sluit ik mij volledig bij aan!

@ waterman,Jester,hetlevenismooi,mrPither en Chicka:

Wauwww....ik had echt niet verwacht dat er al zo veel openhartige en lieve reacties waren! Ik wil jullie allemaal enorm bedanken voor jullie warme welkom! Mijn twijfel of ik hier wel op mijn plaats zou zijn?(omdat het niet alleen mijn laatste ex betreft..) is in 1 klap weggenomen nu.Dank jullie wel daarvoor
Een dikke knuffel terug!

Het was inderdaad fijn om het eens op te schrijven,ik bleef maar gaan.
En korter kon ik het niet maken,dit is nog maar het topje van de ijsberg.Zo heb ik bv ook nog jaren in een zenuwslopende Rechtzaak gezeten met de vader van mijn kind.Ivm de voogdij.Vele aantijgingen jegens mijn adres omdat hij niet met zijn verlies en woede om kon gaan.Gelukkig wint de waarheid altijd en mocht ik de beslissing nemen van de rechter.Ze zag in dat ik puur in het belang van mijn zoon koos en hij steeds weer met nieuwe aantijgingen kwam.Onze liefdesrelatie en wat er was gebeurd,deed er toch niet meer toe? Wat voor onze zoon het beste was? Dat deed ertoe. Hij is nu nog steeds boos op mij na 10 jaar en ik laat het maar.Ik blijf gewoon neutraal.Ik heb de strijdbijl begraven en zie in dat "niets blijft zoals het is" Over 4 jaar is onze zoon 18 jaar en dan hoeven we elkaar niet meer te zien Tot die tijd probeer ik het leuk te houden,om de goede orde te bewaren.
Hij is getrouwd inmiddels en heeft er twee dochters bij,ik hoop voor ze dat ze lang gelukkig blijven met elkaar Ik ben dankbaar voor mijn geleerde lessen.En de mooie momenten die we mochten beleven met elkaar,want Tuurlijk waren die er ook!

Goh Chicka......herkenbaar hoor,wat je allemaal schrijft over de verlatingsangst en hechtingsstoornis.Je hebt zooo gelijk!

Na de dood van mijn broertje ben ik professionele hulp gaan zoeken.Na een paar gesprekken besloten we om een persoonlijkheidstest te gaan doen.Want ik had sporadisch wel gesprekjes met een psycholoog? Maar echt verder kwam ik niet.Ik bleef mij ellendig voelen.De dag van de test zal ik nooit vergeten.Wauww wat heftig joh! Zooo veel vragen...en ik ben twee keer echt boos geworden ook! Logisch...ze kwam te dichtbij de kern hè? Maar omdat ik had besloten er alles aan te doen om mijn leven en gevoel van binnen,meer kwaliteit te geven? Zette ik graag door.Er kwam PTSS en BPS uit.Het had een naam nu...op internet heb ik urenlang alles opgezocht erover en alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats.Ik snapte waarom mijn leven altijd zo moeizaam verliep ook.

Na overleg,besloot ik de Linehan therapie te gaan volgen.In groepsverband.Negen maanden lang,twee dagen in de week.Ik kan oprecht zeggen dat die periode(plus de blijdschap van mijn nieuwe huisje) ontzettend waardevol is geweest voor me! Nooit eerder zoveel gehuild,boos geweest,emoties gedeeld met anderen.Ik moet er ook bij zeggen....dat ik het heel erg getroffen had met onze groep.Met zeven meiden waren we en stuk voor stuk enorm mooie mensjes! Zooo openhartig,lief,sterk ook wel....
Ik ging met sprongen vooruit!! Leuk was het niet soms,want....ga jij jezelf maar vertellen dat het allemaal je eigen schuld is! De stoornissen die je zelf hebt toegelaten,je gedachten over situaties,jezelf kwijtraken...Maar er was goed nieuws Ik was bereid om er werkelijk alles aan te doen om de symptomen op te heffen bij mezelf Mijn posttraumatisch stress syndroom,daar had ik weinig last meer van op een gegeven moment.Ik had geen nachtmerries meer,geen flashbacks meer....en tijdens PMT(psychisch motorische therapie) leerde ik mijn overdreven schrikreacties de kop in te drukken.Mijn emotie kon daarvoor nog wel eens de pan uitschieten,als iemand mij bv voor de grap een tik in mijn gezicht gaf.Of iets naar me toe gooide onverwacht.Vroeger werd ik agressief dan,nu heb ik daar totaal geen last meer van.Ik zoek weer grote mensenmassa's op.Mijn zoon en ik gaan elk jaar naar zomerfestival en fright nights in Walibi....30.000 man? Nou,dat was voorheen ondenkbaar! Ik ga niet meer dicht bij een nooduitgang zitten,of met mijn gezicht naar een menigte.Ik denk er niet eens meer over na en dat zegt mij dat ik ver gekomen ben.Dat dat prima onder controle is.
Mijn borderline daarentegen? Was wat harder werken.Jeetje zeg.....wat had ik een verknipt beeld van de realiteit! Over wie ik ben,wat ik kan.
Mijn bindingsangst,verlatingsangst,zwart wit denken,minderwaardigheidscomplex,stemmingswisselingen,impulsiviteit,dissociatie,chronisch leeg gevoel...ik had er allemaal last van.Gelukkig heb ik nooit aan automutilatie gedaan.Daar heb ik nooit het nut van ingezien.Waarom jezelf nog meer pijn doen? En buiten dat? Wilde ik niet dat iemand aan mijn buitenkant kon zien dat het niet goed ging met mij.

Het grootste compliment dat ik in die tijd gehad heb? Is dat 1 van onze 4 therapeuten mij apart nam en zei "Jeetje meis....wat ga jij snel vooruit zeg! Je wil echt graag hè?Je bent een voorbeeld voor de andere meiden joh!Eerlijk waar,ik ben trots op je!" Haha,ik moest huilen toen ze dat zei.
Na 9 maanden zou onze groep op houden met bestaan(ivm bezuinigen) De meiden waren in paniek! Normaal duurt zo'n therapie precies 1 jaar.We mochten kiezen: of : ons bij een andere groep aansluiten...of: individueel verder.De meiden hadden bijna allemaal te maken gehad met een incest verleden,dus die andere groep was geen optie.Aangezien daar ook mannen bijzaten.Voelde niet veilig genoeg voor ze.Konden de mannen ook niets aan doen natuurlijk want zij hadden waarschijnlijk ook vreselijke dingen meegemaakt,maar vanuit de view van de meiden..kon ik dat wel begrijoen.Voor mij was dat geen enkel probleem.Maar wilde niet in mijn uppie in een al bestaande groep gaan.
Ze kozen ervoor om individueel door te gaan.En ik?? Ik had zooo veel mooie handvatten aangereikt gekregen om op eigen benen te staan? Ik besloot te stoppen met therapie

Het mooie van de therapie,is uiteindelijk de zoektocht naar mezelf geweest.Ik kwam langzaam op een spiritueel pad terecht.Iets in mij,had mijn innerlijk weten wakker gemaakt.Best bijzonder want ik ben opgevoed(zolang je kunt spreken van opvoeding) als atheïst.Vroeger geloofde ik nergens in.Dood is dood,weg is weg,dit was het gewoon.
Maar zooo veel levenslessen? Dat moest wel wat te betekenen hebben! Inmiddels ben ik jaren verder in het mij verdiepen ervan en ik ben enorm gegroeid daardoor als mens.Mijn gevoel voor empathie is stukken groter geworden.Dat heeft ook te maken met het zoveel mogelijk oordeelvrij zijn.Een dankbare instelling,gezegend zijn.Want ik zie mijn zegeningen zeker wel in.En dat zijn er een hele hoop!!
Van mijn meeste symptomen heb ik ook niet zo veel last meer.Het zwart wit denken bv? Is helemaal weg.Ik zie nu 100 kleuren grijs en daar ben ik dankbaar voor.Stemmingswisselingen ook niet meer.Want door zo zelfbewust te zijn? Voel en zie je gelijk,waar een bepaalde emotie vandaan komt.En ben je in staat dat te mogen veranderen bij jezelf.Dissocieren ook niet meer...omdat ik veel bewuster in het hier en nu leef.Ik "check" niet zomaar meer uit (om het maar even zo te zeggen,haha) zonde ook....want je mist zo ontzettend veel om je heen dan,wat essentieel kan zijn.Maar dat was mijn overlevingsmodus.Begrijpelijk.Mijn chronisch lege gevoel heb ik zelf mooi op mogen vullen met nieuwe fijne,waardevolle herinneringen.Ik weet dat ik veel waard ben als mens,dat ik mooi van binnen ben zoals ik ben en dat elke weg in slaan,beslissing die ik neem..alleen maar gunstig kan zijn."Als de dag niet je vriend was?Dan is hij je leraar geweest" Hoe je het draait of keert? Altijd positief.
Vroeger was ik best pessimistisch.Ik was volledig mijn vertrouwen in mensen kwijt.Ik noemde het toen "realistisch" maar dat was het niet.Realistisch is: inzien hoe mooi het leven is,inzien dat elke dag een nieuwe kans is en dat je leven is,wat je gedachten ervan maken.

Dan kom ik nu bij mijn laatste ex uit.
Wat mijn relatie met hem,zo onderscheid van die met mijn 1e vriend en de vader van mijn kind? Is hoe ik er zelf in stond.Ik stond altijd ehhh....hoe zeg je dat?...met 1 been buiten de deur,zeg maar.Ik vertelde wel veel,maar nooit alles.Ik liet ze wel toe,maar nooit helemaal.Mijn diepste wensen,dromen,angsten....hield ik voor mezelf.Toch nog steeds handelen uit Zelfbescherming.Toen beiden relaties stukliepen? Was ik er ook niet zo heel erg kapot van.Wat erg hè? Ik had het er wel moeilijk mee,maar ging daarna gewoon weer door.Stond er niet te lang bij stil.Ik dacht ook altijd,dat ik iemand nooit helemaal toe kon laten....

Dat veranderde met mijn laatste ex.Ik was al ruim 4 jaar alleen en had gekozen om de relatie met mezelf aan te gaan voorlopig.Mezelf goed leren kennen,mijn spirituele pad te vervolgen.Mij niet langer laten leiden door "het verleden" en al mijn angsten overboord te gooien.
Onze relatie begon ook zo mooi eigenlijk
Eigenlijk had ik ook nooit verwacht dat ik "hem" zou leren kennen via internet,haha.Had ik nooit eerder meegemaakt en ontmoette liever mensen "in het wild" dan zag je gelijk wat voor vlees je in de kuip had.Ik was daar best ouderwets in eigenlijk.
Nou.....daar ben ik flink van terug gekomen

We kwamen in gesprek en stuurde elkaar soms berichtjes.Het klikte al snel heel erg en we konden echt lachen met en om elkaar.Onze humor zat goed,we voelden elkaar goed aan.We hebben ruim 4 maanden op die manier gecommuniceerd voordat ik mijn emailadres gaf.Ik voelde dat het goed zat gewoon.Ik had al allemaal foto's gezien van hem maar hij nog niet van mij.Dat deed er ook niet toe.Het ging echt puur om de schoonheid van onze persoonlijkheden,de openheid,eerlijkheid,de humor,en gewoon....gezellig de dag doornemen."Heb jij nog iets mafs meegemaakt?Wat was je hoogtepunt van vandaag en waar was je minder tevreden over?" Hij vertelde veel over zijn jeugd,ouders,zus,zijn vrienden,werk,hobby's,vakanties.....ik ook
Al gauw spraken we elkaar elke dag!! Beiden zagen we naar het moment uit,dat we lekker ontspannen met een bakkie koffie elkaar weer spraken.
6 maanden later.....zonder te pushen,lieten we elkaar wel duidelijk merken dat we elkaar wel wilde zien een keer Het was dan ook op de valreep van 2008 (30 december) dat we dan eindelijk elkaar in levende lijve gingen zien.Hij was zooo nerveus joh! Hahahaha.Ik niet,ik was heel relaxt.Ik vond het alleen maar leuk.Want ja....we wisten al zooooveel van elkaar ook! Dat het net leek of we elkaar al 10 jaar konden! Die eerste date was geweldig!! Veel gelachen samen,Beel gepraat.We waren al zo erg gesteld op elkaar?...na die eerste date was het raak voor ons allebei.We waren verliefd op elkaar
Het klikte enorm en s'avonds laat,toen we elkaar weer spraken aan de telefoon,konden we er beiden niet overuit hoe dit nou kon!
Ik was vooralsnog van plan het heel rustig aan te doen..."we zien wel wat goed voelt" maar we bleven elkaar elke dag spreken.De tweede date volgde al snel,derde,vierde.....na een jaar,wilde hij en mijn zoon ook wel kennis maken met elkaar.Dat was hier in Pathé Arena.We zouden een hapje gaan eten en naar de film gaan.M(mijn ex) en mijn zoon,konden het erg goed vinden met elkaar! Beiden in het bezit van een gezonde dosis humor,dus dat had ik niet anders verwacht ook.Al gauw ging mijn ex mee naar pretparken,dagjes uit,mee op vakantie....
Voor het eerst in mijn leven gooide inmaken angsten overboord!
"Wat als?" Of "Stel dat?" ...nee niks ervan! Ik besloot dat ik er echt voor wilde gaan.Hij wist ook echt alles van me! Zelfs traumatische dingen die ik alleen ooit aan mijn psych had verteld.Zelfs niet aan mijn beste vrienden.Ik wilde hem echt toelaten,echt open zijn.Goh.....wat heb ik genoten van die tijd!! Maar ook zeker van mezelf!! Nooit verwacht dat ik zoveel liefde te geven had! Voor mijn zoon natuurlijk,maar dat is logisch.Ik ben best creatief en hou van fotograferen,tekenen,kleien,Fotobewerking....vele dingetjes gemaakt voor hem.Een tekening van hem met zijn gitaar,en ik heb zelfs iets gemaakt waar hij toen echt stil van was,Hahaha.Een potje "medicijn"
De naam van het medicijn waren onze namen verweven met elkaar.Ik had er een humoristische bijsluiter bij gedaan met onzin,een etiket op het glazen flesje gemaakt...en 180 kleine opgerolde spreuken(met een stukje van een rietje eromheen),onze stopzinnetjes,maffe benamingen voor dingen,uitspraken van mijn zoontje en meer van dat soort dingen.Alles waar we ooit blauw om hadden gelegen.En ik zei "Als je je dag niet hebt?Dan kun je 3x daags een capsule pakken.Voel je je vast weer beter" later kwam er nog een aanvulling van 140 nieuwe capsules
Hij heeft alles nog bewaard trouwens....

Inmiddels waren we weer anderhalf jaar verder.Hij was al bij me thuis geweest en had kennis gemaakt met mijn katjes In alles liet ik hem toe.Hij mocht altijd mee als mijn zoon en ik weer wat leuks gingen doen in de weekenden.
Hij woont in Rotterdam trouwens en ik in Amsterdam dus niet heel dicht in de buurt,maar dat zag ik nooit als issue.We hadden beiden een auto en ja....tijd heb je niet,tijd mag je maken! Het is maar net wat je prioriteit heeft.
Ik zag echt wel aan hem dat hij verliefd was,dat hij erg veel om mij gaf.Dat hij helemaal idolaat was van mijn zoon en mijn zoon ook van hem....toch klopte er iets niet.

Ik ben absoluut niet het type vrouw dat gaat lopen pushen.Daar geloof ik niet in.Net zomin in het veranderen van mensen.Je mag alles nemen zoals het is.Ik vond het eerst juist wel fijn en mooi dat het zo langzaam groeide.Maar ja......na 2 jaar nog altijd niet zijn ouders gezien,zijn zus niet,zijn beste vrienden niet,zijn huis niet...zelfs de buurt niet waar hij woont! Hij hield mij op afstand,liet mij niet toe.Altijd maar afspreken in een hotel of bij mij dan...vreemd,omdat ik altijd de groetjes moest hebben van iedereen.Hij nam zelfs cadeautjes en kaartjes mee die ik kreeg van zijn moeder.Iedereen was op de hoogte van "ons" en ook ik(en zijn ouders) lieten hem weten graag een keertje een bakje koffie te doen.We waren echt benieuwd naar elkaar.En als ik M moest geloven? Dan waren vrienden van hem ook wel benieuwd naar me.Eerst liet ik het,maar liet wel mijn twijfels merken aan hem....na 2 jaar wilde ik de waarheid gewoon op tafel hebben."Schaam je je voor me?Heb je iemand anders?...ik ben een grote meid hoor,ik kan de waarheid goed hebben!Zeg het maar!"
Hij reageerde daar altijd verdrietig en teleurgesteld op.Hoe ik dat in mijn hoofd kon halen,dat ik alles was waar hij ooit van gedroomd had.Dat hij nog nooit zo iemand als mij had getroffen etc etc....
Ik hield mij bij de feiten en probeerde te achterhalen wat er nou daadwerkelijk speelde....
Een oprecht antwoord heb ik nooit gehad van hem.Hij ontkende alles,draaide om de hete brei heen,ontweek vragen,werd boos of teleurgesteld.
Ik vond dit zooo jammer! Je mag nooit iemand dwingen tot iets natuurlijk,kan ook niet....maar juist omdat ik al mijn angsten opzij had gezet,puur en eerlijk was naar hem toe(ook al gelijk over mijn stoornissen toen) en er echt voor had willen gaan?....tja....

Ik heb geleerd dat je als mens altijd maar op zoek ben naar verklaringen.Ik wilde het ZO graag begrijpen!! Ik hoefde het niet met hem eens te zijn?Zolang ik zijn handelen(of juist het nalaten ervan,eigenlijk) maar begreep.Vanuit zijn view! Dan had ik het makkelijker los kunnen laten.Nu liet hij mij met al mijn vragen om opheldering achter.
Ik begon echt verdrietig te worden.Mijn gelukzalige gevoel verdween.
Mijn verliefdheid nam af en heel eerlijk?....ik begon mijn vertrouwen in hem te verliezen.Ondanks al mijn smeekbedes om te zeggen wat er nou aan de hand was....ik geloofde er niet meer in,op een gegeven moment.
Mijn beste vrienden heb ik toen het een en ander verteld(oppervlakkig want ik wilde hem niet te kakken zetten,dat was privé en tussen hem en mij) en de meeste zeiden "Oh die heeft een ander joh!" Mijn intuïtie zegt van niet.Soms kreeg ik s'nachts een whatsappje en dan belde ik hem.Op de meest aparte tijden.En dan nam hij altijd ruim de tijd om met mij te praten.Ook in de weekenden.Dat kan niet als je samenwoont met iemand anders.
Anyway......dit gunde ik mijzelf niet.Ik was het waard om volledig toegelaten te worden!Ik was het waard om eerlijk tegen te zijn! Ik heb er een punt achter gezet.We spraken nog af om te praten met elkaar.Hij huilde,was er ziek van.Hij was erg afwezig ook....ik was eigenlijk de enige van ons twee die voornamelijk aan het woord was.Weer legde ik uit waarom ik mijn vertrouwen verloren was,vroeg ik hem wat er was....maar niks....

Ruim een half jaar erna(we bleven contact houden)
Hield ik toch die deur op een kiertje nog....in de hoop dat hij eens een keertje open kaart ging spelen.Of bij zichzelf te raden ging want echt normaal gedrag,vertoonde hij niet.Alsof hij iets achterhield voor me.
Ik hield nog steeds van hem en hoopte dat we na een break,weer nader tot elkaar konden komen.
Uiteindelijk verbrak ik al het contact.Ik zei hem dat we elkaar maar los moesten gaan laten.Ik heb daarna nog een heeeeel lange openhartige en liefdevolle mail gestuurd.Dat ik zo veel geleerd had tijdens onze relatie! Vooral over mezelf.En dat hij dat mogelijk had gemaakt.Daar bedankte ik hem voor.En voor alle prachtige waardevolle herinneringen.
Dat hij altijd een belangrijk plekje zou houden in mijn hart.Ach ja....jullie weten wel hoe zo'n mail eruit ziet

Het is ruim 3,5 jaar uit nu en nog steeds heb ik geen enkel benul wat er nou aan de hand is geweest.Hij heeft wel eens iets gezegd over bindingsangst...maar nooit uitgelegd waar dat vandaan kwam en Hie dat zat precies.Hij vertelde altijd dat hij een geweldige jeugd heeft gehad,dat het hem aan niets ontbrak en de stukgelopen relaties met zijn twee exen waren nou niet echt traumatisch te noemen.De liefde was op gewoon.Uit elkaar gegroeid.Dus ja....geen idee.

In die 3,5 jaar heb ik uit mezelf nog een paar keer contact gezocht.Elke keer dacht ik een goede reden te hebben(ik kwam allemaal foto's tegen uit die tijd toen ik mijn nieuwe harde schijf aan het inrichten was..."weet hij eigenlijk wel hoe veel ik van hem gehouden heb?Weet hij wel dat ik dankbaar ben om die waardevolle momenten?Ik MOET het hem laten weten....
En ivm mijn eigen proces.Mijn loslaten....allemaal excuses.Om weer in contact te komen met hem.Ik kan het maar niet loslaten.Nog steeds niet!! Elke keer als er weer contact is na een half jaar? Of jaar?...dan is het net of we elkaar gisteren nog voor het laatst gesproken hebben.Zo gezellig,relaxt en vertrouwd! Maar ik kom niet verder met hem.En hij niet met mij.M loopt weg voor zijn emoties.Hij kan zich zeer slecht uiten emotioneel en wil het liefst alleen over leuke dingen praten.Hij is er nog niet aan toe om de confrontatie met zichzelf aan te gaan.Zijn angsten onder ogen te zien en überhaupt alles onder ogen te zien.Het is niet mijn strijd.....maar de Zijne.Ik heb zo vaak gepraat met hem,hem willen helpen om situaties te achterhalen voor hemzelf.Maar weet je?
"Niemand zo blind als hij die niet wil zien" Mijn zelfrespect gebied mij om dit echt los te laten....we zijn uit elkaar gegroeid ook trouwens.Ik ben een pad opgegaan van bewustwording,zelfkennis,confrontatie,dingen ontrafelen om lekker in mijn vel te zitten.....hij loopt(sorry sprint) keihard weg.En daar kan ik echt niets meer mee.

Waarom spookt hij dan nog steeds door mijn hoofd? Terwijl ik dondersgoed weet dat dit toch niet gaat werken? Voor ons beiden niet?
Wellicht mis ik mezelf die ik was gedurende die relatie.Goh....wat was ik gelukkig!! Standaard blij gewoon.Nu mag ik een stukje ervan aan mezelf geven....
Ik weet niet....voor het eerst bouwde ik bruggen ipv muren.Wellicht was hij "het gezicht" van mijn transformatie.Doet hij mij denken aan het begin van mijn verandering.En de mooie tijd erna.Misschien had het net zo goed Pietje Janssen van 3 hoog achter verderop kunnen zijn....ik weet het niet.Dit heb ik nooit eerder ervaren zo.Dat ik zooooo lang erover doe om iets los te laten.Loslaten zonder antwoorden vind ik sowieso al een lastig iets.Misschien is dat mijn les wel dan....

De laatste keer contact was pas geleden.Eind december tot de eerste week januari.Maar je merkt gewoon aan hem dat hij oppervlakkig om wil gaan met elkaar.Geintjes maken en maffe plaatjes sturen,leuke filmpjes.Als het ietsje dieper gaat?...dan loopt hij weer weg.Ik heb hem wel nog om 00.00 uur een bericht gestuurd op 1 januari.En na wat over en weer gepraat,een paar dagen later....dat ik zie dat dit nergens toe leidt.Wel eerlijk gezegd dat ik het allemaal maar moeilijk kan accepteren,maar dat ik inzie dat dit stilstand is.Ik ben nu ook echt niet meer van plan om nog contact met hem te zoeken.Mijn hart wil wel....maar het gaat toch weer op een teleurstelling uitlopen.Ik zei hem dat hij mij gerust mag contracteren als hij over 10 of 20 jaar uit zijn ego stapt.Als ie wakker wordt.Als hij voor het eerst zijn ware zelf echt toe durft te laten en voor het eerst eens echt eerlijk tegen zichzelf en anderen durft te zijn.Men toe durft te laten.Tot die tijd? Kunnen we maar beter zo ver mogelijk van elkaar blijven.We hebben geleerd,liefgehad.Ik kan dan ook oprecht zeggen dat ik helemaal nergens spijt van heb!! Ik ben dankbaar voor deze ervaring.Nu maar hopen dat ik dat stukje achter mij kan laten.Iets in mij zegt,dat dat nog wel even gaat duren....