wilde weten waar deze relatie heen zou gaan.. staan we met beide neuzen wel dezelfde kant op?
Niet dus.. ik vertelde hem als hij niet meer openheid zou geven ik niet verder kon en dus zei hij heel simpel nou dan stoppen we ermee. (slik)
Daarna wel flink gehuild, samen. En toen zei hij "zo dit lucht me ff op"
En dat voelde zo fout, want het betekent dat hij al veel langer met gemengde gevoelens liep maar dat niet heeft gezegd, mij in een waan liet.
Hij vertelde mij dat hij het moeilijk vind het te zeggen en me niet wilde kwetsen.
Dit alles vond plaats in Duitsland waar we met mijn kinderen een weekendje weg waren.. zo zwaar en zo dubbel.
Maandag is hij vertrokken de meeste spullen met zich meegenomen, ons contact is heel beperkt nu en alleen via mail of sms.
Het was gewoon klaar.. zomaar ineens!
Ook geen weg meer terug, hij wenste me het allerbeste en ik kom vast wel een
andere lieve man tegen waren zijn woorden.
Eerst dacht ik, ik heb nu duidelijkheid en heb mijn eigen leven weer in de hand, maar tegelijk ben ik er kapot van.
Hij had zich vergist zei hij en hij dacht dat dit het was..
Potverdrie.. 3 kinderen die aan hem gingen hechten elk weekend naar hem uitkeken
en nu ineens is het over. Alsof het bijna niks is voor hem is geweest.
Ik heb nu nog totaal geen vrede met de situatie hoe die is en hoe het gegaan is..
en ik mis hem.. enorm..
en ik voel me verscheurd en achter gelaten, alweer!
dank je wel voor t lezen van mij blog.
Gr R
?
Voor mij nog vreemd om hier een blog te schrijven, het is iets heel intiems en dierbaars wat ik zomaar even op internet plaats en dat brengt me een beetje aan het twijfelen.
Je bent toch anoniem?
Wat doet het er dan toe?
liefdesvedriet op internet
ja dat klopt, heb dit alleen nooit eerder gedaan en dus voelt het heel vreemd.
Beste Rilaan32....
Dit is nu exact wat ik een paar keer hem meegemaakt. Hij heeft heel vroeg al geweten dat jij niet in zijn toekomst past. Toch heeft hij lekker gebruik willen maken van alle gezelligheid, warmte, sex en afwisseling. Zo onderbreekt hij zijn dagelijkse sleur tot hij 'iets beters heeft' waar hij wel mee verder wil gaan. Korte metten maken met deze gast! Ik vervloek dit soort mannen! Evil!!!!
aan machteloosje
Het is zo'n lastig verhaal en ik heb meer t idee dat ik gewoon teveel verwachtingen heb gehad. Ik blijf mezelf zeggen dat ik beter had kunnen wachten met meer te verwachten als hij gescheiden was. Dus hem op wat meer afstand houden, aan de andere kant loopt het ook zoals het loopt omdat ik mijn gevoel volgde.
Bij ons is het over, gewoon klaar maar de nasleep is geen pretje.. wel weer een eyeopener voor de volgende keer.
@Rilaan32
Ik ben er zelf geen voorstander van om vanuit eigen referentiekader, eigen teleurstellingen en de daaraan verbonden bitterheid, invullingen en speculaties te doen die gaan over het verhaal en de details van iemand anders. Een eenduidend verklaring op hoe jouw ex-vriend er vanaf het begin van jullie samenzijn/contact in heeft gestaan, is onmogelijk te geven. De kans bestaat dat jij voorbij gaat aan alle wezenlijke en verscheidenen factoren die tot deze breuk hebben geleid – en blijft hangen op het stukje ‘ja, hij heeft dit alles met voorbedachten rade gedaan, dat zal het wel zijn!’
Zelf vind ik het heel aannemelijk en ook een logische ontwikkeling dat wanneer je iemand leert kennen, je gevoelens en innerlijke wereld ten opzichte van die ander en ook in relatie tot die ander, volop in beweging zijn. Dit betekent automatisch dat één van de twee tijdens of na een ‘Verken & Aftast’-fase, dus kan gaan beseffen dat het relationeel ‘niets gaat worden’ met elkaar. Dat het fundament ontbreekt, of dat het ‘gevoel’ gewoonweg niet compleet is.
Hoewel pijnlijk en teleurstellend, toch een normaal en universeel gegeven waarvan ik vaak denk dat mensen deze gedachte spijtig genoeg te snel buitensluiten, omdat er teveel focus ligt om die ander in hun leven te omarmen.
Voor mij hebben 2 mensen, wanneer zij besluiten elkaar ‘beter te leren kennen’, of besluiten een (exclusieve) relatie met elkaar aan te gaan, altijd een ‘Ik wil dit samenzijn niet langer meer voortzetten'-kaart in hun achterzak zitten. Een erg belangrijke kaart, overigens. Een ‘ik stap uit dit samenzijn’-kaart, waar elk individu recht op en alle vrijheid in heeft om deze tevoorschijn te trekken. Bij elkaar zijn is namelijk nog altijd een vrije keuze, geen abonnement waar je voor een vastomlijnde periode dus volledig aan vast zit.
Ik bewonder het om te lezen dat je naar jezelf toe eerlijk kunt en durft te zijn. Dat je ook bij jezelf te rade gaat, waar je mogelijk sommige signalen of keuzes die jouw Ex-vriend wel – of niet maakte, te snel opzij hebt gelegd. Dat jij wellicht tijdens het contact en samenzijn met deze man ‘te grote verwachtingen' hebt gekoesterd. Lastig wanneer er in die verwachtingen ook kinderen betrokken zijn, die dus direct aan het plaatje worden toegevoegd. Ik begrijp dat wanneer het met iemand ‘goed voelt’, het verlangen om tijd met diegene te besteden erg groot is.
“via een datingssite leerde ik mijn voormalige vriend kennen, na 3 weken mailen kwam er een date uit. We gingen naar een leuk restaurant en daarna de stad door. Vanaf dat moment waren we bijna onafscheidelijk. We zagen elkaar in de eerste weken alleen in het weekend daarna ook 1 dag doordeweeks. Hij was geweldig voor mijn 3 kinderen en hij zei zo vaak dat het zo goed voelde en dat hij wist wat hij wilde..”
“Potverdrie.. 3 kinderen die aan hem gingen hechten elk weekend naar hem uitkeken
en nu ineens is het over. Alsof het bijna niks is voor hem is geweest.”
Ik heb absoluut geen oordeel over de keuzes die je hebt gemaakt. De vraag die alleen in mij opkomt, nu jouw kinderen zich dus aan hem zijn gaan hechten en weer afscheid van hem zullen moeten nemen: was er zoveel haast bij, dat je hem meteen ook in het leven van je kinderen wenste te introduceren? Hoe was het geweest denk je, als je dit toch wat meer gescheiden had gehouden onder de noemer ‘laat ik eerst eens 1-1 deze man leren kennen, voordat ik mijn kinderen erbij betrek?’ Had dit misschien ook een optie kunnen zijn?
“Terwijl ik in die tussentijd al meerdere keren me bleef afvragen of ik niet beter kon stoppen bleef hij me ervan verzekeren dat het dit is wat hij wilde. We gingen weekendjes weg en regelmatig uit dus daar wekte hij vertrouwen mee omdat ik overal hand in hand met mijn lief liep en hij mij t gevoel gaf ik de enige was in zijn wereld, maar toch steeds voor even. Als t weekend voorbij was voelde ik meteen weer een afstand.. is moeilijk te beschrijven hoe dat voelt.”
Het zal verwarrend voor je zijn geweest, dat je jezelf het ene moment (met hem) in een ‘relatie-identiteit’ bevond, om je dan vervolgens weer te moeten schikken naar een status waarin dat weer naar de achtergrond verdween. Zou het kunnen zijn dat je jouw ‘onderbuikgevoel’, twijfels en vragen steeds weer liet sussen door zijn geruststelling ‘dat hij dit wilde’? Dat je eigenlijk zijn woorden en uitspraken voorrang bood, op dat wat zich mogelijk wel binnenin jou aan je bleef opdringen? Namelijk, dat jij het moest doen met foto’s en er vanuit zijn kant geen enkele introducties tot vrienden of familie kwam. En dat je je dus liet overtuigen door zijn hand in de jouwe, genietend in een andere stad en het feit dat hij er weekendjes met jou/jullie op uit wilde trekken.
Die gebaren en uitstapjes zullen je ongetwijfeld plezier, verheugenis en een fijn gevoel hebben gebracht, maar woog dat op tegen de gevoelens van onrust en onbehagen waar je kennelijk steeds mee te maken kreeg wanneer het weekend weer voorbij was? Ik ben geneigd te denken dat je je vertrouwen schonk aan een schijnveiligheid die hij bracht.
Zoom ik daar nog een beetje dieper op in: wat zocht je bij hem of in hem, waardoor je jezelf zo snel en volledig naar hem openstelde? Is het iets dat alleen hij jou bracht of kon brengen…of zou het misschien ook een behoefte in jezelf kunnen zijn waarvan jij hoopte dat hij dit voor jou zou kunnen gaan vervullen?
Zomaar even wat vraagjes die in me opkwamen…
@Chelle
Jeetje, wat komt jouw reactie enorm bij me binnen. Ik krijg het gevoel alsof ik het al die tijd verkeerd heb gezien. Heel veel dank, ook al doet het me pijn. Pijn, omdat ik me door jouw reactie steeds meer realiseer dat hij niet terug kom. Hoe graag ik dat ook wil en hoe incompleet ik me zonder hem ook voel...