Het is al even geleden dat ik hier gepost heb. Ik kan nog steeds niet stoppen met denken aan haar. Ze zit continu in mijn hoofd. Ik was op de goede weg dag na dag om haar uit mijn hoofd te zetten maar toen...
Gisterenavond kreeg ik ineens voor het eerst een sms van haar, vragende of ik mijn mail wilde checken. Ze had een nare avond achter de rug en zocht steun. Het begon net beter te gaan met me en nu ben ik weer terug bij af. Ik heb gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om naast haar de steun te geven die ze nodig had ook mijn hart te luchten. Ik heb haar verteld hoe moeilijk het voor me is mijn afstand te houden wanneer ze contact blijft zoeken. Ze laat eerst 2 weken niets horen en dan ineens dit. Toen gebeurde iets onverwachts..
Ze ging me ineens liefje en mopje noemen en kusjes sturen. Zeggen hoe lief ze me vind en dat ze verliefd is op me. Hoe ze zou willen dat ze me op dat moment kon vasthouden en knuffelen. Ze wilde in mijn armen in slaap vallen. Ik was helemaal in de wolken. Ik had eindelijk een liefdesverklaring terug zo dacht ik. Vanochtend kwam de realiteit echter keihard weer terug. Ze stuurde vroeg al een sms waarin ze aangaf dat ze er nog niet klaar voor was, maar dat ze me echt heel lief vond. Voor de zoveelste keer breek ik mijn eigen hart door hoop toe te laten. Ik zit nu echt helemaal aan de grond. Ze weet gewoon echt niet hoeveel dit alles me pijn doet. Het is de meest fantastische meid die ik ooit heb ontmoet, maar ze is de reden dat ik mezelf gek maak en in en uit depressies ga. Ik wil haar zo graag in mijn armen sluiten al is het maar voor even. Ik weet echt niet meer wat te doen. Ik kan mijn tranen bijna niet meer bedwingen en dat terwijl ik nooit huil. Deze emoties worden me echt teveel...
pff, ik kan me echt goed
pff, ik kan me echt goed herkennen in jou verhaal!, alleen ben ik ook zoon meisje,
zei is waarschijnlijk gewoon eenzaam en wil zich gewoon speciaal voele. dat lukt niet en daardoor voelt ze zich klote. enja jou kent ze en voelt ze zich vertrouwt, waardoor ze haar hart bij jou wil luchten.
(naja zo is dat bij mij)
alleen bij mij is het niet zo dat ik mijn ex verkeerde gedachtes ga geven. ik zeg niet tegen hem dat ik hem terug wil ofzo. maarja misschien kan ze niet zo snel een ander vinde waarbij ze zich geweldig voelt zoals ze ooit bij jou heeft gedaan. en word ze daarom erg wanhopig en belt ze jou op
afentoe heb ik zelf ook zoiets van, ik wil weer gevoelens hebbe voor me ex weg uit de doodlopende weg en een leven opbouwen, huisje boompje beesje zegma. maarja daarmee los ik niks op
echt goede raad kan ik je niet geven, behalve van ga zelf opzoek na mensen. leer nieuwe mensen kennen! ga leven en leef bij de dag, sta op met de vraag, wat ga ik vandaag doen om gelukkig te worden en hou gewoon in je achterhoofd het idee dat jullie weer same kunnen komen, maar misschien ook niet. maar laat haar gewoon niet meer jou leve bepale
(het kan ook zijn dat ik er helemaal langs zit, in dat geval sorry)
Dank je wel Ineke
Dank je wel Ineke. Geen sorry nodig hoor.
Het zit zo,
Ik heb met haar nog geen relatie gehad. Ik zou niets liever willen, maar zij weet niet wat ze wil op dit moment. In het prille begin liet ze duidelijk weten geen relatie te willen, maar wel vrienden te willen blijven. Gezien ik niet zonder haar wil heb ik dit geaccepteerd. Ik dacht dat ik mezelf wel kon dwingen haar anders te gaan zien. Alleen als goede vriendin. Wat heb ik mezelf voor de gek gehouden. Ik heb het echt geprobeerd. Iedere keer wanneer ik dacht verder te kunnen kreeg ik ineens weer een berichtje van haar. Wat ook niet helpt is dat ik haar wekelijks zie bij de zwemtraining. Ze blijft continu maar naar me kijken en glimlachen. De signalen waren zo onduidelijk voor me dat ik haar maar niet los kan laten.
Ik ben al geruime tijd aan het proberen andere contacten te leggen. Heb ook al correspondentie gehad met meerdere meisjes, maar ik merk gewoon dat ik mezelf niet 100% kan geven. Het is nog te vers allemaal. En nu dus ineens heeft ze de onduidelijkheden kristalhelder gemaakt. Ze heeft diepgaande gevoelens voor me, maar is niet klaar om deze 1 op 1 met me te delen. Het enige contact dat ze aandurft is via mail en sms. Wanneer we elkaar zien dan doen we allebei zo gewoon mogelijk zodat niemand doorheeft dat er wat speelt tussen ons, maar dit wordt na dit weekend moeilijker dan ooit. Ze heeft zulke mooie dingen gezegd tegen, zoveel liefdevolle woorden. Ze heeft zelfs al een koosnaampje voor me! Maar mijn vrees is dat dit een moment van zwakte was. Zoals je al zo mooi aangeeft, ze had me nodig op dat moment. Ze voelde zich rot en had liefde nodig. Ze weet dat ik van haar hou dus komt ze bij mij deze liefde zoeken. Ik heb haar al gezegd dat dit mijn vrees is, maar ze zweert dat ze elk woord meent ook nu nog. Ik weet het gewoon niet meer. Liefde is zoiets moois, maar doet tegelijkertijd zo fucking veel pijn. Je hebt gelijk wanneer je zegt dat ze mijn leven bepaald, maar dit laat ik volledig toe. Ik ben zo zwak als het op liefde aankomt. Dit had ik nooit van mezelf kunnen denken. Dit is een liefde, een verlangen, die ik nog nooit heb ervaren. Ik hoop dat er snel IETS gebeurd dat de knoop doorhakt, want ik kan zo niet veel langer doorgaan. Ik slaap slecht, eet minder, ben aan het afvallen. Mijn hele lijf reageert erop.
In mijn hoofd kan 1 van 2 dingen gebeuren:
1) Ze maakt de beslissing ons een kans te willen geven (mooiste dag van mijn leven)
2) Ze breekt mijn hart opnieuw door weer afstand te nemen en/of ze ontmoet iemand anders en heeft mij niet meer nodig. (schoot me now)