Drie jaar lang elke dag contact. Elke dag een berichtje om te laten weten dat hij zoveel van me hield. Dagelijks vragen hoe het gaat en slaap lekker zeggen als het tijd was om te gaan slapen! En dan opeens is het uit.. Nee niet opeens... Waar ben je harde Realiteit?! De ruzies? De Afstand? Zijn aandacht die minder werd? Zijn interesse nam af? Hij deed minder..en ik? Ik deed juist meer! Ik voelde het eigenlijk al.. Ik had het stiekem al heel stilletjes in de gaten! Ik voelde zijn blikken naar andere.. Zijn aandacht wat minder werd. Hij wou rust? Hij wou afstand? Hij wou nadenken over ons. Iemand die nooit ergens over moest nadenken moest nu opeens nadenken?! En wat deed ik.. Hups er achter aan. Mezelf verwijten geven, mezelf de schuld geven! Wat had ik in godsnaam gedaan? Die ene uitbrander op die ene avond? Mijn zogenoemd stalk gedrag(lieve kaartjes, fotoboeken, briefjes etc?) mijn jaloers gedrag? die ene leugen die heel fout was? Ja wellicht heeft dat er allemaal mee te maken. Feit is en blijft naar mijn mening dat je in een relatie erover kan praten.. En niet gelijk de benen moet pakken om weg te rennen. Mijn oma zei altijd: wie wegrent, rent voor zichzelf weg! Misschien is dat ook wel zo, misschien ook niet. Wat doet het er nog toe? Iemand die een uur te laat komt bij een afspraak.. Iemand die op tien verschillende manieren heeft gezegd mij niet meer te moeten.. Moet ik hier nog achter aan gaan?! Van de week gaf iemand mij een heldere inzicht.. Kun je niet beter de vraag stellen waar je zelfrespect is gebleven? Dat het niet tijd is om los te laten? Iemand die namelijk geen liefde of compassie kan geven is het niet waard! Inderdaad... Gelijk heb je! Waar the fuck ben ik mee bezig? Ik laat hem gaan...ik laat hem los voor liefde en bescherming naar mezelf!