Hallo Allemaal,
Ik ben Selma, en mijn vriend heeft het op oudejaarsavond met een sms-je uitgemaakt. Wij hadden al 2 jaar een relatie, en blijkbaar was het voor hem dus zo veel waard.
Ik mis alles aan hem, zijn knuffels, de sex, hoe hij altijd voor mij klaarstond als er iets was, hoe hij lacht.

Ik vind het heel moeilijk te accepteren hoe en waarom hij het heeft uitgemaakt, en ook om te accepteren Dat hij het heeft uitgemaakt.
Ik voelde mij zo vernederd, afgedaan met een sms-je. twee jaar heb ik hem alles gegeven, hebben we lief en leed gedeeld, de beste sex ooit gehad, gevoelens en gedachten gedeeld, en dit is de manier waarop het moest?

de eerste paar dagen liep ik rond met het gevoel wat moet ik nu? wat moet ik nu aan met mijn leven en hoe moet het verder?

zoals gister, ik moest naar een feestje, en ineens realiseerde ik mij dat ik er weer alleen heen moest. ik heb de hele avond het brok in mijn keel moeten verbijten, en flink moeten nep glimlachen om de sfeer er in te houden. uiteindelijk ging ik uitgeput en dood moe naar huis, waar ik naar bed ging om in ieder geval proberen te slapen.

Ook mis ik zijn vriendengroep, en zijn familie, ik realiseerde mij dat ik hun ook nooit meer zal kunnen zien, of in ieder geval niet meer op de manier waarop het ging. ik ben bang voor de manier waarop hij mij zal afschilderen: o, nou zij, ja dat was toch maar een of ander grietje, morgen heb ik weer een ander. of iets in die richting. als ik al aan hem denk met een ander krijg ik een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel. ik hou gewoon nog steeds van hem en vind het moeilijk om hem los te laten.

in alles zie ik hem, in de winkels waar we samen waren, in de stad, in mijn huis, voor mijn werk moet ik langs zijn straat, dat is helemaal een ramp. dan zit je je maar te verbijten in de bus.

gelukkig is dit voor de meesten van jullie geen onbekend terrein, en ik schrijf dit ook niet om medelijden te wekken, maar om even van mij af te kunnen praten en de zorgen even van mij af te zetten.

ik ben bang voor het moment dat ik hem weer tegen kom en (oh horror) dat ik hem tegen kom samen met een meisje.
ik hoop dat ik mijn hoofd opgeheven kan houden, en niet compleet instort.

dit was het zo even. wat goed dat deze site er is, het lucht in ieder geval ontzettend op. vriendinnen wil je toch ook niet altijd lastig vallen met je verhaal.