Ik loop verleden week in de Jordaan, het is al wat later en donker en denk bij mezelf: optimistisch denken en niet de sombere sfeer opnemen die de restaurantjes je geven...toch even naar binnen kijken. Lachende mensen en ik zat er ook eens met...
Kom er haast niet meer, bang voor terugslag, zal het meer gaan doen omdat ik dat ook meer en meer wil gaan overwinnen. Heb best al veel overwonnen in het liefdesverdriet. Nieuwendijk, Haarlemmerdijk, heb ik het meest overwonnen, woon er om de hoek. Kalverstraat nog steeds wel moeite mee, de Waag en andere restaurantjes op de Nieuwmarkt, op de Dam kan ik me nog zo vreselijk verloren voelen... nu die Jordaan, daar voel ik me heel triest. Ik hou van Amsterdam, nu anders door het liefdesverdriet... zo veel herinneringen...

Aaaaaaargh valt best zwaar het cafeetje op die hoek waar we een heerlijk broodje overdag gingen eten in het zonnetje en een lekker drankje en muziek erbij. Nog hetzelfde personeel, pffff ook dat doet zeer zeg. Het was toch zo vreselijk gezellig, zo verliefd als dat we waren, waarom is dat weg? WHY? Ok, het is weg en het blijft weg, doorlopen...
Volgende restaurant in zicht... daar in de hoek bij het raam zie ik zo vers ons zitten en het is zo lang geleden. Heerlijk gegeten daar, naast elkaar zaten we altijd, vond je zo een leuk idee van mij.

Nemen mijn hersens mij zo in de maling dan? Nee, het is omdat je er minder (bewust) bent geweest dan in de andere delen van Amsterdam. Wel triest dat gevoel, ik zie me nog een wijntje drinken naast jou en jij een biertje, hoe voel jij het dan? Wat zullen we eten, wat neem jij? Denk jij ook weleens hier aan? Pfff wat is het al donker en wat loop ik hier toch in de donkerte...verman jezelf, het doet nog steeds pijn. Allerlei gedachtes komen op me af. Op de andere hoek het leuke roze cafe, ook daar komen de herinneringen vanuit dat kroegje op me afgestormt. Pijnlijk toch.

Ik moet de Westerstraat zien te overwinnen, kan me niet steeds zo gaan voelen, het is de harde realiteit, moet het zien te overwinnen. Ben van plan om er meer te gaan lopen en niet steeds de andere kant op en wil die straat anders gaan zien, overkopieren zeg maar. Ik wil geen link meer naar ex in die Westerstraat.

Vermoeiend hoor het liefdesverdriet om alleen maar bezig te zijn om die herinneringen met emoties weg te duwen in die Westerstraat waar ik nu loop. Elke dag denk ik nog aan jou, wel meer als vreemd denk ik omdat je er niet meer bent, een soort van meneer ben je geworden? Dag meneer hoe gaat het met u? Van een vreemde, daar houd je toch niet van? Einde Westerstraat en dan weer terug...De rechterkant in dat zijstraatje, lekker ijs kun je daar eten, pijnsteek... andere kant restaurant de Blauwe Pan, jeetje wat een terugslagen. Blijft dit zo? Die donkere straat die eens zo anders was...

Een autobusje zie ik in de donkerte, zal ik er naar toe lopen en stiekem kijken? Jij zette die daar ook neer en wij gezellig de kroegjes en restaurantjes in. Lachen met de mensen ook uit de buurt en nu lachen ze zonder ons, nee ik ga er nog niet naar binnen...ik kan dat toch niet... ik ga dat doseren, ik ga mezelf helen door de Westerstraat te overwinnen.

Zie ik je bus of lijkt hij er op? Even kijken in de autobus, zelfde bekleding en deuk opzij? Je mooie bus en toen die deuk, voor je werk heb jij die auto nodig, je Mercedesbus. Foeh nee gelukkig is het je bus niet, stel je voor dat het wel je auto zou zijn denk ik wat zou ik dan doen? Je gaan zoeken of doorlopen? Ik weet zeker als ik je zie dat ik gelijk weer voor je val. En ook zal ik me ergeren aan je omdat ik maandenlang over de grond kroop van verdriet. Deed jij dat ook? Waarom kan ik toch niet realistisch denken?

Hoe kan het dat een steen in de muur mij aan jou doet denken, een restaurant met muziek me nog steeds zo somber maakt nu jij en ik er niet meer zitten. Waarom ik toch niet realistisch kan denken? Ik weet het wel...mijn verliefheid was er na drie jaar lang nog steeds, ook zo lang ging ik met jou, en toen het werd afgekapt, toen lag ik in een diep dal zo in 1 keer, en dat moet ik verwerken die shock. En heeft echt zijn tijd nodig. Dit heeft mij echt geknakt.

Ik ga van de Westerstraat af en kom op de Haarlemmerdijk, wat een opluchting en zie ons appartement al liggen... de straten in de Jordaan hebben me pijn gedaan, stortte zich op mij. Als ik aan die straat denk komt er veel bij me los, ook de onenigheden die we daar hadden, zo in 1 keer zie en voel ik ze achter elkaar naar binnen komen bij mij en de gezellige dagen ook. De hersens hebben wat opgeslagen in de verliefdheid, des te pijnlijker ervaar ik ze in het liefdesverdriet, alleen al om die Westerstraat. Wat een naar verloop van dit van soort van ziekte, het liefdesverdriet. Luduvudu, erg zeg! Al maanden in je macht en ik wil het absoluut niet meer, op een dag ben ik je voor en ben ik uit dat donkere diepe dal...

Er is ook bij mij geen contact meer met ex en ik heb het idee dat mijn verwerking ook wat wordt tegengehouden daardoor. Ik kan misschien beter soms een foto gaan bekijken, ik heb wel alles weggedaan op mijn laptop en telefoon omdat ik er teruggeslagen door werd. Voor zelfbescherming. Kon niet tegen die foto's. Per ongeluk stond er een hele tijd geleden nog een foto op en gelijk deed ik mijn ogen dicht en door op gevoel af te gaan heb ik die foto verwijderd, wat een terugslag zeg! Kon niet geloven dat ik ex zag met zijn mooie haren en dan naar mij lachen, zo erg! Nu ben ik weer een aantal maanden verder en kan ik het dan niet beter gaan doseren? Kijken naar een foto en dan iets leuks erna gaan doen? Ter compensatie?

Ik heb ergens nog foto's denk ik op een andere computer. Het opzoeken en het gaan bekijken? Dat wordt ook een pijnlijk iets denk ik. Raar dat dit zo een heftige pijn naar boven kan brengen, ik heb al heel lang niks gezien en het is nu zo mysterieus geworden, soort van mythe, dat moet het ook niet blijven. Drie jaar samengewoond en dat heel lang niks? Het was te emotioneel om het goed af te sluiten.

Het is ook echt waar dat als je je lichamelijk sterker voelt kun je veel meer aan, als die kracht naar boven is gekomen door positieve krachtige anwoorden. Het liefdesverdriet zal dan nog blijven, alleen kun je het beter dan tot je nemen. Liefdesverdriet neem je gewoon mee elke dag weer, totdat het over is.

Wat ik hier heb geschreven is eigenlijk allemaal in 1 week gebeurd en dat is nou liefdesverdriet.

Update

Ook voor dit blog geldt hetzelfde als mijn andere blog Liefdesverdriet.
Dit blog is geschreven dagen voordat ik gisteren zo een geweldige, mooie dag heb meegemaakt, waardoor ik me zo uiterst gelukkig ben gaan voelen, zoiets moois gezien wat mijn hart doet gloeien van geluk, met heel mijn hart zoveeeeel houden van. Ik kan mijn geluk niet op. Ook in het liefdesverdriet kun je geluk voelen.

Heel veel liefs.

Ex, je bent einde (geschreven) verhaal (oftewel blog).

.